Oynamadım, oynayamadım; o karışık ve güzel bulmacalarını deneyim edemedim, akli denge sorgulatan atmosferi tadamadım, huzurunu bulmaya çalışan o gencin nasıl da depresyonun derinliklerine gömüldüğünü anlatan, aslında bir çok şey anlatan hikayeyi deneyim edemedim. Müzikleri ile yetindim, dinledim dinledim ve dinledim, hikayesini baştan sona izledim ve düşündüm. İlk defa bir oyuna bu kadar çok derinlemesine kafa yorduğumu biliyordum lakin bu farklıydı bu oyun benden bir parça barındırıyordu, yıllardır içerisinde bulunduğum ve ben çıkmaya çalıştıkça beni içine çeken depresyon, bu oyunun ana fikriydi. Depresyonun delilikle olan mükemmel harmanlanmasını bu denli gerçekçi ve güzel yansıtan çok az oyun vardır. Simon'u ölüme sürükleyen şey hiçbir zaman ona çarpan araba olmamıştı, onu öldüren şey aklı ile ruhu arasındaki savaşı kaybetmesi yani kısaca depresyonun galip gelip ruhunu bir hamlede yutmasıydı.