Mnóstwo elementów parkour, bieganie, wspinaczka, skakanie z wysokości, ciachanie, mordobicie i strzelanie do zombiaków oraz duży i otwarty świat. Oto tak przedstawia się gra Dying Light. Czym jest DL, czym się charakteryzuje i czy jest godna uwagi i polecenia. A więc do rzeczy… Dying Light to tytuł z gatunku FPP i dużą dawką akcji, szaleństwa i zabawy. Jest to moja już kolejna ulubiona gra o tematyce zombie gdyż Dying Light oferuje dużo form zabawy i rozgrywki i sam jej zalążek fabuły potrafi mocno wciągnąć. A co do samej fabuły. O czym ona opowiada i jaka jest jej fabuła?

Głównym bohaterem Dying Light jest Kyle Crane, który na polecenie fikcyjnej organizacji GRE (Globalnego Resortu Epidemiologicznego) trafia do fikcyjnego miasta Harran. Na miejscu okazuje się, że jego mieszkańcy zostali zarażeni nieznaną chorobą, która zamienia ludzi w rządne krwi zombie i potwory. Po widowiskowym lądowaniu ze spadochronem, Crane zostaje na miejscu napadnięty przez nieznanych bandziorów. Z opresji ratują go jednak nieznani wybawcy, którzy jak się okazuje, należą do dużej grupy ocalałych z Wieży w slumsach Harranu. Głównym celem naszego bohatera jest odnalezienie pliku zawierającego informacje o potencjalnym lekarstwie który, jak to uznał GRE „może uratować wiele żyć i istnień”. Plik jednak ten znajduje się w posiadaniu Kadira „Raisa” Sulejmana – głównego antagonisty gry i przywódcę grupy Rais, który go wykradł po śmierci swego brata - Hassana Sulejmana. Zadaniem Kyle’a Crane’a jest odzyskanie tego pliku i wydostanie się z miasta.

Prócz fabuły w grze mamy również zadania poboczne, które wydłużają rozgrywkę o ponad kilka godzin. Są to zadania które otrzymujemy od losowych postaci. Dodatkowo, wykonane zadania nagradzają nas dodatkowymi punktami po ich ukończeniu. Dzięki czemu zamiast też używania zwinności i siły które również dodają nam punkty to można zdobyć je i w ten sposób. Kolejnym też sposobem na zdobywanie punktów jest zbieranie skrzynek z zasobami które są wyrzucane z samolotów i odbieranie ich zawartości. Po zebraniu ustalonej przez nas liczby zrzutów i oddaniu ich do kwatermistrza, otrzymujemy jeszcze więcej punktów co pozwala nam na szybsze wbijanie poziomu przetrwania i poziomu legendy. A skoro o poziomach mowa. W grze zaimplementowane zostało także menu rozwoju postaci. W każdym poziomie po zdobyciu awansu na wyższy poziom, możemy nauczyć naszego bohatera coraz więcej nowych sztuczek. A te kupujemy po jednym zdobytym punkcie. Każdy z tych poziomów możemy rozwinąć max. do 24 poziomu. Ale. Gdy rozwiniemy jedno z nich na maksymalny dopuszczalny poziom i rozwiniemy całe drzewko umiejętności, możemy odblokować poziom legendy. A ten rozwijamy już do 250 poziomu max. W drzewku poziomu legendy rozwijamy i zwiększamy też zadawane obrażenia przez naszą postać czy to bronią białą czy palną, pięściami, skracamy czas regeneracji po użyciu apteczki itd. A i tak jak w Dead Island tutaj również możemy ulepszać i pozyskiwać coraz to lepsze bronie białe czy palne. Wraz z postępami i eksplorowaniem całego Harranu możemy zdobywać nowe plany do ulepszania naszych broni i możemy też je odnajdywać w wanach policyjnych i w skrzyniach, jednak z każdym kolejnym otwieraniem wanów i skrzynek nie zawsze możemy dostać co raz te lepsze bronie ale potrzebne nam zasoby do wytwarzania broni lub bądź jak już to te same bronie plus jeśli mamy broń palną to możemy tylko w nich lub po zabiciu wroga używającego też broń palną, zdobywać amunicje ale najczęściej tylko do karabinów. Broń palną najlepiej wykorzystywać już tylko w awaryjnych sytuacjach bo generalnie Dying Light jest nastawiona na używanie broni białej. W grze mamy też zaimplementowany system kupowania ulepszeń, broni i potrzebnych nam zasobów. Gdy uzbieramy dużo pieniędzy, wystarczy podejść do sprzedawcy i przejrzeć nas interesujące bronie itd. Możemy również sprzedawać to co nam nie jest potrzebne i zebrane przez nas drogie i kosztowne przedmioty takie jak sakiewki z biżuterią, kosmetyki, papierosy itd. Dying Light posiada również system grania w trybie co-op ze znajomymi. Gra w głównej mierze opiera się o ten system a granie z kimś jest jeszcze bardziej fajniejsze. W grze mamy również dostępne dwie pory dnia. I te różnią się od siebie. Zakażeni posiadają nawet swój cykl dnia. W dzień zakażeni są bardzo wolni, nie potrafią się wspinać, a ich mózg nie działa zbyt dobrze. W nocy za to stają się bardziej zwinni i mądrzejsi. Za dnia podczas eksploracji Harranu jesteśmy w miare bezpieczni i możemy dużo więcej sobie pozwolić na eksploracje. Na ulicach w dzień spotykamy wyłącznie tylko zwykłych powolnych zombiaków i tych mniej niebezpiecznych. Ale za to w nocy musimy być bardziej ostrożni i nie zbyt rzucać się w oczy i zanim zdecydujemy się na nocną eskapadę, musimy być dobrze przygotowani i mieć dużo zapasów apteczek i broni, które bardzo nam się przydadzą. W nocy spotykamy też kolejne typu zombiaków a bardziej stworów. A i zdecydowanie warto tu też wspomnieć o grywalności tytułu. Muszę przyznać że Dying Light jest bardzo grywalnym produktem. Chociaż nie można tu nie wspomnieć o bugach lub glitchach, które również występują w grze ale one pojawiają się dość sporadycznie ale jedyne co dotyczy tego, to samych zombiaków. Gdy na przykład ciachamy zombiaków itd. potrafią nawet robić złamanego breakdance’a lub rzucać się na wszystkie strony. Ale pomimo tego to pojawia się to dość naprawdę rzadko podczas samego grania i nie psuje to wcale wrażeń z rozgrywki gdyż gra jest dobrze wykonana i dobrze zoptymalizowana. Oprócz samych w grze wykonywania parkourów możemy też nie tylko skakać na bezpieczne rzeczy ale i możemy też zjeżdżać na linach i używać kotwiczki aby odrazu dostać się na dane miejsce. Więc oto tak wygląda cała rozgrywka i mechanika gry Dying Light.

DL oferuje też piękny, rozległy otwarty świat pełen pięknych krajobrazów, które idealnie obrazują upadku cywilizacji i wyniszczającego się miasta, np. gdy udamy się na jeden z punktów widokowych w Slumsach czy Starego Miasta, widzimy dymiące jak po pożarze wieżowce oraz inne elementy otoczenia. Dla mnie, idealnie właśnie to wpasowywuje się w klimat gry i no, wygląda to naprawdę nieźle. A zwłaszcza w nocy kiedy te wieżowce i budynki są podświetlane. Cały Harran jest też jednym ogromnym placem zabaw pełnym manewrów. Harran jest też podzielony na dwie części.

Pierwsza część miasta gdzie trafiamy na sam początek to Slumsy. Charakteryzują się dość zaludnionymi budynkami gdzie przed wybuchem epidemii mieszkała znaczna większa uboga ludność. Slumsy różnią się od starego miasta tym, że jest brak wygodnych i przestrzennych budynków mieszkalnych.

Drugą częścią Harranu i to ładniejszą, jest Stare Miasto. Ta lokacja jest inspirowana już tureckim miastem pełnym pięknych i kolorowych budynków co znacznie wyróżnia go od slumsów. Stare Miasto było miejscem dla ludności bogatej, ale był też ponoć pierwszym miejscem dotkniętym zarazą. W Starym Mieście mamy więcej parkourowania niż w Slumsach. Piękna architektura, miejsca i inne lokacje inspirowanych stolicą Turcji.

Prócz samego świata jaki mamy przedstawione w grze. Idealne klimaty gry oddaje również sama muzyka. Muzyka w DL jest pełna akcji i ma też pełen klimat. Podczas np. eksploracji w muzyce możemy usłyszeć też tzw. muły które mówią wyraźnie o tym że Harran dobrze odzworowywuje prawdziwe arabskie lub tureckie miasto i chyba nie trzeba jeszcze wspominać o tym jaka muzyka w DL jest. Wystarczy ją samemu posłuchać i się przekonać. I uważam też że gra ma też genialny Soundtrack i widać na pierwszy rzut oka że idealnie pasuje do świata gry.

Dying Light to jest najlepsza gra . Muszę przyznać, że przy niej bardzo dobrze się bawię. Parkoury, system walki i poruszania się to są według mnie dobrze dopracowane elementy i warto na nie też zwracać uwagę. Gdybym miał ocenić grę w skali od jeden do dziesięć to dałbym… 10/10! Tak więc. Dobranoc i powodzenia! ;)