Przed ukazaniem się gry na rynku spojrzałem na zapowiedzi i właściwie to nie bardzo wiedziałem po co tyle szumu, zachwytu itp. Przecież to jakiś kolejny "walking simulator", tyle że z logicznymi wstawkami. Po wydaniu gry nadal nie przykuwała mojej uwagi, obejrzałem jednak parę filmów z "gameplayem" (okazało się, że wyłącznie te z trybem widoku pierwszoosobowego). Zacząłem widzieć w tym coś świeżego i interesującego. Z drugiej strony "wielki świat" zareagował na to przytłaczająco pozytywnie :-) Nadal jednak nie poddawałem się tej super-ach-och-reklamie i zaglądałem sporadycznie do steamowego Centrum społeczności oraz innych źródeł. Okazało się, że zagadki to nie wszystko. Jest tam drugie, trzecie, a może nawet czwarte dno, które zapragnąłem odkryć na swój sposób.

Po tym przydługawym wstępie przejdę do konkretów. Pierwsze wrażenie po uruchomieniu gry to okrzyk typu WOW (do teraz nie wiem dlaczego). Coś udaje Boga i próbuje mną pokierować (rewelacyjna lokalizacja gry na ojczysty język). Ma to nawet namiastki sztucznej inteligencji. Zaraz, zaraz... zmiana kamery na widok zza pleców i... dlaczego jestem jakąś maszyną. O co kurka wodna chodzi. Zagadki na początku nie wydawały się trudne i dosyć sprawnie podążyłem do... teleportu. Znalazłem się w... muzeum? No dobra kolejny teleport; koleje zagadki; kolejny terminal itd. I nagle. Oho! Drugie dno! Terminal też zaczął ze mną rozmawiać, a potem nawet kwestionować tego gościa, który gada do mnie z góry.
Zacząłem od teraz wnikliwie czytać wszystkie teksty oraz uważać na to, co odpowiadać w sesjach terminalowych. W międzyczasie znajduję jakieś białe coś i odkrywam kolejne dno. Jakiś dziennik, który stara się mi coś przedstawić. Gdzie indziej znajduję kolejny... i jeszcze jeden. Zaczyna się to w coś układać. Zagadki w muzeum się skończyły; widzę jakieś zamknięte drzwi; jeszcze inne zabite dechami; no i winda, którą jadę do góry, a tam... kolejne WOW (Talosowy Pałac Kultury). Mają rozmach sk....y! Kolejny świat; kolejne zagadki (już trudniejsze lecz znośne). Oho! Udało mi się zdobyć jakąś gwiazdkę. Ale po co to, na co, dlaczego i gdzie :-) Aaaaaa... Olśnienie. Ukryte zagadki za zamkniętymi drzwiami (na zdobycie ich wszystkich straciłem spoooooro czasu i nerwów). W międzyczasie był trzeci świat i... znalazłem siekierę.. znalazłem siekierę... znalazłem siekierę oraz wielkie wrota z białą poświatą. No dobra. Wchodzę... Ale dlaczego? To już jest koniec? Niemożliwe. A wieża? No niezły żart. Na pewno nie zacznę wszytkiego od nowa. Wczytuję zapisany wcześniej stan i tym razem dzięki siekierze wszystkie zabarykadowane drzwi stały się dostępne, a za nimi ukazał się... (wiem - ale nie powiem). Wieża również zweryfikowała moje dotychczasowe ograniczenia i kryła sporo ciekwaych zagadek. A tam... kolejne zakończenie. Ale podobno są trzy. Znowu wczytuję zapisany stan i szukam. Aha! Jeszcze jedno piętro jest w wieży. Tylko jak się tam dostać. Trochę wody w rzekach przepłynęło ale w końcu udało się. Jest 30 gwiazdka, a potem gwiazdkowe zagadki, "najwyższe piętro" i... trzecie rozwiązanie. Chyba najbardziej nieszczęśliwe.

No dobra. Widzę, że sporo jeszcze osiągnięć do uzyskania. Można by tak fajną grę "wymaksować". Zaglądam do Centrum społeczności po coś nie "spojlerowanego" i znajduję... czyżby jeszcze czwarte dno. Czytam informacje o ukrytych Easter Eggach. No dobra. Drugi przebieg gry. Już idzie szybko lecz tym razem szukam opisywanych "znajdziek". Zabawa z Jet-Pack'iem - bezcenna.

Podsumowając. Bardzo polecam grę, która dostarczyła mi wiele frajdy i zasłużenie jest tak wysoko oceniana przez społeczność. Zdobycie wszystkich osiągnięć wymagało trzeciego przebiegu lecz było warto. Na pewno do niej wrócę po dłuższym okresie.

Istnieje możliwość ułatwienia sobie rozgrywki dzięki nagrodom (gwiazdki, podpowiedzi itp.), dostępnym w darmowej grze Sigils of Elohim