Κατευθυνόμαστε προς τις Σεϋχέλλες... Εκεί είναι τώρα το νέο μας σπίτι. 'Ει αυτή ήταν φοβερή επιχείρηση που κάναμε, ε; Εννιά χρόνια πριν... Να χαράξουμε τον δικό μας κόσμο... Να φτιάξουμε το δικό μας μέλλον... Και μας το πήραν. Θα το ξαναχτίσω... Θα φτιάξουμε ένα νέο μέρος, μαζί. Που θα μπορούμε να το αποκαλούμε σπίτι μας. Ναι, ήμασταν σκυλιά, εντάξει. Κρυβόμασταν από τα μάτια της Cipher. Μαζεύαμε ό,τι βρώμικο χρήμα βρίσκαμε. Ό,τι θέλεις, το κάναμε... Το βλέπεις αυτό; Diamond Dogs... Το νέο μας σπίτι. Ένα φάντασμα του παλιού μας εαυτού... Θρίαμβος, θάνατος... Δεν μας επιτρεπόταν τίποτα από τα δύο. Ναι, τα θυμάμαι όλα. «Σνέικ... Γιατί είμαστε ακόμα εδώ... Μόνο για να υποφέρουμε; Κάθε βράδυ, νιώθω το πόδι μου και το χέρι μου... ακόμα και τα δάχτυλά μου... Το σώμα που έχασα... και τους συντρόφους που έχασα... Δεν σταματάει να πονάει, σαν να είναι όλοι ακόμα εκεί... Το νιώθεις κι εσύ, έτσι δεν είναι; Είμαι αυτός που μπλεχτηκε με την Cipher, μια ομάδα πάνω από τα έθνη, ακόμα και τις ΗΠΑ, και ήμουν το παράσιτο από κάτω, που τρέφονταν από τη δύναμη του Zero... Σε κυνήγησαν στην Κύπρο, μετά στο Αφγανιστάν. Η Cipher απλά... συνεχίζει να αναπτυσσεται, να καταπίνει τα πάντα στο πέρασμά της, να γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Ποιος ξέρει πόσο μεγάλη είναι τώρα... Αφεντικό... Θα τους κάνω να δώσουν πίσω το παρελθόν μας... Να πάρουν πίσω όλα όσα χάσαμε. Και δεν θα ησυχάσω... μέχρι να το κάνουμε. Η νέα μας Μητρική Βάση. Δεν ξέρω πόσο καιρό θα πάρει, αλλά θα την κάνω μεγαλύτερη... καλύτερη από πριν... Αφεντικό...»