Bez najmniejszych wątpliwości Papers Please to wyśmienity przykład na to, że doskonałą i ciekawą historię można opowiedzieć w każdy sposób. Za trywialnym zdawałoby się sprawdzaniem dokumentów na granicy, przypominającej tę przebiegającą między Berlinem Wschodnim a Zachodnim, kryje się milion fascynujących opowieści. Rodzinne dramaty, chęć przetrwania, walka o ideę rewolucji - choć na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że Papers Please nie nadaje się do przekazania takich treści, to nie można być w większym błędzie. Gra pokazuje nam, dlaczego czasem warto sięgnąć po tytuł indie, zamiast cały czas męczyć wysokobudżetowe tytuły. Zdecydowanie must have.

Jeśli masz wolnych kilkanaście godzin i brak pomysłu na ich spożytkowanie zostań wysokopostawionym urzędnikiem pństwowym nadanym z mocy Najwyższego Towarzysza. Dostaniesz na własność 1x1, komplet pieczątek i ścianę gdzie powiesisz dyplom za dostateczność. Staruszka chce odwiedzić syna którego nie widziała 10 lat? Ma komplet potrzebnych dokumentów? Ma chęć dorzucić paczkę banknotów extra? Ale zaraz zaraz....nie ma aktualnego szczepienia przeciwko POLIO zatem....WON sprzed mych oczu i na koniec kolejki!

Niech żyje Arstotzka!

http://youtu.be/Y5pkS6lVDPU
Papers, Please w pigułce:
• Obejmujesz stanowisko zacnego urzędnika ds. imigracji na granicy fikcyjnego komunistycznego państwa Arstotzka
• Twoim głównym zadaniem jest... sprawdzanie dokumentów. Brzmi banalnie, prawda? Otóż nic bardziej mylnego, gdyż...
• Do sprawdzania zostaną Ci oddane paszporty, wizy, karty, upoważnienia, zezwolenia, bilety, pierdulety i wiele innych cudowności, a Twoim zadaniem jest wyławiać wszelkie - nawet najmniejsze - niezgodności z prawdą
• Twoim największym wrogiem jest czas - państwo płaci Ci TYLKO za POPRAWNIE obsłużonego imigranta - za każdego dostajesz całe 5$, pomimo, iż pracujesz... 12h, cały tydzień. Niech żyje Artstotzka!
• Oprócz napiętego niczym struna saksofonu grafika, musisz zadbać o swoją rodzinę (wykarmić i zapewnić ciepłe lokum - bo się pochorują, umrą i game over)
• Żeby nie było zbyt jałowo, będziesz zmagać się z moralnymi rozterkami (Przepuścić matkę, która pół roku nie widziała syna? Aresztować gościa, który został wrobiony z zabójstwo? Dać zezwolenie na wjazd agentowi kontrabandy? Wziąć łapówkę? Zagłodzić teściową?)

+ Porządnie zaprojektowana fabuła (wysoka imersja, wczuwasz się w swoją postać i przeżywasz jego rozterki)
+ Komunistyczny klimat - jesteś świadkiem wielu spisków i od Ciebie zależy, czy będziesz brał w nich udział
+ Prosty interfejs - graficznie nie powala, ale jest czytelnie i schludnie (JEDEN ekran rozgrywki!)
+ Zbalansowany poziom trudności - im głębiej w las, tym mniej grzybów (czytaj: im dalej w grę, tym trudniej)
+ Smaczki, smaczki i jeszcze raz smaczki!
+ Ponad 20 możliwych zakończeń
+ TUUUN, tuuun, TUUUN, tuuun ♫♪

= Specyficzna forma rozgrywki nie pod wszystkie gusta - cała gra polega w końcu na skrupulatnym i z czasem dość monotonnym porównywaniu ton tekstu i liczb

– Dość wysoki, miejscami przesadzony poziom detali do sprawdzania (zdecydowanie odjąłbym sprawdzanie miast wydania paszportów, być może również pieczęci - no i czasami może być tak, że o nielegalności przesądza... literówka w nazwisku! :o )

TL;DR: Ogólne wrażenia bardzo pozytywne. To naprawdę solidna produkcja, jednak nie wciągnie każdego. Z racji dużej ilości detali do sprawdzania, polecam szczególnie nauczycielom, programistom i... ambitnym humanistom :3

9/10

- Jesteście kobietą czy mężczyzną?
- A skąd to pytanie?
ODMOWA
...
- Tu jest napisane, że jesteście kobietą.
- Tak stoi w papierach.
*człowiek o męskiej twarzy przechodzi rewizję, skaner ujawnia piersi i żeńskie genitalia*
UZNANO
...
*przy okienku staje podejrzany petent, wygląda jak poszukiwany złoczyńca z biuletynu*
- Nie powinniście tu przychodzić.
- Nie podoba mi się ten ton.
ARESZT
...
- Na zdjęciu wyglądacie inaczej.
- Czas nie obszedł się ze mną łaskawie.
*porównanie odcisków palców wykazuje, że dane się zgadzają*
UZNANO

Kolejka przy przejściu granicznym w ogóle nie maleje. Przychodzą bandyci, dilerzy, fałszerzy i terroryści. Przychodzą zagubione dusze i poczciwi ludzie, którzy potrzebują paru dni na załatwienie swoich spraw albo szukają azylu. Dopóki nie sprawdzisz wszystkich dokumentów, dobra rada - nie oceniaj. Papers, Please, oferuje graczom nieszablonową okazję do wcielenia się w rolę przedstawiciela urzędu imigracyjnego w fikcyjnym państwie o nazwie Arstoczka. Jest grudzień 1982 roku, główny bohater rozpoczyna pierwszy dzień pracy, a w domu czekają na niego żona, syn, teściowa i wujek. Osoby pragnące przedostać się do Arstoczki muszą okazać paszport z prawidłowymi danymi. Nie przejdą dokumenty, które utraciły ważność, podejrzenia wzbudzi również sytuacja, kiedy urząd wydania nie będzie się zgadzać z krajem pochodzenia. W kolejnych dniach pojawiają się nowe dyrektywy: obcokrajowcy muszą przedstawić zgodę na wstęp, obywatele powinni mieć przy sobie dowody osobiste, pracownicy odpowiednie zezwolenia, a dyplomaci pełnomocnictwa. Każdy dokument musi być oznaczony pieczęcią, a jakiekolwiek nieprawidłowości należy odpowiednio weryfikować. Porównanie odcisków palców, rewizja albo niezgadzające się informacje kończą się czerwoną pieczęcią, natomiast w skrajnych przypadkach aresztem. Choć z tą skrajnością bym nie przesadzała, ponieważ na pewnym etapie gry opcja ta pojawia się często i jest dla gracza bardzo opłacalna.

Trudność w rozgrywce polega na prawidłowej weryfikacji papierów. Tryb dochodzenia, dostępny bodajże od drugiego dnia pracy, pozwala na porównywanie dwóch informacji, np. imienia i nazwiska na paszporcie z imieniem i nazwiskiem na karcie wstępu (bywa, że różnią się zauważalnie, a czasem trzeba wyłapać jedną literę), numerów paszportu, dat, regionów, a także słów petenta z tym, co znajduje się w dokumentach (zdarza się, że różnica tkwi w celu albo długości pobytu). W odnalezieniu się pomaga instrukcja od Ministerstwa Przepływu Ludności. Książka jest podzielona na podstawowe zasady, mapę regionów, stanowisko pracy, dokumenty i konfiskatę. Zawsze można ją przeciągnąć na blat roboczy i wybrać odpowiednią stronę. Przydaje się to zwłaszcza na etapie nauki krajów i regionów, bo jest ich sporo. Samych państw jest kilka. Poza Arstoczką są to: Antegria, Impor, Kolechia, Obristan, Republia oraz Zjednoczona Federacja. Każde z nich ma indywidualny kolor oraz pieczęcie. Tak naprawdę gracz musi zwracać uwagę na detale, również na szczegóły związane z aparycją. Nie chodzi tylko o wagę, wzrost i płeć, ale i o opis charakterystycznych cech wyglądu. Jeżeli u którejś osoby jest podane, że nosi okulary, a nie ma ich na twarzy, to tę kwestię trzeba omówić.

Błędy, tj. przepuszczenie kogoś, kto powinien był otrzymać odmowę, są karane. Najpierw dostaje się dwa upomnienia, natomiast trzecia gafa odejmuje pięć kredytów od zarobku. Dlatego zalecam, żeby się nie śpieszyć, bo Papers, Please nie jest na czas i warto upewnić się kilka razy, czy zachodzi jakaś niezgodność. Oczywiście zdarzają się sytuacje, że aż żal nie przepuścić petenta bez pełnego kompletu papierów, bo do urzędu przychodzą osoby wręcz błagające o litość albo próbujące przekupić głównego bohatera, byleby przedostać się do Arstoczki i połączyć z rodziną czy dostać do lekarza. Fabuła, jak na tak prostą grę, jest bardzo rozbudowana i angażująca. Niektórzy petenci zostawiają ulotki i inne świstki, niektórzy proszą o pomoc, nie brakuje wścibskich dziennikarzy i jednostek przewijających się przez całą rozgrywkę. Jedną z nich jest członek zakonu EZIC, tajnej organizacji antyrządowej. Pozostawia on zaszyfrowane wiadomości. Celnik może je odczytać i zdecydować, czy chce pomagać rebelianckim agentom w przedostawaniu się do Arstoczki i wymierzaniu ciosów w rząd. Wszelkie podjęte decyzje, także te związane ze zwyczajnymi petentami, mają odzwierciedlenie w nagłówkach dziennika, który pojawia się przed rozpoczęciem pracy dnia następnego. Od nich zależy też zakończenie gry. Ponadto po każdej zakończonej zmianie należy zdecydować, na co przeznaczy się zarobione pieniądze. Rodzina nieustannie choruje, głoduje i marznie, a sam czynsz w najgorszym lokalu wynosi 20 kredytów.

Aby w stu procentach poznać grę, warto przejść Papers, Please parokrotnie na różne sposoby. Raz można wesprzeć EZIC i przepuszczać uczciwych ludzi bez kompletnych dokumentów, innym razem można wcielić się w bezwzględnego urzędnika, pragnącego wykonywać swe powinności jak najlepiej i służyć jedynie Arstoczce. Różnorodność, z jaką da się rozegrać ten tytuł, jest naprawdę szeroka i gwarantuje niezwykłą przygodę nawet na kilkanaście godzin. Jest tu trochę dramatu i powagi pomieszanej z komicznymi wydarzeniami, odrobina grozy i elementy typowe dla zręcznościowych gier. Wizualnie produkcja od firmy 3909 jest wystarczająco urozmaicona. Surowa kolorystyka wprowadza w nastrój zimnego ustroju komunistycznego, a baza twarzy i sylwetek jest duża. Postacie oraz personalia, w zasadzie wymyślone przez społeczność Steam, są generowane losowo. Trzeba jeszcze nadmienić, że grę w całości stworzył Lucas Pope, bazując na doświadczeniach z międzynarodowych podróży. Zielone światło na Steam Greenlight zdobyła 1 maja 2013 roku, a oceny na znanych portalach i przyznane nagrody mówią same za siebie. Absolutnie, z całego serca, polecam ten tytuł, choć trzeba nad nim przysiąść, skupić się i pozwolić fabule na rozwinięcie skrzydeł. Jeżeli ktoś uznał go za nudny po pierwszym etapie, powinien dać sobie szansę na wdrożenie się w to małe-wielkie dzieło.

Niech żyje Arstoczka!

Zapraszam na moją stronę kuratora Steam. Na pewno znajdziesz tam coś dla siebie.

Papers, Please to przykład gry, w której odnajdujemy zgodność historyczną w fikcyjnych wydarzeniach. To gra pokazująca w zatrważająco realny sposób, jak wyglądała rzeczywistość bloku wschodniego w Europie po II wojnie światowej, ale też innych krajów do dnia dzisiejszego. Reżim, cenzura, absurdalne zasady, a w tym wszystkim my jako urzędnik zmagający się z własnym sumieniem i godnością.
https://steamcommunity.com/sharedfiles/filedetails/?id=2522178330

W tej grze wcielamy się w urzędnika punktu granicznego wylosowanego na drodze społecznej loterii. Podczas inspekcji osób przechodzących przez granicę, nie raz będziemy musieli naruszać ich prywatność, intymność, a także decydować o być albo nie być wielu obywateli. Wyobraźcie sobie taką sytuację: Do okienka podchodzi młoda kobieta tylko z paszportem. Zgodnie z protokołem powinna mieć jeszcze pozwolenie na wjazd. Kiedy chcecie wbić odmowę wjazdu, kobieta zaczyna błagać was o litość mówiąc, że jeśli zostanie to będzie aresztowana i rozstrzelana. Litujecie się nad jej losem i przyznajecie wstęp. Chwilę później kobieta wysadza się blisko żołnierza pilnującego granicy. Giną trzy osoby. W tej grze litość to nie zawsze dobry wybór. Wśród przechodzących przez granicę są terroryści, bojownicy o wolność, przemytnicy, a także zwykli ludzie, którzy stali się ofiarami czyjegoś błędu. Natomiast wy macie swoją rodzinę na utrzymaniu, a każdy błąd kosztuje was utratę cennej premii, a czasami ceną podjętej decyzji jest życie innych. Mieszkanie w Arstotzce kosztuje całkiem sporo i nawet wydawać by się mogło lukratywna posada urzędnika na granicy może nie przynosić wystarczających dochodów. Czy zatem przyjmiecie łapówki oferowane przez przemytników aby utrzymać rodzinę? A może zaczniecie współpracę z bojownikami o wolność? Dodajcie sobie do tego fałszerzy pieczątek, donosy, ciągle zmieniające się zarządzenia, do których musicie się stosować, a zrozumiecie, że los wielu ludzi jest w waszych rękach, a o błąd nie trudno. Tylko do was należy wybór, czy będzie bezdusznym urzędnikiem wspierającym reżim, łapówkarzem, a może wspierającym lokalny ruch oporu bojownikiem o wolność. Gdyby jeszcze ten wybór był tak łatwy i oczywisty...
https://steamcommunity.com/sharedfiles/filedetails/?id=2522178227
Grafika w tej grze pokazuje, że piksel art ma się świetnie i nie trzeba realistycznej grafiki, aby wprowadzić gracza w stan głębokiego zamyślenia nad swoimi czynami. Pomaga w tym też świetna muzyka, która wybija równy, reżimowy rytm już od samego menu. Czerwony młot oraz propaganda, durne wyróżnienia przyznawane wam przez przełożonych itp. Na całość klimatu zawartego w tej grze pracuje wszystko, od świetnej grafiki i muzyki po doskonały projekt rozgrywki z ciekawą historią w tle. Ta gra to prawdziwy artyzm, niedziwne więc, że stała się ona inspiracją dla innych i na jej podstawie powstał krótkometrażowy film dostępny na steam: Papers, Please - Short Film

Papers, Please to jedna z tych gier, która będzie przykładem dla innych przez lata. Ta gra już na premierę stała się kultowa, a czas tylko dodaje jej smaku. Nie ma znaczenia, kiedy zagracie w tę grę, bo uniwersalne zasady nią rządzące oraz lekcja historii, jaką można z niej wyciągnąć, jest ponadczasowa. W tę grę powinien zagrać każdy, bo nie ma lepszej lekcji historii jak doświadczyć jej na własnej skórze, a Papers, Please pomimo fikcyjnych nazw, leży zadziwiająco blisko faktów historycznych.

OCENA:
9,5/10

https://store.steampowered.com/curator/26553378/

GLORY TO ARSTOTZKA!

czy ma pani karte biedronka

10/10

Wybory moralne, intrgi, siatki terrorystyczne, decydowanie o życiu i śmierci, codzienny strach o siebie i swoją rodzinę, i wiele, wiele więcej motywów rodem z najlepszych filmów akcji, a to wszystko... przy papierkowej pracy za biurkiem.

Twórca gry genialnie potrafił nadać akcji i życia oraz stworzyć fabułę dla gry opartej tylko na szarej (z pozoru) codzienności zwykłego urzędnika na przejściu granicznym. Nie mogę tu odnaleźć żadnej wady, do której dałoby się przyczepić.

Fabuła, tak jak wspominałem, jest świetna i bardzo rozgałęziona. Gra ma okokoło 20 możliwych, różnych zakończeń, zależnych od wyborów które podejmujemy od samego początku gry.

Muzyka jest cudowna, podkład z menu głównego brzmi w mojej głowie nawet po wyłączeniu komputera; po prostu przepiękna nuta.

Grafika jest prosta, niektórzy złośliwi powiedzieliby nawet, że brzydka. Mi się i tak bardzo poodoba, ponieważ nadaje grze specyficznego uroku, a poza tym w tego typu produkcji lepsza jakość obrazu nie jest potrzebna. Dzięki tej prostej technologii gra waży bardzo mało i jestem pewny, że działa płynnie nawet na najbardziej drewnianym komputerze.

Podsumowując: cieplutko polecam, ponieważ gra gwarantuje świetną zabawę, świetnie rozwija myślenie, pamięć i spostrzegawczość, gdyż każdy dokument patienta trzeba szczegółowo sprawdzić.

Prosta gra o sprawdzaniu dokumentów... ale tak nie do końca. Gracz wciela się w rolę inspektora na granicy fikcyjnego państwa. Jego zadaniem jest sprawdzenie dokumentów i przepuszczenie upoważnionych osób. Musimy pracować szybko i wydajnie ponieważ od tego zależy nasza wypłata a tym samym to czy damy radę utrzymać rodzinę czy nie. Wielu petentów ma własne historie, którymi próbują wybłagać zgodę na przekroczenie granicy. Czasem są to osoby szukające azylu, innym razem przemytnicy i mordercy. Od gracza zależy jakie działania podejmie i jakie będą one miały konsekwencje w przyszłości.

Ciekawa Gra 8.5/10 :)

Plusy:
+ Wiele różnych zakończeń
+ Oszczędna, stylowa grafika
+ Klimat państwa totalitarnego
+ Petenci i ich problemy generowane losowo
+ Elementy fabularne wplecione w rozgrywkę