Chociaż w czerwcowym (darmowym) epizodzie od twórców Life is Strange 2 poznaliśmy Chrisa i wydawało się (przynajmniej mi), że to właśnie jego historia zostanie przedstawiona w pełnej grze, domysł ten okazał się błędny. Głównymi bohaterami Life is Strange 2 zostali bracia, których w "The Awesome Adventures of Captain Spirit" można było oglądać przez około pięć, dziesięć sekund. W dodatku zwiastun ujawniony pod koniec sierpnia nie należał do najciekawszych, bo ukazano w nim motyw bardzo długiej wędrówki pozbawionej zwrotów akcji. O wiele ciekawszy materiał zaserwowano w 20-minutowym gameplayu. Ujawniono tam również pierwszy objaw mocy u jednego z braci. Mocy, która od razu wydała mi się znacznie dziwniejsza i o wiele bardziej destrukcyjna niż ta, jaką posiadła Max, protagonistka pierwszej części Life is Strange.

Wszelkie obawy mogło rozwiać jedynie przejście pierwszego epizodu. Odcinek zatytułowany "Roads" zaczyna się bardzo spokojnie: powrót ze szkoły, luźna rozmowa z przyjaciółką, później pogawędka z tatą i młodszym bratem, ekscytacja nadchodzącą imprezą i Halloween. Kolorowa jesień w pełni dostarcza graczowi przepięknych widoków przez całą 3-godzinną rozgrywkę, a jednocześnie jest takim małym symbolem mówiącym, że oto czas szkoły, spotkań ze znajomymi i wyczekiwania na interesujące wydarzenia, a nie ucieczki z domu. To, co wywraca życie rodziny Diaz, zaczyna się od błahej sąsiedzkiej sprzeczki i szybko doprowadza do tragedii. Oszołomiony Sean, którym się steruje, podejmuje desperacką próbę natychmiastowego oddalenia się od miejsca zdarzenia, zabierając oczywiście Daniela. W ten sposób rozpoczyna się ich mozolna wędrówka w nieznane, a wraz z nią wymuszona przez los przygoda.

"Roads" to dopiero otwarcie historii chłopców i można to odczuć, co świadczy o dobrym rozplanowaniu fabuły i przemyśleniu, w jakie fragmenty włożyć nacisk i sprawić, aby serce gracza zabiło odrobinę mocniej. Ładunek emocjonalny jest ogromny. Sean, który dopiero co umawiał się z przyjaciółmi na domówkę, z dnia na dzień przejął obowiązki ojca i to na jego barkach spoczywa wychowywanie znacznie młodszego Daniela, dbanie o to, żeby zapewnić chłopcu możliwie komfortowe warunki w tak trudnych okolicznościach. Mimo iż w scenie w domu rodzinnym widać było, że rodzeństwo droczy się i przedrzeźnia, jak to z rodzeństwem bywa, to relacja ulega zmianom, gdy chłopcy muszą poradzić sobie w świecie. Decyzje podejmowane przez Seana wpływają na Daniela i mogą one pogłębić lub osłabić braterską więź. Ponadto główny bohater może pokazywać braciszkowi niektóre rzeczy (np. w lesie oznaczenia drzew, szop albo gniazdo), dyskutować o elementach występujących w podróży i oznaczonych na niebiesko. Pomimo tego, że Daniel jest tylko gdzieś obok i zazwyczaj chodzi krok w krok za starszym bratem, to w pewnym momencie zaczyna się brać prawdziwą odpowiedzialność za jego potrzeby. Chociaż, oczywiście, nie wszystkie zachcianki i prośby Daniela trzeba spełniać, a dobro Seana jest równie ważne. Ponadto młodszy chłopiec w każdej lokacji potrafi się zająć czymś i komentować rzeczy, które Seana niekoniecznie interesują, więc to nie do końca tak, że Daniel jest cieniem brata. Obaj natomiast zachowują się bardzo w zgodzie ze swoim wiekiem, czyli dziewięć i siedemnaście lat. To naturalne, że Sean ma już młodzieńcze sympatie i nadużywa w SMS-ach języka potocznego, a Daniel, posiadający wrażliwą naturę, wszędzie dostrzega możliwość zabawy i jest spragniony próbowania nowych rzeczy, a przy tym pozostaje wierny dziecięcym ideałom i ulubionym łakociom. Bracia są sobie oddani i widać to w wielu momentach.

Kiedy Sean podejmuje istotną decyzję, w prawym dolnym rogu ekranu pojawia się animacja z wilkami - dużym i małym. Gdy przychodzi czas na wybór mający wpływ na całą fabułę, obraz się zaciemnia i dzieli na dwie lub więcej części - każda z nich to inna opcja. Zaś wersy dialogowe wybiera się przy użyciu kółka myszy i LPM. W grze występuje też dziennik, czyli element dobrze znany z pozostałych części serii. Max na bieżąco prowadziła pamiętnik, zeszyt Chloe wypełniały listy do dawnej przyjaciółki, a w kajecie Seana przeważają szkice przeplecione chaotycznymi wpisami. Sean, rysownik, w kilku miejscach w pierwszym epizodzie może stworzyć rysunek. Najpierw należy przytrzymać LPM, aby przyjrzeć się widokowi, a później, poruszając myszą w lewo i prawo (nie puszczając LPM), stworzyć rysunek. Do uzyskania jak najlepszych szczegółów czynność tę należy powtórzyć kilka razy. Przyznaję, że jest to bardzo ciekawe i urozmaicające, podobnie jak wcześniej już wspomniane wspólne "przeżywanie świata", dostępne pod niebieskimi trójkątami. Dodatkowo oceniam na duży plus bogatą eksplorację, przedmioty kolekcjonerskie i, szczególnie jeśli chodzi o epizod pierwszy, większy niż kiedykolwiek w Life is Strange teren do poruszania się.

Myślę, że Life is Strange 2 jeszcze niejednokrotnie mnie rozbawi i wzruszy. Podejście do nadprzyrodzonej mocy nieco zmieniono, nie chcę jednak zdradzać zbyt wiele, choć widać też pewne podobieństwa, w tym jedno najważniejsze, które zaczyna tworzyć pewien schemat i pokazuje, że to cały czas jedno uniwersum. W dalszym ciągu pozostajemy też w chłodnych rejonach północnych stanów USA, dlatego zalesione krajobrazy z silnym wpływem wód będą nam towarzyszyć jeszcze długo, a jesienna atmosfera jest przecudowna i na ten moment aktualna dla mieszkańców Polski. Co prawda Sean planuje wybrać się do Meksyku, ale mi się wydaje, że coś go w tych planach powstrzyma. Albo ktoś? Może wcześniej poznani bohaterowie? Szkoda by było też stracić potencjał tkwiący w przyjaciółce Seana i jego innych znajomościach z miasta rodzinnego. Na razie musimy czekać na następne odcinki i pozostaje nam tylko snucie domysłów, co może się wydarzyć...

Na ten czas bardzo polecam epizod pierwszy, który można zakupić oddzielnie. Gwarantuje dość długą rozgrywkę - z dokładną eksploracją, rysowaniem i poszukiwaniem przedmiotów kolekcjonerskich może osiągnąć 4 godziny. "Roads" pozwala na poznanie głównych bohaterów, doświadczenie wraz z nimi pierwszego szoku związanego z opuszczeniem domu. O ile do połowy nie dzieje się zbyt wiele (nie chodzi o nudy!), to potem następuje udany zwrot akcji, a punkt kulminacyjny zmiata z nóg i wprowadza całkowicie w nadnaturalny wątek. Polecam, bardzo polecam.

Recenzję najprawdopodobniej będę edytować na bieżąco albo po ostatnim epizodzie (teraz miała być krótsza, a wyszło jak zwykle). Jeśli macie problemy ze zdobyciem wszystkich osiągnięć, zajrzyjcie do poniższego poradnika mojego autorstwa.

Poradnik: 100% osiągnięć - przedmioty kolekcjonerskie i lokalizacje wszystkich rysunków

Zapraszam na moją stronę kuratora Steam. Na pewno znajdziesz tam coś dla siebie.

https://youtu.be/tPPbnggehCE

- Główni bohaterowie: da się ich lubić, a ich relacja naprawdę angażuje. To solidni następcy Chloe oraz Max. Zasługują na szansę od każdego fana serii. Bo mimo, że są zupełnie odmienni od bohaterek pierwszej części, to naprawdę dobrze poznaje się ich historię, która ma swoje wzloty i upadki;
- Muzyka, która nadal porywa i wprowadza wyjątkowo relaksujący, ale i piękny klimat do przedstawianej historii i świata. Jest nieco inna niż w pierwszej części, ale atmosferą jak najbardziej trzyma fason;
- Fabuła, która wciąga jak dobry odkurzacz i rozkręca się dość szybko, dając graczom już na wstępie gigantyczny znak zapytania: co tu się u licha dzieje, zachęcający rzecz jasna do dalszego eksploracji tytułu. Co więcej, tytuł porusza dojrzałe tematy, takie jak rasizm, czy odpowiedzialność i opieka nad innymi.
- Kolorystyka gry. Wiem, że to wprawdzie kwestia graficzna, niemniej twórcy nadal odwalili kawał dobrej roboty, dając nam wyjątkowo pięknie przygotowany i oświetlony świat, którego kolory uprzyjemnią nam dodatkowo podróż przez wyjątkową historię, którą DONTNOD chce nam zaprezentować.

- Można delikatnie zasugerować, że... Grafika, choć ma swoisty klimat, to między pierwszą a drugą częścią nie widać znaczącej poprawy. Przydałoby się odrobinę usprawnić temat, poprawić animacje i dodać nieco więcej detali do świata, by całość upiększyć, zachowując jednak znany i lubiany styl.

Po wydaniu 5 epizodu w końcu mogę wydać recenzje po przejściu całej gry.
-Wielkim plusem gry jest fabuła która wciąga jak w poprzednich częściach,
-Soundtracki które zawsze wprowadzają w nastrój do ukazywanej sytuacji,
-Postacie które polubimy bardziej, a inne znienawidzimy, oraz relacje które prowadzimy między nimi,
-System wyborów na których skupiałem większą uwagę, gdyż pierwsza odsłona gry nie oddawała za bardzo klimatu wyborów z uwagi na to, źe mogliśmy je zmieniać do momentu jak nam odpowiadało,
-Zakończenia od których jakie dostaniemy zależą inne wybory które podejmujemy w trakcie całej rozgrywki, a nie jak w poprzednich częściach tylko jedno kliknięcie,
-Grafika choć jest piękna, czasami są niedoprecyzowane elementy jak i animacje które trochę niszczą wizualizacje,
-Warto wspomnieć na koniec o moim odczuciu, że gra przedstawia niektóre problemy w Stanach Zjednoczonych, na przykład: ,,patriotyzm" ludzi albo prościej rasizm jak i fanatyctwo religijne.

Gra jest warta jest kupna, historia jest pięknie ukazana i rozgrywka potrafi sprawić źe nad jedną decyzją chwillę porozmyślasz. Zachęcam również jak ktoś tego nie zrobił, do kupna poprzednich odsłon z podobnych napisanych przeze mnie plusów, oraz to że postacie i miejsca z pierwszej części występują podczas gry.

Witam...
Life is Strange 2 to epizodyczna, trzecioosobowa gra przygodowa, czyli produkt podzielony na odcinki. Osobiście nie cierpię przerywać sobie gier na dość długi czas, więc dopiero teraz wzięłam się za nią, po wydaniu do końca epizodów. Ostatni zobaczył światło dzienne w grudniu 2019 roku. Firma DONTNOD Entertainment ładnie się spisała.

Jeśli ktoś wyobraża sobie, że Life is Strange 2 to gra pełna akcji to się myli. Bohaterom przytrafiają się bardzo niemiłe sytuacje i stale wpadają w jakieś kłopoty, ale w całości jest to bardzo spokojna gierka. Być może tak się ją odczuwa, ponieważ przygrywa tam naprawdę relaksująca muzyka, a gameplay to nic innego jak spokojne człapanie i eksplorowanie terenu najczęściej w ładnym otoczeniu przyrody, który przeplatany jest filmami i rozmowami.

Jak prawie wszystkim obiło się gdzieś tam o uszy, Life is Strange 2 to opowieść o dwóch braciach Seanie i Danielu. Żyją sobie spokojnie z ojcem, ponieważ matka opuściła ich dawno temu (musiała znaleźć swoją ścieżkę w życiu). Ojciec to naprawdę fajny i porządny gość, o mamusi nie wspomnę, bo nie mieści mi się w głowie, jak można opuścić małe dzieci bez żadnego ważnego powodu. Pierwszy epizod ujawnia nam jak młodszy z braci, prawie dziesięcioletni Daniel odkrywa, że ma niebezpieczne moce.
Następne części pokazują, jak chłopak przy pomocy brata rozwija je i zaczyna kontrolować. Historia rozpoczyna się bardzo zwyczajnie i nudno. Sean wybiera się na imprezę, jest mniej więcej siedemnastolatkiem z błahymi problemami takimi jak: dziewczyna, kasa, kłótnie z braciakiem, wredny sąsiad itp. Po incydencie, jaki ma miejsce przed ich domem, a za który ponosi winę durny policjant nieumiejący kompletnie panować nad stresem i strachem, starszy brat postanawia chronić Daniela i uciec jak najszybciej z miejsca zdarzenia. Ich cel to Meksyk. Niestety ten wybór nie był za dobry, ponieważ wkopał ich w dużo większe kłopoty, niż mieli. Strach ma duże oczy. Czas zacząć konkretną opowieść, kolejne epizody robią się znacznie ciekawsze.

Jak już wcześniej wspomniałam Life is Strange 2 to epizodyczna, trzecioosobowa gra przygodowa. W niektórych momentach przypomina wręcz przygodówkę filmową, gdyż jest dużo filmów, popychających fabułę do przodu, w których prawie w ogóle nie uczestniczymy, oprócz tego, że czasem podejmujemy kluczowe decyzje. Jeśli już się przełączymy na eksplorację terenu, sterujemy Seanem. Chodzimy sobie wtedy po niezbyt rozległym terenie z ograniczeniami i wchodzimy w interakcję z wszystkim co się da, ludźmi też.
Wiele ze znajdziek daje nam osiągnięcia, a odszukane dokumenty dopełniają obraz fabularny. Starszy z braci jest początkującym artystą więc czasami znajduje jakieś ciekawe obiekty do narysowania, za co też wpadają osiągnięcia. Żadnych zagadek środowiskowych lub logicznych nie rozwiązujemy, natomiast dużo rozmawiamy z przyjaciółmi, co kształtuje Seana i młodszego brata również. W zależności co mówimy do Daniela i co robimy on nas bardziej lubi albo nie, co wpływa też na fabułę.
Bardzo miłym zaskoczeniem jest spotkanie starych znajomych z The Awesome Adventures of Captain Spirit i Life is Strange. Chris ma tu epizodyczną rolę, ale zdecydowanie jest potrzebny. To samo tyczy się pewnego faceta, którego znają wszyscy mający w ręce pierwszą część Life is Strange. Ja go lubiłam, tu też pomaga naszym młodym wilczkom. Na pewno niejeden fan serii zwrócił na to uwagę ^^.

Projekty graficzne są wyjątkowo przyjemne dla oka. Mamy jesień w lesie, zimę z wszędobylskim śniegiem, a w kolejnym epizodzie pustynię ze skorpionami i pięknym słońcem. Ponieważ postacie nie są do końca realistycznie, a raczej trochę kreskówkowe, dlatego nie przeszkadza nam brak zmarszczek, rzęs czy widocznych porów na twarzy u postaci. Po prostu miło się na to wszystko patrzy, zwłaszcza na widoczki z przyrodą.
Soundtrack to zdecydowanie atut gry. Nie mamy tu wybitnych symfonicznych dzieł sztuki, ale czasem przygrywa nam mila klasyczna gitara, a czasem inne dobre utwory pasujące jak ulał do zagubionej młodzieży.

Drodzy gracze, co wy na to, żeby rzucić to wszystko i wyjechać w Bieszczady? Albo do Meksyku, jak Sean?

Brzmi nieźle, prawda?

A co wy na to, żeby przez całą drogę targać ze sobą młodszego brata i go niańczyć?
Już nie brzmi tak za*ebiście, co?

Bo i takie nie jest. Ani w realu, ani wirtualnie.

Z góry wiadomo, że dzieciak będzie tu wygodnym narzędziem do napędzania fabuły lub zmiany jej toku. Kiedy zabraknie ci pomysłu, jak popchnąć historię do przodu, to sprawisz, że dziecko odwali jakąś głupotę i wywali wszystko do góry nogami. Sprawa załatwiona. Nawet nie musisz uzasadniać takiego działania, bo "dziecko to tylko dziecko", nie?

Jak zwykle w swoich recenzjach piszę z pewną przesadą, ale uwierzcie mi, że nie przesadzam, kiedy mówię, że mam złamane serce. Oczarowana pierwszą częścią Life is Strange ( oraz historią Chrisa z "The Awesome Adventures of Captain Spirit") byłam PEWNA, że i ta mi się spodoba. Wręcz mi to obiecano. Zakupiłam więc cały zestaw epizodów, za który teraz nie mogę dostać zwrotu pieniędzy i w który nie mam dalej ochoty brnąć. Zrobię to jednak ( mama kazała zjadać do końca).

Póki co, wszystko , czym reklamowana jest gra, mija się z prawdą: twoje wybory nie mają większego znaczenia, bo zawsze prowadzą do tego samego rezultatu, muzyka nie wyróżnia się jakoś specjalnie z tła, postaci w najlepszym razie są chodzącymi stereotypami, a w najgorszym przerysowanymi karykaturami.

EDIT: Po przejściu wszystkich epizodów podtrzymuję swoją opinię. Prowadzimy słabego protagonistę, który każdemu daje skopać sobie tyłek i winić się za wszystko, a na koniec prosi jeszcze o wybaczenie ( tak właśnie mniej więcej przestawia się ta "wspaniała" braterska relacja). Fabuła opiera się na absurdach, sam początek tej historii jest bezsensowny ( gdyby bracia zostali na miejscu zbrodni , lepiej by się to dla nich skończyło, nawet kilka osób w trakcie gry to powtarza), do tego nie jest możliwe, by przez tak długi czas nie złapano dwójki poszukiwanych w całym kraju dzieci, chodzących sobie przy głównej drodze , jeżdżących autobusem itd. ( ale FBI w tej grze jest jeszcze bardziej skretyniałe od głównych bohaterów). Mamy brutalnych białych rasistów i szlachetnych nielegalnych imigrantów i wyraźnie zaznaczone, do kogo należy żywić sympatię i kto ma rację. Na wszelki wypadek zadbano o to, byś poznał/poznała tylko jedną stronę konfliktu. Gra porusza ważne tematy, ale robi to w sposób tak płytki, leniwy i powierzchowny, że trochę mnie to obraża.
Tym bardziej, że po graniu w poprzednie gry twórcy, wiem, że stać go na więcej...

Bardzo długo zwlekałem z zakupem tej gry, słyszałem różne opinie, ale nadal chciałem zagrać. Dzisiaj przychodzę tu z recenzją tej gry, która niestety nie będzie taka prosta do napisania, ponieważ ta gra, to majstersztyk emocjonalny.

Grafika jest bardzo zadowalająca. Cała gra prezentuje się naprawdę ładnie, widoki które mamy okazję zobaczyć, zdjęcia które oglądamy, projekty postaci, to wszystko jest na wielki plus. Czasami jest naprawdę na czym zawiesić oko.
Muzyka jak w każdej grze z tej serii bez zarzutów. Słucha się jej przyjemnie nie tylko w grze, ale i po za nią. Pasuje ona idealnie do momentów pokazywanych w grze, a twórcy doskonale wiedzą jak dobrać ścieżkę dźwiękową do sytuacji, aby potęgować emocje gracza. Uważam, że ta gra swoim klimatem potrafi rozłożyć na łopatki nawet najtwardszą skałę. Kawałki, które utkwiły w mojej pamięci to definitywnie ,,D.A.N.C.E. - Justice" oraz ,,Natalie - Milk & Bone".
Sterowanie i gameplay to czysta wygoda. Naszym bohaterem kieruje się bardzo przyjemnie, rzadko kiedy się zacina na elementach otoczenia. Czasami można dojrzeć niedoróbki w stylu przenikania przez siebie Seana i Daniela, ale na to można przymrużyć oko. Bardzo podoba mi się opcja zmiany ramienia, aby móc przestawić kamerę za plecami bohatera. Tej opcji nie było wcześniej, ale cieszę się, że się pojawiła. Nasz interfejs oraz ekwipunek także są dobrze przemyślane, wszystko jest w nich przejrzyste.
Każda gra z tej serii ma w sobie elementy fantastyczne i wyjątkowe w tej grze to jest to, że to nie nasz bohater posiada nadprzyrodzone zdolności, więc nie mamy do nich bezpośredniego dostępu. Możemy ich używać, ale nie w momentach, kiedy my osobiście tego chcemy, tylko gdy gra nam daje taki wybór. Jest to coś nowego, ale nie przeszkadza w rozgrywce i cały wątek tej mocy jest wyjaśniony i wpleciony w fabułę.
Fabuła to najważniejszy aspekt tej gry, bo o to właśnie chodzi w ,,Life is Strange". Opowieść o dwóch braciach jest do odkrycia dla każdego osobno, ale muszę napisać, że ta gra wzbudziła we mnie o wiele więcej emocji i wycisnęła ze mnie więcej łez, niż historia Chloe i Max. Fabuła w tej grze mnie wgniotła w fotel, zmiażdżyła, kazała się śmiać, płakać, cieszyć i smucić, a ja jej podległem totalnie bez sprzeciwu. Twórcy lubią sobie ,,pogrywać" ludzkimi emocjami i wychodzi im to nieziemsko. Cała historia jest bardziej tragiczna, niż szczęśliwa oraz daje dużo do myślenia. Gra oczywiście ma swoje wesołe momenty, spokojne, szczęśliwe, ale jest ich zdecydowanie mniej, niż tych złych. Nie wiem, czy jest to na plus, czy na minus, ale te wszystkie pozytywne momenty w tej grze to tylko promyk nadziei w całym galimatiasie przykrych sytuacji, które czekają naszych bohaterów.
Wybory w tych grach nigdy nie robiły dużej różnicy wszyscy wiemy, jak wygląda zakończenie pierwszej części, są one raczej kosmetycznymi zmianami dającymi złudzenie faktycznego wyboru, ponieważ twórcy mają historię do opowiedzenia, więc gracz nie może po prostu pominąć połowy rozgrywki jednym, głupim wyborem. Jest to logiczne, bo twórcy napracowali się nad stworzeniem gry, także nie chcą, aby ktoś pomijał ich prace. Aczkolwiek muszę przyznać, że brakuje mi parę wyborów, nad którymi faktycznie mielibyśmy kontrolę odnośnie przyszłych wydarzeń. *SPOJLER* Na przykład oko Seana. Nie podoba mi się to, że nie możemy sprawić, aby je zachował. Musi je stracić na potrzeby fabuły, aby trafić do szpitala. Uważam, że mógłby tam trafić z innego powodu, niż to oko. Brakuje mi także opcji zadzwonienia do Layli w czwartym epizodzie podczas przebywania w motelu. Większe znaczenie w tej grze ma relacja braci między sobą oraz to, na jakich ludzi ich wychowamy moralnie. Bardzo życiowym podejściem jest to, że nie zawsze nasze starania będą na końcu docenione i wybaczone, a moralność pomimo bycia dobrym człowiekiem nie zawsze jest opłacalna dla własnego dobra. Gra uczy także, że nie zawsze wygrywa sprawiedliwość. Produkcja podchodzi także do tematu tolerancji i rasizmu pokazując, że nie każdy człowiek jest w stanie tolerować odmienność, a my czasami nie jesteśmy w stanie nic z tym zrobić.
Zakończenia szczerze mówiąc nie są dla mnie plusem tej gry. Jest ich o wiele więcej niż 2, a żadne z zakończeń nie daje graczowi pełnej satysfakcji, tak jak w przypadku pierwszej części. W każdym zakończeniu jest coś, co niezbyt zadowala gracza po całej przeprawie przez grę. Rozumiem moralność niektórych zakończeń, rozumiem finalne ścieżki bohaterów, widzę to co jest złe, a co dobre w przypadku niektórych zakończeń, ale niestety żadne z nich nie daje mi pełnego ukojenia. Jest to także życiowe podejście, tak jak w przypadku wspomnianej wcześniej moralności. To, że mi się nie podobają zakończenia jest tylko i wyłącznie moją bolączką, bo przemyślane są faktycznie bardzo dobrze. Widać, że gracz ma wpływ na zakończenie poprzez swoje niektóre, wcześniejsze wybory, więc grając ponownie będzie już wiadomo jak postępować, aby zdobyć wymarzone zakończenie. *SPOJLER* Jedyne zakończenie, które byłoby dla mnie w porządku, to dostanie się do Puerto Lobos po całej przeprawie przez kraj, ale nie jest ono moralnie dobrym zakończeniem dla naszych bohaterów.
Znajdźki, rysunki i osiągnięcia to wielkie plusy tej gry. Mamy możliwość ozdabiania swojego plecaka rzeczami, które znajdziemy, rysunki Seana są klimatyczne i naprawdę ładne, a osiągnięcia nie są trudne do zdobycia. Opcja, która pozwala na powrot do poprzednich rozdziałów w trybie ,,poszukiwania przedmiotów" to ogromna zaleta tej produkcji.
Długość gry jest ładnie zbalansowana. Mamy tu czas na wyciskanie łez, na szukanie obiektów kolekcjonerskich, na fabułę, decyzje, na słuchanie muzyki. Czas gry i rozłożenie wydarzeń fabularnych jest w porządku.

Ta gra to dzieło sztuki. Przeżywanie tego wszystkiego razem z bohaterami jest bardzo emocjonalne, tak jak powinno być. Od pierwszej części nic się nie zmieniło i twórcy dalej potrafią stworzyć kawałek porządnej historii, która jest wyciskaczem łez. Fabuła tutaj wciągnęła mnie bardziej, niż pierwszej części, co sprawia, że odbiór tej produkcji był dla mnie lepszy. Nie twierdzę teraz, że jedynka jest zła, bo nadal jest dobrą grą, ale fabularnie właśnie dwójka podoba mi się bardziej.

Not as good as LIS1 and BTS but still better than Call of Turdy

Life is Strange 2 to stworzona przez francuskie studio DONTNOD Entertainment druga odsłona epizodycznej gry przygodowej o charakterze fikcji interaktywnej opowiadająca historię rodzeństwa zmuszonego do opuszczenia rodzinnego miasta i ucieczki przed wymiarem sprawiedliwości.

Splot nieszczęśliwych wydarzeń doprowadził do tragicznego w skutkach wypadku, w którym śmierć poniósł ojciec Seana oraz Daniela Diaza (będących głównymi bohaterami gry) oraz interweniujący policjant.
Uciekając przed wymiarem sprawiedliwości, rodzeństwo zostaje zmuszone do opuszczenia rodzinnego Seattle i udania się w podróż do Puerto Lobos w Meksyku, którą dodatkowo komplikuje konieczność zachowania w tajemnicy posiadanej przez jednego z chłopców nadprzyrodzonej, ale i niebezpiecznej mocy.

Podczas rozgrywki gracz steruje postacią Seana Diaza (starszego brata) z perspektywy trzeciej osoby, a jego zadaniem jest zapewnienie bezpieczeństwa młodszemu bratu w trakcie podróży oraz nauczenie go kontroli nad posiadaną mocą.

* Zalety:
- ciekawa historia
- ładna oprawa graficzna
- przyjemna dla ucha oprawa muzyczna
- wybory mające wpływ na dalszą fabułę
- kilka różnych zakończeń
- świetnie nakreślone charaktery postaci pobocznych

* Wady:
- niewielka ilość akcji w epizodzie pierwszym
- niektóre ze scen wydają się zbyt mocno przeciągane
- gra w żaden sposób nie informuje o limicie czasowym, jaki mamy na podjęcie niektórych decyzji

Czy warto zagrać w Life is Strange 2?

Pomimo że tytuł ten opracowany został na nowym silniku graficznym, jego sfera wizualna utrzymana została w stylistyce znanej między innymi z pierwszej odsłony cyklu upodabniającej ją do rysunku wykonanego pastelami.

Z uwagi na stosunkowo małą ilość akcji oraz dużą ilość elementów eksploracyjnych tytuł ten w dużej mierze kierowany jest do osób szukających spokojnej rozgrywki.

** Dodatkowo na uwagę zasługuje fakt, że tytuł ten pozwala na import stanu rozgrywki z gry The Awesome Adventures of Captain Spirit (tytułu będącego epizodem wprowadzającym do gry), dzięki czemu dokonane tam wybory znajdują swoje odzwierciedlenie w przedstawionej historii.

ㅤㅤㅤㅤSpodobała Ci się recenzja?
Po więcej odwiedź stronę naszego kuratora.
ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤZapraszamy! ;)

I had a great journey with Diaz brothers, too bad that this game is underrated

Nie ma słów aby opisać jak mnie ten mały grzyb irytuje