Yaşamak ne kadar soyut, basit, anlamsız ve saçma. değil mi?


　　　　　　don't follow the white hole.
　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　
　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　
　　　　　　　


#1 You can only get smarter by playing a smarter opponent.
#2 The more sophisticated the game, the more sophisticated the opponent. If the opponent is very good, he will place his victim inside an environment he can control. The bigger the environment, easier the control. Toss the dog a bone, find their weakness, and give them just a little of what they think they want.
#3 You will always find a good opponent in the very last place you would ever look.

Tüm bunların anlamı ne? Her şey hiçliğe akıyor. Öyle bir gün gelecek ki, beni hatırlamış olanlar bile hatırlanmayacak. Her şey hiçliğe akıyor. Akılalmaz bir hiçlikten geliyoruz. Bir süreliğine buradayız sadece, aynı derecede akılalmaz görünen bir şeyin içerisindeyiz. Ve sonra tekrar akılalmazlığa kaybolacağız. Tekrar bir hiç olacağız.
Her yeni nesil şu soruyu sorar: "Hayatın anlamı ne?" Oysa şunu öğrenmek istemek çok daha verimli olacaktır. "İnsanlık neden yaşamın bir anlamı olmasına ihtiyaç duyar?"
Aslına bakılırsa, hepimiz metafizik veya dini bir yenilginin tohumlarını içimizde taşıyoruz. Dürüst bir şekilde bu soruyu soran ve bir inanca ya da gerçek olmasına arzuladığı bir düşe sığınmayan biri asla bir cevap alamayacaktır.
Yönelmemiz gereken şey, şimdiki ve yakın geleceğimizdir.
Ölüm, korkunç bir kışkırtmadır. Hemen hemen yer yerde böyledir bu. Hem değerleri hem etik normları tartmak için bizlere güç verse de, etkili bir araç değildir. Ölüm, her şeyin en kesini ve her şeyin en imkansızıdır.
İnsan, trajik bir hayvandır. Önemsizliği sebebiyle değil, aşırı donanımlı olduğu için. İnsanın öyle özlemleri ve ruhani talepleri vardır ki gerçeklik bunları gerçekleştiremez. Adil ve ahlaki bir dünya beklentimiz var.
İnsan anlamsız bir dünyada anlam talep eden bir varlıktır.
Dilenciye bir kuruş vermeden önce, o kuruşu verip vermeme işkencesinin yaşayarak elinde bozukluğu çevirir durur insan. Oysa bir çocuğu gözünü bile kırpmadan kozmik çiğliğin içine atar.
Yaşamın olanaksızlığı çözülemez, ancak sonlandırılabilir. Bu anlamsız dünya düzeninin üstesinden son insan yok olana kadar sürekli olarak "ikinin bir olmasını" sağlayarak gelebiliriz.
Issız bir gezegen, bedhahtlık değildir.