in case i never see you again...

thank for not letting me die


stay vibrant



𝒔𝒎𝒂𝒍𝒍 𝒈𝒆𝒔𝒕𝒖𝒓𝒆𝒔

[soundcloud.com]

a legend

Time is an illusion that helps things make sense
So we are always living in the present tense
It seems unforgiving when a good thing ends
But you and I will always be back then



Please Call Me by My True Names

Do not say that I'll depart tomorrow—
even today I am still arriving.

Look deeply: every second I am arriving
to be a bud on a Spring branch,
to be a tiny bird, with still-fragile wings,
learning to sing in my new nest,
to be a caterpillar in the heart of a flower,
to be a jewel hiding itself in a stone.

I still arrive, in order to laugh and to cry,
to fear and to hope,
the rhythm of my heart is the birth and death
of all that are alive.

I am the mayfly metamorphosing
on the surface of the river,
and I am the bird which, when Spring comes,
arrives in time to eat the mayfly.

I am the frog swimming happily
in the clear water of a pond,
and I am the grass-snake
that silently feeds itself on the frog.

I am the child in Uganda, all skin and bones,
my legs as thin as bamboo sticks.
And I am the arms merchant,
selling deadly weapons to Uganda.

I am the twelve-year-old girl,
refugee on a small boat,
who throws herself into the ocean
after being r*ped by a sea pirate.
And I am the pirate,
my heart not yet capable
of seeing and loving.

I am a member of the politburo,
with plenty of power in my hands.
And I am the man who has to pay his
"debt of blood" to my people
dying slowly in a forced labor camp.

My joy is like Spring, so warm
it makes flowers bloom all over the Earth.
My pain is like a river of tears,
so vast it fills the four oceans.

Please call me by my true names,
so I can hear all my cries and laughter at once,
so I can see that my joy and pain are one.

Please call me by my true names,
so I can wake up
and so the door of my heart can be left open,
the door of compassion.

-Thich Nhat Hanh-

โปรดเรียกขานฉันด้วยนามอันแท้จริง

อย่ากล่าวว่าฉันจะจากในวันพรุ่งนี้
แม้วันนี้ฉันก็ยังกำลังมาถึง

ดูให้ดี ทุกวินาทีฉันกำลังมาถึง
เป็นตุ่มตาแรกผลิของกิ่งไม้ยามวสันต์
เป็นนกน้อยปีกบาง
หัดขับขานอยู่ในรังใหม่
เป็นดักแด้อยู่กลางดวงดอกไม้
เป็นเพชรพลอยซ่อนอยู่ในเนื้อหิน

ฉันยังคงมาถึง เพื่อหัวเราะและร้องไห้
เพื่อกลัวและเพื่อหวัง
จังหวะหัวใจฉันคือกำเนิดและความตาย
ของสรรพชีวิต

ฉันคือแมลงเม่า ที่กำลังกลายรูป
บนผิวน้ำ
และฉันคือนก
โฉบลงขยอกกลืนเจ้าแมลง

ฉันคือกบแหวกว่ายอย่างเป็นสุข
ในบึงใส
และฉันคืองูเขียว
เลี้ยวลดกินกบอย่างเงียบเชียบ

ฉันคือเด็กในอูกันดา มีแต่หนังหุ้มกระดูก
ขาฉันเล็กบางราวลำไผ่
และฉันคือพ่อค้าอาวุธ
ขายเครื่องประหัตประหารแก่อูกันดา

ฉันคือเด็กหญิงสิบสองขวบ
ลี้ภัยในเรือน้อย
โถมร่างลงกลางสมุทรหลังถูกโจรสลัดข่มขืน
และฉันคือโจรสลัด
หัวใจยังขาดความสามารถ
ในการเห็นและรัก

ฉันคือสมาชิกกรมการเมือง
ผู้กุมอำนาจล้นฟ้า
และฉันคือชายผู้ต้องจ่าย
"หนี้เลือด" แก่ประชาชน
ผู้ค่อยค่อยตายไปในค่ายแรงงาน

ปีติแห่งฉันดังวสันต์อันอบอุ่น
บำรุงบุปผชาติแย้มบานไปทั้งโลก
เจ็บร้าวแห่งฉันดั่งธารน้ำตา
กว้างใหญ่เนืองนองสู่ห้องสมุทรทั้งสี่

โปรดเรียกฉันด้วยนามอันแท้จริง
เพื่อฉันจักอาจยินเสียงสรวลและร่ำไห้ของตนได้พร้อมกัน
เพื่อฉันจักอาจเห็นว่าปีติและเจ็บร้าวของตนนั้นคือหนึ่ง

โปรดเรียกฉันด้วยนามอันแท้จริง
เพื่อฉันจักอาจตื่นขึ้น
และประตูหัวใจฉัน
ประตูแห่งกรุณา
จะได้เปิด

-ติช นัท ฮัน-