Wspaniała gra i nic więcej nie wypada pisać.W przypadku problemów z płynnością na nowszym sprzęcie komenda w grze(konsola) /r_primitives 2.

Najlepsza gra o amerykańskim agencie polskiego pochodzenia.
Zalety:
- wciąga jak odkurzacz
- AI przeciwników nie zawodzi
- ♥♥♥♥♥♥♥ to nie mięso armatnie - potrafią dać kopa na niskim poziomie trudności
- dużo rzeczy do niszczenia
- większa satysfakcja z atakowania z ukrycia.
- żadna z wymienionych poniżej wad nie psuje zabawy.
Wady:
- niewielka ilość glitchy
Ocena: 9/10. Polecam z wielkim sercem tą grę.
Pozdrawiam id software i wydawców ich gier: Activision i gray matter.

Wolfenstein zapoczątkował serię FPS, wtedy noszący nazwę wolfenstein 3d stał się hiciorem z miejsca. Gra oparta na tłuczeniu tabunów Niemców, czyli wspaniała gratka dla każdego obywatela nszego kraju. Return to Castle Wolfenstein, to jedna z moich pierwszych gier na pc, do takich zawsze ma się jakiś sentyment, choć jest to gra, którą przechodzę co najmniej raz do roku.

PLUSY:
- Fabuła - Wcielamy się w postać Amerykanina - Williama BJ Blazkowicz'a, który pochodzi z Polski (co daje jeszcze większą radość z gry :D). Zostajemy wysłani do zamku Wolfenstein, naszym celem jest głównie zebranie informacji na temat Henryka I. Gra jest podzielona na rozdziały i misje, więc możemy się spodziewać kiedy będziemy musieli kończyć daną lokację, ale o nich później. Dodatkowo oddzielnym tematem są również zjawiska paranormalne, dlatego po drodze trafimy na różnego rodzaju zombie, szkielety, roboty, czy bossy.
- Grafika - mamy 2014 rok, gra została wydana 13 lat temu, jak na tamten okres można określić jako bardzo dobra, wiemy co jest co. Czasy II wojny światowej, więc szata kolorystyczna jest raczej szaro-zielona.
- Dźwięk/Soundtrack - strzały z broni są rozpoznawalne, są snajperki ciche, są snajperki głośne, są głośne klepaki, są ciche klepaki i tak dalej... Co do muzyki, jest również bardzo fajnie dodana, cieszy uch. W rozdziale gdzie biegamy po katakumbach naprawdę dodaje tego strachu, lekkiej adrenaliny. Nie mówiąc już o piosenkach granych w gramofonach.
- Lokacje - szeroki wybór, zaczynamy od zamku, później miasteczko, katakumby, kościół, a raczej jego ruiny, potem jesteśmy w lesie, baza rakietowa, trafiamy na chwilę do Norwegii, laboratoria i wiele, wiele więcej. W niektórych miejscach pływamy pod wodą, w niektórych jeździmy kolejką (swoją drogą bardzo fajny motyw). Pory roku również występują, jest śnieg, jest słońce.
- Bohater - William BJ Blazkowicz - pierwsza postać FPS, pomyśleć że jest z nami już od 1992 roku (jeszcze mnie na świecie nie było, haha) i tak podróżuje zaczynając od "Wolfa" 3d, przez Spear of Destiny i RTCW po Wolfenstein (chodzi o ten z 2009, mogli coś pokombinować z nazwą, bo jak zawsze mówię o Wolfie, to jest pytanie "ale który?"), no i za niedługo wyjdzie nowy więc zobaczymy. Co do bohatera w RTCW - twardy facet, nie straszne mu cmentarze, zamczyska, ani inne katakumby. Rozwali każdego Niemca spotkanego na swej drodze. Wielki plus należy się twórcą, że bez problemu możemy niszczyć swastyki (jedna z najprzyjemniejszych części w grze :D), do tego niszczymy radiostacje, łączności, alarmy. Dodatkowo możemy pociągnąć z kopa krzesło, czy nawet skopać komuś tyłek, tak po prostu.
- Przeciwnicy - tutaj mamy spory wybór, zaczynamy ze zwykłymi niemieckimi żołnierzami, mamy chordy zombie czy szkieletów w sumie nie wiem jak to bardziej nazwać, są super żołnierze, roboty, podbossy oraz główny boss, ale do niego jeszcze wrócę.
- Misje - wielki, gigantyczny plus za misje z alarmem, obie misje to typowe skradanki choć w tej drugiej musimy zabić łączników niemieckich. Świetne misje na lotnisku, w bazie rakietowej, w starym mieście gdzie osłaniamy czołg, na dworcu, a także ta w tym wielkim domu gdzie jest impreza. Nie miałem takiej chwili, żebym się nudził chociaż przez chwilę. Cut-scenki również nie zabierają nam dużo czasu, więc możemy dalej strzelać do Niemców.
- Bronie - od początku gry nic nie zapowiadało nam że będziemy strzelać czymś innym niż rewolwery, steny, mp40 czy snajperki. Im dalszy rozdział, tym zabawniej, przy rozbitym spadochronie znajdujemy colty, na lotnisku genialne fg42, a zaś w opuszczonym mieście dostajemy do nich tłumiki, dodatkowo w mieście możemy zdobyć miotacz płomieni. Natomiast w x-labsach już zgarniamy broń "Tesla", która skutecznie razi prądem oraz wielką, ciężką, mającą 500 naboi w magazynku obrotówkę. Fajnie jest także zrobiony motyw strzelania z wyżej wymienionej "krowy" czy stena, broń po prostu się przegrzewa i trzeba chwilę odczekać. Niby irytujące i denerwujące, ale im więcej gier przechodzisz, żałujesz że nie ma czegoś takiego. Moją ulubioną bronią jest Snooper - snajpereczka, którą znajdujemy w pierwszej misji z alarmem, cicha, skuteczna, szybko likwiduje cel.
- Sekretne areny - na początku świetnie pochowane areny, przekręcenie świecznika, aby uchyliła się ściana, przesunięcie obrazu gdzie znajdujemy sztabki ze złotem. W późniejszych misjach już nie ma tego funu, po prostu trzeba wejść po dachu, czy po belce i jesteśmy. W owych arenach możemy uzupełnić życie, amunicję, ale nie tylko, również złoto, stare wino, a także trunki, które możemy użyć poźniej aby się uleczyć, lecz tego jest jak na lekarstwo.
- Bossy - pierwszego jakiego chciałbym przedstawić, ale w sumie nie wiem czy jest to boss, bo później pojawia się kilka razy, jest to fire zombie, czyli ten płonący szkielecik wychodzący z ogniska (zawsze go rozwalałem dynamitem zanim wyszedł), następnym jest Olaric, podobny w sumie do jakiegoś zmutowanego goryla, chociaż bez sierści, nie jest trudny do pokonania, spotkamy go tylko w ruinach kościoła. W X-labsach mamy znów tak jakby podboss'a, Loper, czyli te roboty bez nóg (swoją drogą dosyć ciężkie), potem przed Uber-Soldatem, mamy Proto-Soldatów, kilka strzałów z panzerfausta i ich nie ma ;). Potem wspomniany wcześniej Uber-Soldat, trzeba mieć na niego sposób, bo do łatwych nie należy. No i Henryk I, ale o nim pod koniec.

MINUSY:
- Game Saved (F5) - to czego nie powinno być według mnie w żadnej grze, zapisywanie gry w każdym miejscu. Mogę bez problemu przejść grę zapisując się od razu po zabiciu jednego przeciwnika. Raz nawet zapisałem się z 5 hp, a na twarzy miałem zombie :|. Tak na serio, powinny być jakieś autosave albo checkpointy.
- Henryk I - ehhhh, od początku jest naszym celem, zabijamy tysiące przeciwników za nim się do niego dostaniemy. Wchodząc w ostatniej misji masz tylko jedno polecenie - Destroy Heinrich I. Masz full zestaw amunicji, maksimum apteczek i zdrowia i przygotowany na 20-sto minutową walkę, a dostajesz jakiś syf. Do niedawna był taki bug, że wystarczyło go zwabić pod respawn, a on sam by się zaklinował pomiędzy kamieniami. Tymczasem gdy chcemy go zabić normalnym sposobem, po prostu wystarczy biegać z nim w kółko przez 3-4 minuty i strzelać wszystkim czym popadnie. No błagam, to już z 7 minut trzeba poświęcić Uber-soldatowi, który jest 3 rozdziały wcześniej. Dostajemy dodatkowo kilka zombie i wampira, które zabiorą nam może z połowe życia, przy czym Henryk nam nie zada nawet ciosu. Kiedyś gdy całe osiedle w to grało, kolega który był już pod końcem gry zdradził tajemnice, że trzeba zrzucić na niego kamień. Fakt, jest tam głaz przyczepiony do liny, ale to był fake, nic więcej.

Podsumowując, przygoty BJ Blazkowicza jeszcze się nie skończyły, z niecierpliwością czekam na New Order, RTCW, jak i poprzednie części pewnie przez nową częścią jeszcze przejdę, zobaczymy. Tymczasem Return to Castle Wolfenstein jest już klasyką, ale jakże żywą, nie wiem jaka jest aktualnie sytuacja na ET, ale tam również sporo się działo. Jest to gra która nie znudzi mi się raczej nigdy (chyba, że będę ją przechodził dzień w dzień). Kiedyś miałem różne problemy z jej odpaleniem, poprzez jakiś openGL, teraz miałem problem przez rozdzielczość 1920, no ale to nie jest jakiś minus, który obniży ocenę.

Ocena końcowa:
9-/10

W moim wieloletnim stażu gracza przeszedłem dużą ilość gier, jeśli jednak mam wskazać pozycje, które ukierunkowały moją przygodę w świecie komputerowej rozrywki to zaszczytne miejsce w czołówce zajmuje omawiany Return to Castle Wolfenstein.

Wiele lat temu, kiedy większości z was zapewne nie było na świecie, posiadałem komputer na którym katowałem gierki, które były w większości kiczowatymi platformówkami dostępnymi szeroko w kioskach i sklepach za grosze. Pewnego razu kuzyn przyniósł mi płytkę CD marki krzak wypaloną na jakiejś nagrywarce, na dysku było nabazgrane czarnym markerem "RTCW" zaś na papierowym opakowaniu klucz instalacyjny. Odpalenie tej gry bylo najbardziej innowacyjnym przeżyciem mojego prehistorycznego peceta, który leży już w częściach na strychu. Po miesiącach platformówek ten potwór gamingowy w końcu mógł się wykazać. Dodam, że RTCW to było moje pierwsze zetknięcie z gatunkiem FPS, co dla kilkuletniego dzieciaka było niesamowitym przeżyciem, tak, jeśli dobrze sięgam pamięcią w owym czasie miałem coś około 4 lat. Przed instalacją, RTCW znałem póki co jedynie z opowieści kuzyna, który katował ją dziesiątki razy, rozgrywkę opowiadał w taki sposób, że w mojej wyobraźni omawiany tytuł wyglądał conajmniej jak teraźniejszy tytuł AAA, no cóż, niestety troszkę się myliłem, dzisiaj jak to wspominam to uśmiech ciśnie się na twarz.

Cóż mogę rzec... Troszkę poleciałem po nostalgii, co racja to racja, żeby was zbytnio nie zanudzać wspomnieniami pora wspomnieć coś o faktycznym omawianym produkcie, na sam koniec recenzji zostawię dalszy ciąg mojego wspomnienia, mam nadzieję, że was to ciekawi, bo dam sobie głowę uciąć, że większość czytelników ma podobne ciekawe historie gamingowe z dzieciństwa. Może zechcecie się podzielić? :D

Historia ukazana w grze prezentuje nam alternatywną wizję II Wojny Światowej, według której ♥♥♥♥♥♥♥ (steam ostatnio lubi cenzurować nazwę sprawców wojny, każdy wie jednak o kogo chodzi) prowadzą badania okultystyczne, polegające na wskrzeszeniu zmarłych, a także próbują przy pomocy najnowszej technologii stworzyć mechanicznego żołnierza, który pomoże przechylić wynik wojny na ich korzyść. Wcielamy się w amerykańskiego agenta polskiego pochodzenia - B.J Blazkowicza, który jest przetrzymywany w tytułowym zamku Wolfenstein, z którego stara się uciec, a także zinfiltrować obiekt i rozgryźć tajemnice oponentów.

Fabuła jest dobra, ale bądźmy szczerzy, to nie ona ma tutaj grać pierwsze skrzypce, tylko faktyczna rozgrywka, a ta jest...
cholernie satysfakcjonująca! Nawet po tylu latach w całość gra się świetnie, głównie przez przyjemną mechanikę strzelania, fizykę ciał naszych przeciwników, a także wybitną sztuczną inteligencję, ta gra jest wyzwaniem nawet na najłatwiejszym poziomie trudności, nie wspominając już o najtrudniejszym, którego nie polecam dla osób o słabych nerwach. Przeciwnicy zachowują się bardzo naturalnie, chowają się za osłonami przed ostrzałem, odrzucają granaty, próbują nas zajść z każdej strony, a także komunikują się ze sobą, atakując grupami. Gra jest ogromnym wyzwaniem, jest to staroszkolny shooter, w którym nie ma udogodnień znanych z teraźniejszych gier AAA, typu check-point, albo regeneracja zdrowia, gra nie wybacza błędów, musimy zaprzyjaźnić się z przyciskami quick-save i quick-load, zaś walkę trzeba dobrze przemyśleć, aby nie stracić całego zdrowia, w przeciwnym razie trzeba będzie szukać apteczek. Jeśli szukacie prawdziwego wyzwania w grach komputerowych to RTCW będzie idealną produkcją!

Jeśli chodzi o arsenał to mamy do dyspozycji masę broń, począwszy od noża, którym możemy dźgać przeciwników, kończąc na ogromnych karabinach - Venomie, który jest odpowiednikiem mini-guna i Tesli, rażącej oponentów prądem. Do dyspozycji oddano jeszcze m.in miotacz ognia, wyrzutnię rakiet, snajperki, karabiny szturmowe, a także granaty ręczne. Broni jest sporo i każda jest różnorodna, musimy dostosować gnat do sytuacji na polu bitwy, może czasem trzeba będzie poświęcić troszkę amunicji słabszej broni w walce z przeciwnikami ludzkimi, aby zaoszczędzić grubszy arsenał na wymagające walki z potworami bądź maszynami.

Przeciwnicy są również różnorodni, stawimy czoło podrzędnym żołnierzom, którzy nie wymagają szczególnej taktyki, wyjątkowo brutalnemu i wykwalifikowanemu oddziałowi kobiet, a także praktycznie nieszkodliwym naukowcom, jeśli chodzi o ludzkich przeciwników to tyle, jednak wisienką na torcie są oponenci fantastyczni. Będziemy mogli zmierzyć się ze skutkiem eksperymentów naszych głównych antagonistów (trzeba używać synonimów, bo steam blokuje to słówko xD) czyli z żywymi trupami i robotami. Rodzajów umarlaków jest kilka, najczęściej występujące odmiany mają topory i tarcze, którymi odbijają pociski, trzeba celować w nogi, inne przypominają mumie i wysyłają w naszym kierunku dystansowe czaszki, zabierające poziom życia, pojawia się także ognista odmiana mumii, którą można zaliczyć jako mini-bossa, nieumarli nie pojawią się za często, są bodajże w 3 etapach. Na naszej drodze staną roboty, lopery, zniekształcone stwory poruszające się niezwykle szybko i rażące nas prądem, a także wspomniany w opisie fabuły - super żołnierz, który jest niesamowicie wymagający - na bliskim dystansie razi prądem, na średnim strzela z mini-guna, zaś na dalekim używa wyrzutni rakiet.

Podsumowując, RTCW to wymagajcy, staroszkolny shooter z wyjątkowym klimatem, ciekawą alternatywną wizją II Wojny Światowej, różnorodnością w przeciwnikach i arsenale, błyszczący niezwykle zaawansowaną jak na datę wydania sztuczną inteligencją.Jest to zdecydowanie kamień milowy w historii gier komputerowych, a przede wszystkich gatunku FPS, mam z nią wiele wspomnień jak wielu z Was. Teraz pozostaje Nam - graczom, którym ta gra sprawiała masę frajdy w dzieciństwie, wracać raz po raz do tej interesującej produkcji i jedynie mieć nadzieję, że osoby, które nie miały przyjemności przejść tego cuda, wkrótce przejdą na jasną stronę mocy. Pozdrawiam! :D

Pamiętam, że dysk instalacyjny był bardzo rozbudowany i w trakcie instalacji ukazywał screeny z rozgrywki, w tle grała dosyć dynamiczna muzyka, jakże było moje zdziwienie, kiedy na jednym ze screenów zobaczyłem zbliżenie na potwory, które niesamowicie mnie przeraziły, miałem wtedy z 4 lata, zaciekawił mnie ten fakt, gdyż sądziłem, że to będzie historyczna gra. Na początku gry biegamy po zamku Wolfenstein i walczymy z ludźmi, po około 20 minutach dochodzimy do etapu, w którym musimy wysadzić dynamitem wejście do kaplicy, w której oponenci eksperymentowali nad wskrzeszeniem ciał zmarłych. Tutaj rozgrywka obróciła się o 180 stopni, zeszliśmy do podziemi, w tle przygrywał niepokojący ambient, a nieopodal była dziura w podłodze, na dole oponenci walczyli z atakującymi potworami, ten moment bardzo mnie przestraszył i bałem się wskoczyć do krypty xDDD To było straszne widzieć żywe trupy ryczące i szarżujące na nas, kiedy wcześniej miało się styczność jedynie z przyjaznymi platformówkami. Musiałem się przygotować mentalnie do dalszej rozgrywki, ale pamiętam, że dochodząc do krypty, zaczynałem grę od początku i przechodziłem kilka razy jedynie początkowe etapy, także moja rozgrywka trwała max 30 min i kończyła się na tej krypcie. Koszmar z dzieciństwa xDD

Jak wiemy, RTCW to wiekowa gra, przystosowana do systemu pokroju Windowsa XP, jednak po kilku minutach łatwej podmiany pliczków, możemy przystosować grę do stabilnego działania na nowszym sprzęcie, co więcej, w rozdzielczości FullHD/4K!
Odsyłam do świetnego poradnika: https://steamcommunity.com/sharedfiles/filedetails/?id=738559758

Super gra ! Pierwsza moja strzelanka. Świetna fabuła , klimat ,przeciwnicy i arsenał. Gra ma u mnie 10/10

Polecam!

Polecam poszukać i pobrać patch, który dodaje inne rozdzielczości. Ja to pobierałem z tego miejsca http://www.wsgf.org/dr/return-castle-wolfenstein
Musicie zjechać lekko na dół do zakładki Solutions & Issues, następnie do OLD Way ----> As of now, the latest is 1.42c I macie tam link do pobrania zip'a. Wystarczy wypakować i wrzucic te pliki do głownego folderu gry i podmienić.

Nie dla ♥♥♥♥. 10/10

Lubie strzelać do niemców w grach wideo, a ta gra wideo oferuje strzelanie do niemców

Niesamowita gra 9/10 :)

Plusy:
+ Klimat
+ Arsenał
+ WSZYSTKO!!!!!!

Najlepszy FPS jaki w życiu grałem. Genialna muzyka, która niesamowicie podkręca klimat gry. Samo oglądanie jak brat w nią grał (gdy czekałem w kolejce do komputera), budziło we mnie ogrąmną ekscytację, a gdy już samemu grałem, nie mogłem się oderwać. Niezapomniana przygoda, polecam każdemu.