Recent reviews by Gregario

Nieskomplikowana gra z lekką fabularną otoczką, która na dobrą sprawę i tak nie ma większego znaczenia podczas rozgrywki. Arsenał odkrywany/zdobywany w trakcie eksploracji kolejnych poziomów (statków) jest dość bogaty i zróżnicowany, więc każdy będzie mógł dopasować wyposażenie (broń, ekwipunek, skafander - nowe skafandry można odblokowywać dzięki artefaktom) do własnego stylu gry. Z poziomem trudności, czyli ważnym elementem w tego typu gach bywa różnie - zależy, co się trafi. Statki, szczególnie te w początkowej fazie rozgrywki, mają tendencję do bycia trochę za mało wymagającymi (są małe i posiadają niewiele systemów), przez co można je ukończyć dosłownie w kilka minut. Na szczęście, im dalej w las kosmos, tym więcej zabawy.

Straszna produkcja, straszna dla miłośników gier wideo. Gra polegająca na ciągłym trzymaniu wciśniętego LPM i bieganiu (WSAD) po kilku mapkach, tak długo, aż będziemy jedyną na nich postacią. Praktycznie zero fabuły, klimatu i ścieżki dźwiękowej, a przez odmóżdżającą rozgrywkę samej gry w grze też jakby niewiele.

Obecnie granie w Postala uważam za stratę czasu i jedno wielkie nieporozumienie. Gra źle zniosła próbę czasu, ale tak bywa, gdy stawia się wyłącznie na kontrowersyjność, która z czasem przestaje szokować.

Little Nightmares to wciągająca mieszanka intrygującego świata połączonego z charakterystycznym, ponurym art design'em. Gra może nie grzeszy długością, ani przesadną trudnością, ale bez wątpienia posiada klimat, który sprawia, że chce się pokonywać kolejne absurdalne poziomy, aby dotrzeć do końca i poznać finał tej historii.

Krótka, łatwa, nieprzesadnie urodziwa, bez wciągającej fabuły (czy choćby innych ciekawych elementów) i w dodatku zrobiona przez studio ze wschodu.

Nie jest to tak dynamiczna i zręcznościowa gra jak wiele współczesnych hack'n'slashów, ale przemierzanie antycznego świata i zdobywanie kolejnych poziomów doświadczenia naszą postacią (oczywiście poprzez, tradycyjne, wycinanie w pień hord różnej maści pokrak) w tej już nie najmłodszej grze sprawia ciągle wiele frajdy.

Bardziej współczesna wersja "Czasu Apokalipsy" Coppoli i "Jądra ciemności" Conrada. Momentami efektowna, chwilami po prostu surrealistyczna, ale to ciągle gra o bezsensowności wojny.

Bardzo dobra i intrygująca gra. Początek standardowy, żeby nie powiedzieć sielankowy, jak na ten gatunek gier, ale później historia się rozkręca i nabiera rozpędu. Warto czytać tagi ;) Mocnymi stronami Doki Doki wg mnie są: klimat; fabuła; bohaterki. Za to trochę słabiej w moim odczuciu wypadają takie elementy jak (uwaga będzie czepialstwo): znaczące wybory, których jest mało; różnorodność lokalizacji oraz wyglądu postaci, która również jest niewielka. Jednak najlepiej sprawdzić grę osobiście, tym bardziej, że to nic nie kosztuje :) (Chociaż jest również wersja płatna tej gry - Doki Doki Literature Club Plus!)

Przyjemna i wciągająca gra - nawet bez dodatków. Oczywiście budynków i różnego rodzaju ulepszeń mogłoby w podstawce być więcej, ale nie jest ich znowu tak mało, aby to przeszkadzało. Muzyka w grze nie drażni, a misje i wydarzenia są ciekawe.

Niezwykle klimatyczna gra polegająca na... robieniu i serwowaniu drinków :) Podczas zabawy poznajemy przeróżne historie: jedne są poważne, inne ciekawe, a jeszcze inne zabawne, albo wręcz komiczne. Wszystkie mają wspólny mianownik - są wciągające. Oprawa wizualna oraz dźwiękowa świetnie pasują do cyberpunkowo-japońskiego klimatu tej niepozornej produkcji.
Polecam w ustawieniach gry, dla podkreślenia klimatu, włączyć paski (scanlines).

Bezpośrednia i bardzo udana kontynuacja historii znanej z pierwszej gry. Spotykamy starych znajomych; odwiedzamy znajome miejsca; oglądamy nowe odcinki kultowych seriali ("Lords and Ladies", "Address Unknown"). Dodatkowo wszystkich miłośników pierwszego Maxa ucieszy fakt, że klimat w drugiej części pozostał praktycznie ten sam (czyt. jest świetny). Natomiast największą zauważalną zmianą w Max Payne 2 (oprócz zmiany wyglądu głównego bohatera) jest znaczące ulepszenie oprawy graficznej. Oczywiście z dzisiejszej perspektywy grafika (ani fizyka) szału nie robi, ale w moim odczuciu jest ona całkiem przyzwoita i tym samym nie powinna ona już odstraszać tych bardziej wrażliwych, tak jak może to robić grafika z MP1. Chociaż to właśnie (wiecznie) zacięta twarz Maxa z pierwszej gry stała się jedną z ikon gier wideo ;)
This is John Mirra. Welcome to the next level.