Hitman: Codename 47 to nie była gra dla dzieciaków... ale próbowałem. I choć więcej razy ginąłem niż kończyłem misje, coś mnie w niej przyciągało. Nie wybuchy. Nie strzelanie. Tylko swoboda tego w jaki sposób przejdę trudne zadanie.

Ta gra śmierdziała lateksem, krwią i tajemnicą. Od neonów w Hongkongu po tropikalne fortece Kolumbii – każda misja miała swój smak.
Klimatyczny soundtrack Jespera Kyda. Wtedy nie wiedziałem, kim jest, ale dziś wiem, że bez niego Hitman nie byłby Hitmanem.
Dziś – toporne. Wtedy? Intrygujące. Nikt nie dawał ci mapy z celami, zaznaczonej ścieżki ani minimapy. Trzeba było obserwować, kombinować. I ginąć. Dużo ginąć.
Fizyka ragdolli była wtedy WOW, dziś – memiczna. Ale to była rewolucja.

- Myślałem, że to shooter, a to gra o cierpliwości.
- Trochę czasu minęło, aby nauczyć się przebrać za właściwych złych, a nie cywili.
- Nauczyła mnie, że granie „po cichu” to czasem większa frajda niż wybuchy.

- Sterowanie archaiczne.
- Brak sejwów w misji = frustracja.
- Sztuczna inteligencja często absurdalna.
- Ale – to fundament. Początek legendy.

Hitman: Codename 47 to gra, która zestarzała się zgrzytliwie, ale z honorem. Dla młodego gracza z początku XXI wieku to było jak wejście do świata, w którym nie chodzi o chaos, tylko o precyzję. Dziś – warto zagrać, by zrozumieć, skąd wzięła się seria, którą pokochał świat.

I recommend picking up on sale alongside all the other classic Hitman games collection.
It's a lot more tougher and action packed than your average hitman game. There are quite a few instances where I couldn't see any option but going in guns blazing. Still lots of fun.
You get enough guidance to manage the levels after a few tries if you're patient enough (this is how I recommend playing the game as using walkthroughs makes it too easy)
Just remember to try every approach and consider every little clue before giving up.
And during the entire playthrough there was only one glitch so it holds up fine.