Na drugą część Wieśka wielu graczy w Polsce jak i na świecie czekało z niecierpliwością. Pierwsza część podniosła poprzeczkę bardzo wysoko, więc nasuwa się pytanie: czy sequel jest równie dobry jak orginał?

Otóż jest, choć jest w tej zacnej zupie kilka elementów, które mi się nie za bardzo spodobały. Pierwszy wiedźmin kupił mnie swoistą otoczką słowiaństwa. Wszechobecny brud, nocne wyprawy na potwory po bagnach czy kryptach. Wprawdzie to jest w nowym Wieśku, ale bardzo ograniczone. Ja wiem, że marudzę, ale no od tego są wiedźmini. Mają za pieniądze zabijać potwory zagrażające życiu prostego człowieka. A tu widać bardziej nawiązanie do książek imć Sapkowskiego, gdzie Geralt z Rivii zwykł pakować się w polityczne kabały. Tak było w pierwszej części i tak jest teraz, tylko że w Zabójcach Królów położono znacznie większy nacisk na fabułę, a ta, muszę przyznać jest pierwszorzędna.

O co w grze biega. Nie będzie wielkim spojlerem, gdy napiszę że Geralt ponownie wpakował się w problem, który znacznie go początkowo przerośnie. W skórę zabójcy potworów wcielamy się w momencie gdy budzi się w lochu. Para klawiszy oczywiście zauważa to i daje naszemu herosowi parę kuksańców. Potem pojawia się Vernon Roche, który bierze Geralta na spytki. Wiedźmin jest bowiem oskarżony o morderstwo Foltesta, króla Temerii. Tak, tego któgo uratował w outrze Wiedźmina. W bardzo długim prologu przyjdzie nam poznać podstawowe mechaniki rozgrywki, aby po wspominkach, w których znalazło się miejsce nawet dla smoka, czy królobójcy o kocich oczach, który z pewnością jest wiedźminem i wydaję się wiedzieć bardzo dużo o przeszłości Geralta, przerzucić nas do małego miasteczka Flotsam. W pierwszym na trzy przypadajace na grę akcie, przyjdzie nam dokonać wielu kluczowych wyborów, które wpłyną na grę mocniej niż te wybory z Wieśka pierwszego. W zależoności od wyboru strony, a mamy dwie: Iorweth czy Vernon Roche przyjdzie nam zagrać w dwie inne ścieżki gry. Wybór nie jest prosty, bowiem wybranie jednego z tych Panów zamknie drogę do wielu questów i wydarzeń. Fabuła to mocny element tej gry, a ze względu na konieczość podejmowania decyzji warto zagrać w Witcher 2 więcej niż raz. Ba, przewidziano podobno nawet 16 zakończeń, a których wersję obejrzymy to już zależy od naszych decyzji, na jakie zdecydujemy się w grze. I tu wkrada się jeden z największych minusów Wieśka. Długość rozgrywki. Nieco ponad 50 godzin to czas jaki potrzebowałem do ukończenia gry trzy razy, przy czym jedyneczkę zazwyczaj kończyłem właśnie w takim okresie czasowym. Apetyt rośnie w miarę jedzenia i szkoda, że gra nie jest nieco dłuższa. Same zakończenie nie jest też za bardzo satysfakcjonujące. To wszystko na co tak naprawdę mogę tu posioczyć.

Co cieszy najbardziej? Dbałość o szczegóły. Gra wygląda i brzmi fantastycznie. Tak jak w jedynce swojego czasu stawałem nad jeziorem i przyglądałem się wschodzącemu lub zachodzącemu słońcu, tak i druga część ma swoje piękne miejsca. Miasta wyglądają fantasycznie. Jeszcze większy zachwyt łapie gracza, gdy ten wlezie do lasu. Także wygląd ludzi jest o niebo lepszy. Zwłaszcza niektórych modeli kobiecych. :D
Idąc tym tropem należało by wspomnieć także o obłędnych dialogach, jakie prowadzi Geralt z napotkanymi ludźmi. Niekiedy śmieszą, niekiedy sprawiają, że chcesz daną postać zasiec. Mocna rzecz. Najbardziej oprócz Geralta podobał mi się głos Roche'a. Nie ma co, aktorzy użyczający swoich głosów odwalili tu kawał dobrej roboty. Muzyka w Wieśku? Weźcie załączcie sobie cały soundtrack i rozłóżcie sie gdzieś wygodnie. Miód dla uszu.

Największą zmianą grze jest z pewnością system walki. Pierwszy Wiesiek, choć fajny to nie dawał nam tak dużej kontroli nad Geraltem jak jego kontynuacja. Przewroty, ciosy lekkie i mocne przypisane pod oba przyciski myszy. Znaki do których mamy dostęp od początku. To wszystko sprawia, że gra się wyśmienicie. Większą uwagę przywiązuje się teraz do każdego znaku. W jedyneczce korzystałem najczęściej tylko z Aard i Igni, a tutaj w powszechnym użytku był i Quen czy Yrden. Ten balans cieszy. Często gęsto używałem też sztyletów do rzucania czy petard. Wrogowie też przeszli lifting i z reguły atakują w grupach przez co trzeba uważać, aby nie zaszli nas od strony pleców bo przygoda Geralta szybko się może zakończyć. Ale to też działa w drugą stronę. Wrogowie potraktowani Yrden i kłuci w plecy szybciej schodzą z tego świata. Martwi w tej grze tylko liczba potworów. Nowych gatunków jest dosłownie kilka(tacy jak nekkery, endriagi, karczeb, krabopająk, zgnilce, harpie, gargule czy nawet trolle), a na swojej drodze Geralt spotka kilku starych znajomych(utopce, topielce czy nawet wilkołaka). Cieszy obecność kilka bossów(kerjan, draug, smok) na których trzeba znależć odpowiedni sposób. W walce z nimi wydatnie pomagają nam nie tylko bronie rzucane czy petardy, ale i oleje znane z oprzedniej części i czy masa nowych eliksirów, które wspomagają Geralta w walce. Nowością jest konieczność picia tych specyfików przed walką, w trybi medytacji w który Geralt może przejść w każdym bezpiecznym miejscu. Przyznać trzeba, że takie rozwiązanie jest bardziej w duchu książek, niż faszerowanie się tymi dopalaczami w trakcie walki.

No dobrze, a co można robić w czasie wolnym poza wątkiem głównym oprócz masy zadań pobocznych? Ano możemy udać się do karczmy, aby pograć w moim zdaniu nieco słabszą wersję kościanego pokera, wziąść udział w fajnie zaaranżowanym biciu się, rozwiązanym w formule qte czy posiłować się na rękę, co jest nowością w serii. Ci co mają więcej kasy, mogą pobawić się w niezły crafting lub wybrać siędo burdelu, bo tu też tak można.

Na końcu należało by powiedzieć parę słów o rozwoju postaci, który rozwiązano nieco inaczej niż w jedynce. Maksymalny poziom jaki może osiagnąć tu postać wyskalowano na 35. Drzewek rozwoju mamy w grze łącznie cztery. Po zakupie kilku zdolności odlokowujemy takie ścieżki, które dają nam możliwość zagrania szermierzem, alchemikiem czy pokusić się o wzmocnienie swoich zdolności powiązanych ze znakami. Nie warto inwestować we wszystkie drzewka, bo nie uzyskamy dostępu do kilku naprawdę mocnych rzeczy. Dlatego warto przejść grę kilka razy, raz biorąc się za miecz, raz za znaki. Co to da? Ano każdy przedostatni talent na takiej gałązce daje nam zdolność odpaloną w momencie gdy zapełnimy pasek adrenaliny. Wtedy to mamy dostęp do zbiorowego ciosu kończącego(trzy osoby padają trupem w ścieżce szermierza), wpaść z szał zwany Barsekerem(jako alchemik) lub jako mag(pfu, wiem to tylko nazwa, bo Geralt posługiwał się tylko Znakami, choć jak wiemy z książek miał pewne inne uzdolnienia !!!) uzyskać szósty znak zwany Heliotrpem, ktory na okreśłonym obszarze zagina czas, spowalniając wrogów. Powróciły też dość fajne finiszery.

Reasumując Wiedźmin 2: Zabójcy Królów to gra obłędna i w mojej skali zasługuje na 9/9+ na 10. Dlaczego nie dycha? Choć jest w tym tytule tyle miodu, to bardziej podobała mi się ta słowiańska nuta z jedyneczki. Jest też grą znacznie krótszą od poprzednika. Przeszkadzać może też fakt, iż ta część wydaje się odrobinę za... kolorowa, choć to moje osobiste odczucie. To tyle w kwestii ględzenia. Ogromnym plusem jest zaś cała reszta. Grywalność, grafika, DŹWIĘK, dialogi, walki, FABUŁA. Ta gra to unikalne przeżycie, jaki każdy gracz musi doświadczyć sam. Odważysz się?