Tyranny podchodzi do swojej fabuły w niecodzienny sposób. Nie mamy tutaj bowiem walki dobra ze złem jak równy z równym. Tutaj cały kontynent (Terratus) został zajęty przez autorytarnego i niezwykle potężnego Kyrosa. Dzięki swoim edyktom, a więc potężnym czarom niszczącym wszystko dookoła, nikt nie może mu się przeciwstawić. Wyłonił także czterech Archontów, czyli swoich namiestników. Gracz natomiast nie jest klasycznie ubogim chłopem albo nieudacznikiem, który musi dopiero zdobyć sławę. Tutaj zaczynamy jako Stanowiciel, a więc wypełniający wolę Kyrosa, a więc od razu cieszymy się władzą i rozpoznawalnością. Akcja rozgrywa się na ostatnim półwyspie, który nie jest opanowany przez zło, czyli na Terasach. I to od gracza zależy czy pomoże w podbiciu tego ostatniego regionu i tym samym w imię Kyrosa ustanowi nowy porządek - czy może przejdzie na stronę rebeliantów i zaprowadzi sprawiedliwość dla mieszkańców. Historia prezentuje się ciekawie i przyjemnie się ją poznaje.

W kwestii rozgrywki Tyranny reprezentuje sobą kompletny zastój względem Pillars Of Eternity. Mamy tu więc izometryczną perspektywę, bieganie po lokacjach 2,5D, robienie questów oraz walkę. Jednakże ta ostatnia zaprojektowana została w zauważalnie gorszy sposób - animacje walki są uboższe, umiejętności mało interesujące, a do tego zachowano dość dziwaczny system HP z PoE1 oparty na kropkach, a nie paskach. Wszystko razem powoduje, że walka w Tyranny nie budzi ani takich emocji, ani nie ma takiego klimatu jak w PoE1.

Tutaj głównym problemem zdaje się być interfejs. Tenże jest bardzo nieczytelny - niewielkie i ubogie ikonki, niewielka palet barw, zbyt skomplikowane umiejętności, które oferują niewielkie zmiany. Nieraz można łatwo zgubić szlak, pomimo faktu, że mapy są bardziej korytarzowe niż w PoE1 (co też stanowi problem). Muzyka natomiast nie wybija się w żaden sposób. Liczba utworów jest niewielka i dość szybko zaczynają się one powtarzać, a brak tu nawet bardziej wpadających w ucho kawałków.

Tyranny bez wątpienia powstało na bazie pierwszych Pillarsów. O gorszym interfejsie, gorszej muzyce i klimacie, oraz o korytarzowości już wspomniałem, ale oba tytuły dzieli znacznie więcej. Przede wszystkim brakuje tu większego miasta pokroju Zatoki Buntu z PoE1, zamiast tego mamy mapę przyprószoną miasteczkami, które oferują niewielką ilość contentu. Do tego za punkty szybkiej podróży służą nam tu odblokowywane w trakcie fabuły Wieże, których jest pięć. Mapa jest o wiele mniejsza. Do tego brak tu ciekawego dodatku - PoE1 miało naprawdę udaną Białą Marchię. Brak też na tyle rozbudowanych wyborów, by ogrywanie gry więcej niż raz było naprawdę ciekawe - wybory nie licząc krótkiej fabuły prezentują się tak, że możemy wybrać, czy kogoś zabić czy oszczędzić, albo czy wziąć pieniądze czy nie. Towarzysze prezentują podobny poziom co PoE1 - od lojalnego Kyrosowi i uwięzionego w swojej zbroi Barika, przez zrównoważoną kapłankę Eb, po Zwrotkę, która ma gdzieś za kogo walczy i gdzie, byleby lała się krew, oraz wielu innych. Do tego paleta itemów wydaje się mniejsza.

Tyranny, pomimo swojej małoskalowości oraz wielu spłyceń względem PoE1 nie ustrzegło się także swoich problemów. W wielu kwestiach twórcy poszli tutaj na niepotrzebną łatwiznę - mapa prezentuje sobą kilka drastycznie różnych klimatów, od równin po pustynię. Biomy te dzielą jedynie góry. Do tego niewielkie miejscowości na mapie posiadają śladowe ilości interiorów - przeważnie to kilka malutkich chatek, do których można wejść. Do tego największa miejscowość (a właściwie już miasto), czyli Miasto Niechciane, jest niemal kompletnie zablokowane za wyjątkiem Sądu Tunona, który odwiedzamy ze dwa razy na przestrzeni fabuły. Dodatkowo, fabuła, pomimo ciekawej opowieści, bywa niepotrzebnie niejasna - chcąc spróbować ścieżki rebeliantów musiałem sprawdzać w internecie solucje, ponieważ gra była kompletnie nieczytelna w temacie ścieżek fabularnych.

Tyranny to dość dziwny eksperyment autorów Pillars Of Eternity. Krótki, choć ciekawy, na siłę stosuje innowacje i zmienia systemy które działały. Interesująca fabuła i oryginalne pomysły narracyjne są przytłaczane widoczną niskobudżetowością, kiepską walką oraz ubogą oprawą audio-wizualną. Pomimo tego bawiłem się przy Tyranny nie najgorzej - co prawda częściowo się zawiodłem, ale ostatecznie nawet się wkręciłem jako fan izometryków. To z pewnością tytuł wart uwagi, ale trzeba mu wiele wybaczać na każdym kroku. Ot, ciekawe doświadczenie na kilkanaście godzin.

Tyranny daję więc 7/10 i pamiętajcie, że tyranię obala się poprzez bieganie po pustawych wioskach.