Recent reviews by Berengar

I'm my own Deus Ex Machina, really? Perkele...

-Prosta, ale w miarę angażująca fabuła. Rozwijająca skrzydła dopiero pod koniec opowieść o odkupieniu i odrodzeniu bohatera z wielką intrygą dziejącą się w tle. Jak na survival horror jest dobrze.

-Grafika w niektórych momentach podchodzi pod fotorealizm. Ogromna szczegółowość modeli, a także fantastyczne oświetlenie pod warunkiem, że włączony jest ray tracing. Bez RT oświetlenie jest płaskie; z RT widać każde załamanie światła nawet na pogniecionym uniformie więziennym Jacoba.

-Imersyjna oprawa audio.

-Przepiękne animacje postaci i filmowa jakość cutscenek. Fantastyczna gra aktorska Josha Duhamela, Karen ♥♥♥♥♥♥♥♥, Zeke'a Altona i Sama Witwera.

-Płynny, krwawy, wymagający nieco taktycznego podejścia i wprawy system walki. Konfrontacje zależnie od scenariusza wymagają odpowiedniego dobrania środków obrony (czyli broni, pałki energetycznej i rękawicy GRP). Skupianie się wyłącznie na jednym narzędziu na każdej arenie jest nieefektywne i zazwyczaj kończy się porażką lub zmarnowaniem zasobów. Opanowanie robienia uników i korzystanie z elementów środowiska to klucz do sukcesu. I wbrew temu co mówią inni, nawet jeżeli z bliska jesteśmy otoczeni z każdej strony przez potwory, zazwyczaj da się wyjść cało z opresji. Narzędzia którymi dysponuje Jacob pozwalają na sprawną kontrolę tłumów, choć jest to czasami naprawdę trudne.

-Bardzo gęsty, mroczny i tajemniczy klimat. Pierwsze moje skojarzenie to Obcy 3 w reżyserii Finchera. Poziomy są różnorodne i pełne detali, co wzbudza chęć parcia do przodu i badania otoczenia. Bardzo dobry environmental storytelling.

-Ogromna brutalność wychodząca zarówno od naszego bohatera, jak i przeciwników oraz niebezpiecznych elementów otoczenia.

-Niektóre animacje śmierci przyprawiają o ciarki na plecach i wywołują współczucie dla Jacoba. Umiera się często, więc z ciekawości warto zobaczyć, czy jakaś sekwencja, wróg czy element otoczenia nie nagrodzi przypadkiem gracza unikalną animacją śmierci :).

-Gra jest bardzo dobrym fundamentem pod rozwój uniwersum. Sequel ma solidne podstawy by stać się fantastyczną i lepszą pod każdym względem grą.

-Nie doświadczyłem w grze najmniejszego buga czy glitcha. W tym przypadku produkt jest doszlifowany. Optymalizacja zaś to inna historia…


-Zbyt szybkie tempo narracji utrudniające odbiorcy oswojenie się z sytuacją i bohaterami, a do tego mocne dawkowanie ważnych informacji fabularnych. Początkowo nawet to działało, bo wprowadzało lekki zamęt i dezorientację pasujące do tego, czego doświadczał Jacob podczas wybuchu epidemii w więzieniu. Tylko że takie wrażenia towarzyszyły mi niemal do samego końca. Nieco to przeszkadzało, ale ktoś inny uzna to zapewne za zaletę. Tylko przy okazji obrywają przez to postacie, bo gracz może nie zdążyć nawiązać z nimi więzi.

-Duża liniowość i mało urozmaiceń rozgrywki. Gra prowadzi nas jak po sznurku i pozwala zboczyć ze szlaku może ze 3-4 razy. Cierpi na tym eksploracja, a brak większych urozmaiceń może wprawić po pewnym czasie w znużenie.

-Krótkie i zazwyczaj nic nie wprowadzające do świata audiologi. Raz na jakiś czas trafi się coś ciekawego, a reszta to marne zapychacze.

-Mała różnorodność przeciwników i ich recykling.

-Callisto w ogóle nie straszy, a przynajmniej nie takiego entuzjasty horrorów, za jakiego się uważam. Miała być to redefinicja gatunku, a wyszedł horrorowy akcyjniak.

-Gra jest krótka, a finał tuż po tym jak wywoła u gracza sporą ekscytację i napięcie szybko się urywa. Chamski cliff hanger pod fabularne DLC.


Długo czekałem na premierę tej gry i ostatecznie jestem zadowolony z jej ukończenia. To krótka, aczkolwiek bardzo przyzwoicie zrealizowana przygoda z mega satysfakcjonującym systemem walki i ciekawym światem przedstawionym o ogromnym potencjale do rozbudowy. Callisto Protocol nie zdołało doścignąć legendy Dead Space, ale widać że próbuje. Może wraz z sequelem się uda. Teraz oczekuję na nową zawartość, bo chętnie bym powrócił do tej gry.

OCENA: 7/10.

Josef Fares, jak Ty mi chłopie zaimponowałeś. Podczas jednego z wywiadów powiedziałeś, że każdemu, komu It Takes Two się nie spodoba, zapłacisz 1000$. I powiem tyle: raczej nikt o tę kasę się nie upomni. Ta gra wręcz kipi różnorodnością, uczy współpracy i czerpie garściami ze wszystkiego co najlepsze w różnych gatunkach gier video- od mechaniki rozgrywki, pracy kamery, aż po styl plansz. Pomysłowość tej produkcji i mnogość rozwiązań gameplay'owych stoi na równi z kreatywną i pozbawioną wszelkich ograniczeń wyobraźnią dziecka. Zaczyna się spokojnie, a kończy wizualną i emocjonalną bombą. Takich gier szukać ze świecą w ręku. Czysta frajda, nuda nie zagościła nawet na chwilę. To po prostu mistrzostwo i czysta esencja tego, czym powinna być gra wideo. Jeżeli ktoś przy was powie, że gry to zabawa dla dzieci i prymitywna forma rozrywki, zagrajcie w to razem z nim. Od razu zmieni zdanie, o ile będzie umiał obsługiwać sterowanie :)

Chyba Hideo Kojima pisał scenariusz do tej gry, bo jak na tak krótki czas fabuła jest wielowątkowa i niesamowicie skomplikowana. Spotykamy na swojej drodze oryginalnych bohaterów, każdego ze swoją własną GŁĘBOKĄ historią. Cutscenki niemalże dorównują tym z RDR2, a optymalizacja tej produkcji stoi na poziomie CP2077, może nawet jest troszkę lepsza. Widać że nie szczędzili w kosztach. Ogólnie polecam, 69/420.

Początkowo niesamowite, nowe i przerażające doświadczenie. Później to wszystko znika, a gra staje się monotonna. Pozostaje czekać na spory update, który rozwinie mechanikę gry i doda nowe lokacje oraz elementy wyposażenia.