(Opinia zawiera lekkie spoilery dotyczące lokacji, postaci i bossów zarówno pierwszej jak i drugiej części DS. Miej to proszę na uwadze.)

Ciężko jest mi się wypowiadać na temat DS II: SotFS, głownie ze względu na moją miłość do części pierwszej. Choć zapewne to, co napiszę nie będzie pokrywało się z podliczonym czasem gry na Steamie (w chwili pisania recenzji 75h, a w niedalekiej przyszłości planuję powrót), a ja sam zostanę nazwany człowiekiem nienaturalnie nostalgicznym- wytrwalsi jednak, pod koniec czytania mojej recenzji, powinni zrozumieć przedstawiony krytycyzm. Ale po kolei.

Nie jest chyba tajemnicą, iż oczekiwania względem sequelu ulubionej gry potrafią być niemożliwe wręcz wysokie. Po n-tym ukończeniu pierwszej części doświadczyłem takiego uczucia prawdopodobnie po raz pierwszy w życiu, być może ustępując nieco emocjom pomiędzy Gothikiem 2 a 3 jakieś 11 lat temu. Po przelaniu niemałych, jak na polskie warunki, pieniędzy około 2 dni później edycja Scholar wylądowała na mojej półce i w kolekcji Steam.
Pierwsze wrażenie? W 100% pozytywne. Na sześcioletnim komputerze średniej klasy liczba FPS bardzo rzadko spadała poniżej 50 na najwyższych detalach i 1080p. Rozbudowano kreator postaci, poprawiono grafikę, system walki i interfejs, dodano sporo przedmiotów i przeciwników. Przez pierwsze 10h myślałem, iż nie potrzebuję niczego ponad ten stan rzeczy- po prostu więcej tego samego, czyż nie? Początkowy zachwyt zdawał się jednak sypać po kolejnych minutach spędzonych z grą.

To, co najbardziej bolało mnie podczas rozgrywki to duch oryginału, a w zasadzie jego brak. Zdaję sobie sprawę z tego, iż odczuwanie klimatu jest sprawą raczej subiektywną i nieco umowną, ale to, co zaprezentowało nam From Software zdaje się być wykastrowane z jakiegokolwiek elementu spójności, kreatywności czy nawet estetyki. Zdaję sobie również sprawę z tego, że akcja gry toczy się kilka tysięcy lat po wydarzeniach z DS (więc coś musiało się jednak zmienić), lecz pozbawienie zapadających w pamięci postaci niezaleznych i lokacji jest po prostu zbrodnią dla tej wspaniałej serii. Majula, Przystań Niczyja i Smocze Gniazdo trzymają poziom, owszem, lecz na miejsce pamiętnych Archiwów Książęcych, Anor Londo czy Popielnego Jeziora otrzymaliśmy las, mglisty las, ze 3 zamki (w tym jeden ośnieżony), kuźnię w okolicy jeziora lawy i grobowce, o których pewnie niewiele osób będzie pamiętało. Oczywiście poprzednie zdanie jest dużym skrótem myślowym, jednak w moim odczuciu lokacje są w większości po prostu zupełnie nijakie.

Do strony audiowizualnej nie można mieć zbyt wielu zastrzeżeń. Muzyka, choć momentami skromna i ledwie słyszalna, jest w zupełności wystarczająca, nie rozprasza gracza jednocześnie nie pozwalając mu podróżować w zupełnej ciszy. Graficznie jest znacznie lepiej niż w części pierwszej- Majula i Mglista Wieża to prawdopodobnie najładniejsze lokacje w serii, z resztą również nie jest źle. Mając na uwadze zaawansowanie graficzne dziwi więc fakt okazjonalnych, pustych korytarzy i lokacji rodem z PS2 i paskudnych tekstur nałożonych na niektóre potwory (np. Żołnierze Sanktuarium w Shulvie).

Kolejna sprawa: nigdy nie nazwałbym siebie supersprawnym i dobrym graczem. Mimo to jednak „podstawkę” DS II (DLC to o tyle śmieszna sprawa, że zasługuje na oddzielny akapit) nazwałbym po prostu łatwą. Znaczną większość bossów pokonałem za 1-3 razem, jadąc praktycznie na jednym schemacie walki wypracowanym na poprzednich. Ciężko jest im zaskoczyć gracza czymkolwiek, a po śmierci, poza duszami i przedmiotami, pozostawiają po sobie sporą dawkę rozczarowania i niedosytu. Ponadto, część mobów ma ograniczoną liczbę respawnów, więc czyszcząc kilka razy z rzędu drogę do bossa, staje się ona znacznie łatwiejsza.

Wspomniałem o DLC, więc wypadałoby rozwinąć temat.

“For Dark Souls II, we don’t even expect any additional downloadable content because we want to deliver a full game, the full experience, to fans who purchase the package from day one (…) We did do additional content for Dark Souls, but generally downloadable content for Dark Souls II is not really being considered. Buy the package and you’ll get the full experience, and you’ll have as much fun as anybody else.”
~ Takeshi Miyazoe, game producer, December 19, 2013

Śledzący temat drugiej części DS prawdopodobnie pamiętają wypowiedź tego pana. Czy dotrzymał obietnicy? Niezupełnie. A tak szczerze, to te słowa nie mają one absolutnie żadnego pokrycia z rzeczywistą sytuacją. DLC pojawiły się w liczbie 3, po kilkadziesiąt złotych każde. Mało tego, mniej więcej rok po wydaniu pierwotnej wersji gry, zdecydowano się wydać ją po raz drugi, jako Scholar of the First Sin. Ze względu na brak kompatybilności z wersją z 2014r, wywołało to ogromne kontrowersje i niezadowolenie wśród graczy. Pomimo tego, iż przygodę zacząłem właśnie od wersji ulepszonej, nie dziwię się im ani odrobinę.

Dodatkowo, samo przechodzenie wspomnianych dodatków DLC jest doświadczeniem tak drażniącym i nieciekawym, że musiałbym bardzo wysilić się aby przypomnieć sobie, kiedy przeżyłem coś podobnego w jakiejkolwiek innej grze. Większość lokacji jest niedorzecznie wręcz irytująca, dojście do każdego bossa jest us(r/i)ane spowalniającymi/zatruwającymi wrogami i elementami otoczenia, giniemy tutaj w zasadzie ciągle, czasem nie mając nawet na to większego wpływu. Dobija bezsensowność rozstawienia i dobrania liczebności wrogów, doskwiera znikoma ilość dodatkowych ścieżek rozwiązania problemu. Poziom trudności jedynki określiłbym jako konieczność samodoskonalenia, cierpliwości i obserwacji. „Poziom trudności” dwójki to umieszczenie łucznika lub maga na drugim końcu pomieszczenia, zalanego po kolana wodą. Czarę goryczy dodatkowo dopełnia recykling modeli (potworów, lokacji czy nawet bossów).
Sprawę multiplayera pozwolę sobie pominąć, ponieważ koncentrowałem się głownie na samodzielnej rozgrywce. Podczas okazjonalnego przyzwania innego gracza nie napotkałem chyba żadnych problemów.

Jestem prostym człowiekiem. Jeżeli coś mi się nie podoba, po prostu nie przywiązuję do tego większej wagi i nie tracę na to czasu. Pomimo negatywnego wydźwięku mojej „recenzji” przy DS II bawiłem się… Nieźle. Było to co prawda 75h wypełnione sporą dawką irytacji i rozczarowania, jednak w dzisiejszych czasach ciężko o bardziej rozbudowaną grę Action RPG od produkcji From Software. System walki, czyli główna siła serii, wciąż jest świetny, a ogromne możliwości dostosowania postaci do własnych preferencji to jedna z najbardziej uzależniających rzeczy w historii gier komputerowych. Jeżeli więc zamierzasz zacząć kontakt z serią właśnie od dwójki- prawdopodobnie będziesz bawił się wyśmienicie, ewolucja względem części pierwszej w założeniach miała przyciągnąć właśnie nowych graczy. Ja jednak nie umiem tej części pokochać i jestem całkowicie pewien, że nie jestem w tym odczuciu osamotniony.

Najgorsze dark sols

Ta gra dotknęła mnie w miejscach, których nawet mój wujek nie dotykał

Gdyby dało się wystawić ocenę neutralną to bym tak zrobił, niestety mimo tego że nie żałuję większości czasu spędzonego z grą to tyle rzeczy zostało w niej fundamentalnie popsutych że ciężko polecić ją komuś kto nie wie na co się pisze.

Za:
+2 lokacje na krzyż są ciekawe
+2 bossowie na krzyż są fajne zaprojektowani
+szybka podróż jest dostepna od razu wiec nie trzeba przez pol gry biegac jak debil
+dużo możliwych buildów

Przeciw:
-poziom trudnosci zostal zaprojektowany bardzo tanio i polega na rzuceniu graczowi na mordę 10 przeciwników którzy szarżują na niego z każdej strony w każdej lokacji
-większość lokacji ssie
-większość bossów jest nudna i rozczarowująca, w midgamie większość z nich robi sie za 1 razem
-runbacki do niektorych bossów są tak niesprawiedliwe, że aż śmieszne (lud i zallen do których po każdej śmierci trzeba zasuwać przez śnieżne pustkowie na którym nic nie widać, ale za to jesteśmy atakowani przez renifery które szarżują na nas znikąd, a to wszystko zeby dostac reskina bossa ktory był chwile wczesniej W TYM SAMYM DLC)
-Reskiny bossów (w tym z ds1)
-Lokacje z dlc i bossowie z dlc to w większości dno (oprocz m.in fume knighta ktory jest fajny)
-statystyka adaptability ktora jest potrzebna ale gra o tym nie mowi
-debilnie rozmieszczone kamienne statuy które ograniczają progres gry jeżeli nie znajdziemy gałązki do ich odczarowania
-ten ♥♥♥♥♥♥ smok z heide tower ktorego trzeba pokonac, ale nie mozna z nim zawalczyć 1 v 1 bo przeciwnicy z calej lokacji idą nam ♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
-gank squad i runback do tego bossa to nieporozumienie
-♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥ sterowanie
-można dostać kosę w plecy przechodząc przez ścianę mgły do bossa

Niech za wymowne podsumowanie posłuży to, że po ograniu dark souls 1 i 3 te gry zapadły mi w pamięć i chciałem zagrać w nie ponownie, a tego ♥♥♥♥♥ nie mam już zamiaru nigdy tykać choćby kijem. Ale fume knight jest spoko.

Już na początku zaznaczę, że grę ukończyłem dwa razy ( i pół ) więc nie jestem ani zapalonym maniakiem cisnącym na wszystkie strony, że "DARK SOULS 2 NAJLEPSZA CZĘŚĆ SERII!!" czy zagorzałym przeciwnikiem dwójki który pod każdą recenzją produkcji wali, że "Dark Souls 2 to już nie to samo co jedynka, zmarnowany czas". Osobiście stoję gdzieś pomiędzy - uważam, że DS2 nie jest zła i potrafi wciągnąć (zwłaszcza przy pierwszym podejściu), ale potrafi też wkurzyć obecnością masy niedociągnięć w gameplay'u, nudnymi mechanika, lokacjami i bossami które na dłuższą metę odpychają od gry i nie motywują do ponownego zagłębiania się w historie. Historia w DS2 to też jakaś pomyłka według mnie, ale tego akurat krytykować nie chcę, bo seria Soulsów to produkcje w których fabuła to coś opcjonalnego, nooo i nie inaczej jest tutaj.

Kuhwa za nim ktokolwiek mnie zje za to, że obrażam szybkość rozgrywki w DS2 patrząc jak stare jest to zaznaczam, że samo sterowanie, walka i dynamiczność były o wiele bardziej efektowne i lepiej wykonane już w Dark Souls 1, a wiadomo co wyszło pierwsze. Gameplay jest typowy dla soulsów - chodzimy z lokacji do lokacji, tłuczemy bossy, zbieramy itemy, lvl-ujemy się, odkrywamy ogniska i skróty, no i resztę już chyba każdy zna. Nie jest to nic co zasługuje na krytykę można by powiedzieć noo i to prawda, ale kwestia w tym, że:

- Lokacje są mega nieciekawe i odwiedzanie ich na nowo nie daje takiej radochy.
- Bossów jest 41 z czego tylko 3 albo 4 z nich są ciekawe, reszta to nudnawe minibossy posiadające 3-4 ataki na krzyż.
- Itemy i bronie są bardzo podobne do siebie i nie wiem po jaką cholere jest ich tak dużo.
- Hitboxy i nowa innowacyjna metoda picia estusów to jakaś pomyłka.

O ile hitboxy jestem w stanie przeboleć, bo gra była robiona pewnie kuhwa w pare miesięcy a devsi już w swoich mokrych snach tylko śnili o bogactwie jakie zarobią z tego dziadostwa, to nie wiem kto zyebał te ♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥ estusy ♥♥♥♥♥!!? Przecież ta czynność tak bardzo spowalnia i psuje doznania z walki, że to nie powinno się wydarzyć! Wkurzyłem się! Dobra, jedziemy dalej.

Zawsze chwaliłem sobie muzykę w Soulsach. Uwielbiam puszczać sobie utwory z DS3 w czasie robienia czegoś, podobnie z niektórymi OST z DS1, ale w przypadku Dark Souls 2 zawiodłem się totalnie. Parę bossów posiada tą samą muzykę, a 3/4 wszystkich ma theme przypominające jakieś chu*jowe dudnienie o stół. Ja pier, na uwagę zasługuje parę utworów i teraz je tutaj umieszczę, ponieważ uważam, że zasługują by je odsłuchać i wyróżnić. Zazwyczaj dobre OST = ciekawy boss dlatego przykro mi to stwierdzić, ale tylko bossy z DLC zasługują na uwagę, ponieważ w ich przypadku muzyka została wykonana jednak, na prawdę ładnie, a oto one:
Burnt Ivory King
Fume Knight ( najlepiej zrobiony boss z gry <33 )
Elana, Squalid Queen
Sir Alonne
Aldia, Scholar of The First Sin
Lista tych muzyk to najlepsze utwory z całej gry, występuje jeszcze pare innych które są ciekawe, ale nie wywierają takie znaczenia w walce. Polecam cieplutko powyższe pozycje <3!

Bossów w Dark Souls 2 jest 41 z czego 3/4 z nich jest naturalnie nudna i nie powinna być bossami. Tutaj można by spokojnie powiedzieć, że "ilość nie zawsze równa się jakość" i to zdanie jak najlepiej opisuje całą grę. Na szczęście bossy z DLC dają już frajdę i są bardzo ciekawe! Dają naturalnie rozrywkę i poczucie, że bierzemy udział w czymś ważnym! Moją topką osobistą byliby na pewno Fume Knight, Ivory King, Sir Alonne i Elana. Wszystkie bossy są z DLC o ironio.

Wiele złego mogę powiedzieć o tej grze i osobiście dałbym jej mieszaną opinię gdyby taka istniała. Dark Souls 2 nie jest złe, może dać frajdę, jednak jak popatrzymy na przykład na Dark Souls 3 to nie widzę nawet konkurencji, DS 2 naturalnie nie ma nic ciekawego i lepszego co oferuje np takie DS3 czy o kuurw Bloodborne albo Sekiro do których ta gra to już w ogóle nie ma startu. Osobiście nie polecam, jednak jestem w stanie uwierzyć, że wielu produkcja może się spodobać pomimo powtarzalności gameplay'u, nudnych bossów i na dłuższą metę spania przed monitorem ;)!

Dark Souls 2 to gra, która miała kontynuować dziedzictwo swojego poprzednika, ale niestety, wyszła jak koncert bez wokalisty – niby jest muzyka, ale brakuje tej magii, która porusza serce.

Gdy Hidetaka Miyazaki odszedł od kierowania projektem, coś ewidentnie poszło nie tak. Gra, która miała być kolejnym arcydziełem, stała się przykładem na to, jak ważny jest wizjonerski twórca w procesie tworzenia.

Bossowie w Dark Souls 2 są jak przeciętni bohaterowie filmów akcji – bez charakteru i polotu. Przypominasz sobie te epickie walki z pierwszej części? Tutaj tego brakuje. Każdy boss wydaje się być generowany na szybko, bez głębszego przemyślenia. Dragonrider? Ruin Sentinels? Nawet ich nazwy brzmią jakby były przypadkowe i pozbawione wyobraźni. Wchodzisz na arenę i czujesz tylko znużenie, a nie ekscytację.

A hit boxy? To już absolutny koszmar. Walka w Dark Souls 2 jest jak taniec z pijanym partnerem – niby wiesz, co robisz, ale twoje ciosy i uniki trafiają w próżnię. Uderzasz, unikasz, a gra robi co chce. To bardziej loteria niż taktyczna walka.

Poziom trudności? FromSoftware chyba pomyślało, że więcej przeciwników oznacza większe wyzwanie. Rezultatem jest gra, gdzie na każdym kroku napotykasz hordy wrogów, których jedynym celem jest cię zmiażdżyć. To nie jest wyzwanie – to bezmyślna rzeź. Zamiast strategicznych pojedynków, masz festiwal chaosu, gdzie ilość zastępuje jakąkolwiek głębię.

A adaptacja (ADP)? Kto wpadł na ten pomysł? To jak wprowadzenie opłaty za oddychanie – zupełnie niepotrzebne i frustrujące. Adaptacja to statystyka, która rzekomo ma poprawiać twoje uniki, ale w rzeczywistości sprawia, że czujesz się, jakbyś grał w grę z losowo wprowadzanymi utrudnieniami. To jak próba skakania na trampolinie bez sprężyn – więcej frustracji niż zabawy.

Podsumowując, Dark Souls 2 to jak sequel Bezsennych nocy w Seattle bez Toma Hanksa – niby wszystko jest na swoim miejscu, ale brak tej iskry, która sprawiała, że oryginał był wyjątkowy. To gra, która sprawia, że tęsknisz za geniuszem Miyazakiego, a każdy kolejny zgon czyni cię bardziej cynicznym. Jeśli Dark Souls 1 nauczyło nas cierpliwości i wytrwałości, to Dark Souls 2 przypomina bardziej o tym, jak bolesne mogą być fałszywe nadzieje.

Ech.. samo gęste, aż się paski w pompie grzeją

Dark Souls 2 ma wiele problemów. Technicznych, pod względem ogólnego projektu i jego egzekucji... Ale najważniejszym jest to, że nazywa się "Dark Souls".

Nie zrozumcie mnie źle - to dobra gra. Nie "bardzo dobra" właśnie ze względu na szereg problemów, jaki tę produkcję trapi - ale dobra. Nietuzinkowa, oferująca masę zawartości (różnej jakości, ale jednak masę) na wiele godzin. Jednak wciąż nazywa się "Dark Souls 2".
Jako sequel gry, która wielokrotnie została okrzyknięta "arcydziełem", DS2 miał niełatwe zadanie. Można powiedzieć wręcz, że niewykonalne, bo i DS3 jako gra niewątpliwie lepsza, moim zdaniem i tak nie dorównała jedynce. Ale to tylko wierzchołek góry lodowej.

Przede wszystkim kampania marketingowa i "samoświadomość" co do bycia następcą gry, której popularność wynikała generalnie ze względu na specyficzny poziom trudności. Dark Souls 2 to gra trudna. Miejscami nawet bardzo, ale nie dlatego że została dobrze pod tym kątem zaprojektowana, wręcz przeciwnie - początek gry, gdzie NPC mówi że "będziesz tracił swoje dusze... Raz za razem", a także osiągnięcie "Oto Dark Souls", które zdobywamy... Ginąc po raz pierwszy. To wystarczająco obrazuje, co było głównym czynnikiem branym pod uwagę podczas tworzenia gry.
I niestety nie jest to poziom trudności "fair" wobec gracza. W serii Souls bardzo rzadko zdarzało się, byś zginął ze względu na to, że gra po prostu aktywnie próbowała cię zabić: czy to kopiując i wklejając jak najwięcej przeciwników w jedno miejsce, czy wstawiając ich w taki sposób, byś NIE MIAŁ MOŻLIWOŚCI zobaczenia zasadzki. Ilość sytuacji, w których w DS2 goni cię jednocześnie nawet 6 wrogów jest zatrważająca. Coś takiego w DS1 i DS3 jest przez jakieś 95% winą tylko i wyłącznie gracza, jeśli ignoruje zagrożenie i prze naprzód bez jego eliminacji. Dark Souls 2 zaś robi to na porządku dziennym, już od pierwszych "prawdziwych" lokacji. Nie wiesz jak podnieść poziom trudności? Po prostu wklej ten sam rodzaj przeciwnika 10 razy co minutę. Gotowe.
Do tego dochodzą naprawdę słabe animacje. W reszcie gier z serii istnieją oczywiście szybsi przeciwnicy - ale nigdy do tego stopnia, że pomiędzy początkiem ataku, a jego wykonaniem mija dosłownie parę klatek. Dwie? Trzy? Trudno powiedzieć, ale zdecydowanie zbyt mało, by dało się na to zareagować.

Ale to nie jedyny problem z DS2. Wszystko to, co działało dobrze w DS1, w DS2 nagle działa w kompletnie inny sposób, albo jest po prostu zepsute. Hitboxy? Jasne, w żadnej grze nie są perfekcyjne, ale ilość sytuacji, w których trafia nas dosłownie NIC w DS2 jest porażająca. Bądź momenty, w których zrobiliśmy unik, gra go zalicza, ale jednak uznaje że na jego koniec dostaniemy obrażenia. Bo jednak animacja wroga (która już dawno jest poza naszym zasięgiem, tak samo jak jego broń) jeszcze się nie zakończyła. A to wszystko dzięki temu, że tak zwane "i-frames" czyli klatki, podczas których nasza podczas wykonywania uniku nie otrzymuje obrażeń - jest przypisana do statystyki w grze. Tak. Jeśli chcemy mieć w ogóle MOŻLIWOŚĆ unikania obrażeń - wiecie, to z czego seria niejako słynie - musimy wpakować odpowiednią ilość dusz w atrybut.
Do tego dochodzą kuriozalne przypadki, gdzie nasza broń przenika przez model przeciwnika, ale nie zadaje mu obrażeń i vice versa - my nie dostajemy, mimo że powinniśmy.
Co powiecie o pasku wytrzymałości, który zużywa się w mgnieniu oka, nieważne jak duży jest? I nie byłoby to problemem, gdyby nie to że przeciwnicy - w tym "najeźdźcy" NPC (czy zwykli, wrogo nastawieni NPC) - takiego paska nie mają, Oni mogą spamować R1 ile tylko zechcą. Już nie wspominając o tym, że w DS1 czy DS3 ten pasek po prostu tak szybko się nie opróżnia...
A może wytrzymałość broni? Czy kiedykolwiek chcieliście naprawiać broń po 2 minutach intensywnej walki? Teraz możecie! I ktoś powie, że dzięki temu jesteśmy zachęcani do eksperymentowania z różnymi rodzajami broni - i byłoby to okej, gdyby nie to że sensownych broni pod nasz build NIE BĘDZIEMY mieli przez długi czas, by móc nimi swobodnie żonglować, nie mówiąc już o ich ulepszaniu by były jakkolwiek efektywne poza pierwszą lokacją. Aaa, no i oczywiście dochodzi do tego udźwig, przez który albo nasze uniki są wolniejsze a my zużywamy jeszcze więcej wytrzymałości, albo musimy klikać jak wariat po menusach...

Zapadający w pamięć bossowie? Zapomnijcie o tym, nie w Dark Souls 2! Znaczy tak naprawdę oczywiście parę ich jest... Z ponad 40 o ile dobrze pamiętam. Bossowie mieli swoje wzloty i upadki w serii, ale nigdy aż na taką skalę. Solidne 80% jak nie więcej to albo cholernie łatwe starcia, albo cholerne łatwe starcia z tym samym przeciwnikiem... Ale w liczbie dwóch! Tak, recepta na nowych bossów w DS2 także więcej znaczy lepiej!

Jeśli lubicie grać offline, albo online ale bez angażowania się w PvP, coś takiego w DS2 nie jest możliwe. To znaczy jest, jeśli uruchomicie Steam w trybie offline, nie nabijając godzin czy osiągnięć, bądź zablokujecie możliwość łączenia się gry z internetem w zaporze Windowsowej, albo po prostu na chwilę uruchamiania gry odłączycie internet. Wymuszanie zrobienia takich rzeczy, tylko dlatego że nie chcemy PvP nie powinno mieć miejsca. W DS1 wystarczy być pustym (hollow), czy nierozpalonym (unkindled) w DS3.

Poza tym? W zasadzie gra jest bardzo podobna do reszty. Level design oczywiście jest liniowy jak w DS3 (czy w zasadzie na odwrót), więc lokacje nie są zbyt dopracowane, bo przemierzamy je tylko raz. Rozwój postaci działa w ten sam sposób, ulepszanie ekwipunku także, leczenie także. Historia czy "lore" są podawane w ten sam, mocno ograniczony, subtelny i często niezrozumiały sposób w dialogach czy opisach przedmiotów. Są dusze, mniejsze, większe. Generalnie podstawa to po prostu Dark Souls, z paroma zmianami na minus, czy wykonanych po prostu źle. Weterani którejkolwiek z innych części powinna się tu odnaleźć... W większości przypadków (wspomniana już statystyka odpowiedzialna za uniki).

Ale nawet weteranom odradzam. To gra tak podobna z zewnątrz, ale tak fundamentalnie inna wewnątrz, a przede wszystkim tak frustrująca, że naprawdę nie jest warto się za nią zabierać. Chyba że naprawdę pragniesz jakiegoś souls-like, a do wyboru masz jeszcze tylko Lords of the Fallen. Biorąc pod uwagę, że ulepszona wersja "Scholar of the First Sin" jest niewiarygodnie tania, w szczególności w porównaniu do obu pozostałych gier z serii, widzę dlaczego może kusić.
Jeśli wiesz na co się gotujesz, kupuj - ale ta część wymaga jeszcze większej ilości cierpliwości niż reszta. Dużo też trzeba jej wybaczyć. Bo mimo wszystko oferuje też plusy - ilość buildów, rozwinięcie czy inna interpretacja świata serii Souls, mnogość przedmiotów/ekwipunku... Ale ja trochę żałuję ilości włożonych w tę grę godzin. Były momenty dobrej zabawy, ale ilość przypadków, gdzie moja porażka nie była moją winą, odcisnęła zbyt duże piętno na moich wspomnieniach. Lubię DS2 za to czym jest, ale z tego samego powodu gry nie lubię. Być może kiedyś wrócę, dokończyć bossów. Ale na ponowne przejście raczej nie ma co liczyć. Tym bardziej szkoda pracy włożonej przez deweloperów, bo był tu zalążek czegoś fajnego, ale ostatecznie zawiodło wykonanie.

Kupiłem Dark Souls 2 jako ostatnią część serii. Wcześniej spędziłem 550 godzin w Dark Souls 3 i zdobyłem wszystkie osiągnięcia. Następnie 200 godzin w Sekiro i tak samo, 100% osiągnięć. Zakochałem się w grach od From Software. Postanowiłem zobaczyć klasykę. Dark Souls 1 Remastered okazało się cudowną przygodą i po prawie 200 godzinach i wymaksowaniu gry, stwierdziłem, że pora zobaczyć czarną owcę serii. Nasłuchałem się bardzo wiele o tej grze. W większości negatywów. Ale mimo wszystko postanowiłem dać jej szansę. W końcu to gra od From Software. Po 102 godzinach i zrobieniu wszystkich osiągnięć ukończyłem swoją przygodę z DS 2. Miałem zero, powtarzam ZERO oczekiwań wobec DS 2. I wiecie co? Dawno tak się nie zawiodłem....


Na początek chciałbym wspomnieć o pozytywach. Jest ich mniej ale mimo wszystko gra je posiada.
Muzyka posiada klimat Soulsów. Od razu po trafieniu do głównego menu uśmiech pojawił się na mej twarzy. "To jest to" pomyślałem. Przez resztę gry muzyka robiła swoje i byłe zdecydowanie najjaśniejszym punktem programu.
Graficznie gra potrafi wyglądać czasami naprawdę dobrze. Są miejsca gdzie najzwyczajniej człowiek się zatrzymuje i podziwia okolice. Ale tutaj chciałbym zaznaczyć, że nie zawszę. Ale o tym później...
Parę zmian względem DS 1 jest wobec mnie pozytywem np. Cztery pierścienie.
Ogólny zamysł rozgrywki to nadal Soulsy jakby nie patrzeć. Wysoki poziom trudności. Dusze. Częste zgony. Eksploracja. Ale mimo wszystko nie jest to robota DS 2 tylko Demon Souls i DS 1. Ale daję to do plusów za to, że nie spieprzyli tego i nie zmienili.


♥♥♥♥♥ całą grę jako ogólnik można byłoby tu dać :D No ale dobrze. Od czego tu zacząć...

Może zacznę od największego problemu. Spamu. Twórcy ewidentnie nie mieli pomysłu jak podkręcić poziom trudności i nie czuli o co chodzi w tej serii ( tak do Teamu B dojdę zaraz ) więc co chwilę albo trafiamy na zasadzkę albo na pomieszczenia pełne wrogów. Pełne? ♥♥♥♥♥ mać one wyglądają jakby ktoś za dużo razy wcisnął Ctrl + V na przeciwniku. Efektem jest zmiana kompletnie gameplayu. Zamiast walczyć taktycznie, skupiając się na animacjach i staminie, uciekamy do tyłu i machamy naszym kozikiem między uderzeniami tłumu wrogów który nas goni. Ta tendencja powtarza się przez całą grę. Tysiące razy. Jasne DS 1 też miał momenty kontroli tłumu. Ale DS 1 robiło to inteligentnie. Rzadziej. W logicznych miejscach. A nie jak DS 2, idziesz ♥♥♥♥♥ lasem skręcasz, wpadasz ♥♥♥♥♥ do dołu a tam 12 zombiaków czeka na Ciebie by ci ♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥. Super zabawa.

Bossowie. Jest ich więcej niż w DS 1. Ale ♥♥♥♥♥. 90% to ♥♥♥♥♥ bez pomysłu. Często się zdarza, że przeciwnicy na których trafiamy są zdecydowanie za prości. Albo skopiowani. Albo to po prostu tłum kościotrupów albo szczurów. Albo są najzwyczajniej w świecie nie ciekawi i twórcy palneli pasek życia bossa tylko po to by pochwalić się jak bardzo dużo Bossów to oni nie mają w swojej grze. W pewnym momencie trafiamy na trzech, TAK ♥♥♥♥♥ TRZECH pseudo Bossów pod rząd. 11 z nich to walki z więcej niż jednym przeciwnikiem. Także nawet tutaj zdarza się Spam. Są wyjątki. Ale można je policzyć na palcach jednej dłoni. Dodatkowo.... twórcy potrafią używać pokonanych bossów jako zwykłych przeciwników w późniejszych fazach gry. DS 1 też to robiło. Ale przynajmniej miało to ♥♥♥♥♥ sens. Demony były tam gdzie są demony itp. A w DS 2 potrafią ♥♥♥♥♥♥ zdechłego ♥♥♥♥♥ konia do zamkniętego zamku pełnego rycerzy i świętości XDDDDDDDDDDDDDD

Bugi i hitboxy. Nie wiem co się stało w tym aspekcie gry ale ilość błędów i złych hitboxów jest zatrważająca. I nie nie mówię tutaj o złym netcodzie. Pod tym względem każda część serii to koszmar. Ale o zwykłych animacjach i uderzeniach NPC-ków. Często na naszym ekranie unikamy ciosu i pięknie robimy przewrót w dobrym momencie by otrzymać obrażenia. Albo luj jesteśmy wręcz za plecami wrogą by otrzymać obrażenia :D Z Bossami też tak się dzieje. Parę razy zdarzyło mi się zostać nabitym na miecz pomimo, że nie byłem nawet w pobliżu tego ciosu! Wpiszcie sobie Kompilacje złych hitboxów w YT to zrozumiecie o co mi chodzi :) Bugów też jest ogromna ilość. Czy to fizycznych związanych ze światem gry, beczki potrafią same wybuchać, zwłoki dostawać drgawek, dźwięki nie działają albo wręcz odtwarzają nie to co trzeba ( np gdy biegniemy po mokrym betonie a brzmi to tak jakbyśmy biegli po pas ♥♥♥♥♥ w wodzie ) itp itd. Jeżeli chodzi o technikalia to ta gra to kompletny bałagan.

Grafika. Tak jak wspomniałem wcześniej. Gra potrafi wyglądać cudownie. Ale mimo wszystko przez 70% czasu tak nie jest. Rozmyte tekstury. Nie działające oświetlenie. Tło wyglądające jakby miało 10 pikseli i zostało rozciągnięte. Także i tutaj nie jest dobrze....

Team B. Nie lubię tego argumentu. I nie jest w 100% prawdą. Bo są ludzie odpowiedzialni za DS 1 w drużynie ludzi od DS 2 ..... ALE 60% ludzi jest nowych, DODATKOWO. Najważniejsze osoby nie są. Bo pracowali przy BloodBorne. Ojciec serii Hidetaka Miyazaki, Prowadzący Programista - Jun Ito czy Główny Grafik - Makoto Satoh. Wszyscy pracowali przy BloodBorne a nie DS 2. I BloodBorne jest klasykiem a DS 2 tragedią i abominacją udającą Dark Souls.


Błędów i problemów jest jeszcze więcej. Sterowanie ( obrót postaci ) działające tylko w 8 stron. Spadki FPS-ów. Crashe. Ogromna ilość NPC atakujących nasz świat. Tragiczne PvP. Teleportacja od ręki. Denna historia. Świat gry który już nie łączy się w jedną całość a magicznie teleportuje nas po świecie... przykładem niech będzie winda która bierze nas na górę by zamiast trafić do chmur.... TRAFIAMY ♥♥♥♥♥ DO ŚWIATA LAWY XD. Ale Steam nie pozwoli mi niestety zrobić eseju na 500 stron opisującego dlaczego DS 1 jest klasykiem a DS 2 niechcianym dzieckiem. Całkowicie nie rozumiem dlaczego ta gra ma tak wysoką ocenę na Steam. Może tylko dlatego, że nazywa się Dark Souls? Jestem pewien, że gdyby gra nazywała się kompletnie inaczej i nie była powiązana z serią, ocena byłaby zdecydowanie niższa. Jest mi bardzo przykro, że tak to się skończyło dla tej gry... chciałem ją polubić. Pokochać. Ale to nie jest Dark Souls. To kopia która próbuje udawać Dark Souls nie rozumiejąc przy tym o co w tym wszystkich chodzi.

Na koniec mogę powiedzieć tylko to:

Świetna gra, fabuła najlepsza z całej serii, brak zarzutów do mechanik gry. Niestety nie mogę wystawić pozytywnej recenzji z powodu braku możliwości pominięcia napisów końcowych. Miyazaki pls