Ciągle się obawiałem, że ekipa DON'T NOD już zawsze będzie tworzyć gry w cieniu pierwszego Life is Strange. Bardzo, bardzo cieszę się, że się myliłem. Dostaliśmy klimatycznego Vampyra, relaksujące Jusant, piękne Banishers i teraz... GENIALNEGO duchowego spadkobiercą LiS-a, czyli Lost Records: Bloom & Rage.

Gratka dla wszystkich urodzonych w latach 90-ych. Gratka dla wszystkich fanów starych seriali z tego okresu, czy obecnych, inspirowanych tamtymi czasami. Ogrom odniesień (szkoda, że nie bezpośrednich) do horrorów jak To Kinga, czy kultowych seriali telewizyjnych jak Z Archiwum X, do tego historia bazująca na sprawdzonych motywach, z domieszką czegoś nowego. Postaci, które są zagrane świetnie i do których szybko się przekonujemy i zaczynamy je lubić. Piękna oprawa wizualna (choć animacje twarzy i synchronizacja z ruchem warg mogłaby być lepsza, nie ukrywam), obłędna muzyka, która wpada w ucho i przygrywa budując po stokroć silniejszy klimat, a do tego rozgrywka przypominająca relaksujące elementy, łącząc przy tym nagradzaną eksplorację, dzięki której lepiej poznamy ten świat. Cieszy także fakt, że mentalność i problemy lat 90. są realnie odwzorowane, podobnie jak te we współczesnej przestrzeni czasowej - nie są sztucznie ułagodnione, czy przekłamane - są realistycznie ukazane, dzięki czemu cała prezentacja i bohaterowie są autentyczni - gdy dzieje się im krzywda, współczujemy im, gdy inni czynią coś złego to nie hamują się, a to wszystko BARDZO pomaga w odbiorze opowieści.

To bardzo dobry duchowy następca Life is Strange, który nie boi się robić czegoś zupełnie innego, przy okazji robiąc to najzwyczajniej w świecie - dobrze.

Przeszedłem Tape 1 świeżo po premierze, ale na konsoli, a na Steam kupiłem dla osiągnięć i przy okazji dla wsparcia twórców. Kocham ten tytuł do takiego stopnia, że nie ważne co jeszcze w tym roku wyjdzie, to Lost Records zostanie moją grą roku. Klimat lat 90, wyśmienita ścieżka dźwiękowa, wyraziste zróżnicowane postacie, piękna grafika, intrygująca opowieść, która nie pędzi na łeb na szyję i ufa graczowi, że da szansę jej się rozkręcić, a do tego wszystkiego spokojne tempo, dzięki któremu mamy okazję zżyć się ze światem przedstawionym i jego uczestnikami na zupełnie innym poziomie, niż w innych grach. W dodatku masakrycznie kocham tę mechanikę nagrywania wszystkiego kamerą (cudownie to działa z padem, dzięki żyroskopowi, więc prawie w ogóle nie musimy ruszać gałką).

Tyle elementów mi tutaj gra, że nie jestem w stanie słowami opisać co do tej gry czuję. Bardzo polecam. Mnie osobiście bardziej całość się spodobała, niż Life is Strange, które przecież również kocham ponad życie. To trzeba doświadczyć. Z pewnością nie jest to gra dla każdego, ale takie są najlepsze i jeśli uderzą w odpowiednie struny, serio to poczujecie.

Mam nadzieję, że Tape 2 mnie nie zawiedzie i tym sposobem Lost Records stanie się moją ulubiona grą gatunku.

welcome back life is strange

Jako fan Life is Strange mogę stwierdzić, że Lost Records jest świetnie wykonane.

Historia głównych bohaterek rozwija się powoli, ale jest bardzo wciągająca - w większości czasu wywołuje uśmiech na twarzy gracza, czy ekscytację ze względu na związkowe przeżycia i budowanie relacji między trzema przyjaciółkami. Strach oraz dreszcze na ciele były tutaj też mile widziane. Cała opowieść była fascynująca i tak jak to nazwa rozdziału 1 "Bloom" przekazuje dopiero rozkwitała, przez co nie było jak na razie zbyt dużo zjawisk paranormalnych.

Mechanika chodzenia z kamerą i nagrywania żyjącego świata wokół również mnie zaciekawiła i skłoniła do edycji klipów, która jest według mnie ciekawszą opcją w tej grze. Eksploracja i szukanie rzeczy było bardzo łatwe i przyjemne, tak samo jak wykonanie osiągnięć, które są dostępne do zrobienia.

Podsumowując bardzo polecam kupić Lost Records i przeżyć to doświadczenie na własnej skórze.


PS: Rozdział 2 będzie darmowy po kupnie 1. Nie mogę się już doczekać aż zobaczę jak ta historia się zakończy, ponieważ mnie ona bardzo zaciekawiła. Widzimy się w kwietniu!!

Zapraszam na moją stronę kuratora Steam. Na pewno znajdziesz tam coś dla siebie.

To szczęście w nieszczęściu, że 16-letnia Swann Holloway znajduje przyjaciółki na kilka tygodni przed wyprowadzką z rodzinnego miasteczka. Młode dziewczęta chcą razem korzystać z uroków lata, wierząc, że ich znajomość przetrwa. Jednak Swann powraca do Velvet Cove po prawie trzech dekadach, będąc mocno zestresowaną perspektywą spotkania z dawnymi koleżankami i nie wygląda na to, aby pozostały w kontakcie jako dojrzałe kobiety. Dość szybko wychodzi na jaw, co zaprowadziło je z powrotem w te rejony, pomimo złożonej dawno temu obietnicy: pakunek o nieznanej zawartości.


Gdy dorosła Swann niepewnie przekracza próg baru, nastoletnia Swann uwiecznia kamerą naturę Velvet Cove. Nie chce wyjeżdżać bez pamiątkowych klipów, które wykorzysta w amatorskim dokumencie przyrodniczym. Historię śledzi się z perspektywy Swann w przeszłości i teraźniejszości, a wspominki dorosłych kobiet są nakładane na wydarzenia z roku 1995. Obu okresom poświęcono dużo uwagi, a przejściu z jednego do drugiego towarzyszy efekt przewijanej kasety wideo.

W '95 Swann wydaje się niezręczna towarzysko i ma wiele zainteresowań. Pisze opowiadania i sięga po kamerę, gdy zauważy jakieś zwierzę albo zachwyci ją naturalne światło przebijające się przez korony drzew. Jednak to nie jest tylko jej historia. 7 lipca dziewczyna wpada w utarczkę słowną z dwoma starszymi osobami i zostaje ocalona z opresji przez trzy rówieśniczki: Autumn, Norę i Kat. Mężczyzna, który napastował Swann, wyrywa z ręki Autumn klucze do budki z lodami, gdzie ta pracuje w wakacje, po czym rzuca je w kierunku starego placu zabaw. To moment, który zaprowadzi młode bohaterki ku przyjaźni i powoła do życia ich wspólnego wroga.

Ten wieczór nastolatki spędzają na poszukiwaniu kluczy i poznawaniu się. Luźne pogawędki to mieszanka ciekawości i chęci opowiedzenia o sobie czegoś, co mimo wszystko jest dalekie od zwierzania się. Celem nadrzędnym pozostaje odnalezienie własności Autumn, a Swann okazuje się w tych poszukiwaniach niezwykle przydatna. Jej kamera dysponuje fleszem, który niczym latarka oświetla gęsto porośnięte tereny. Podchodząc do nastolatek i zagadując, Swann zaczyna budować z nimi relacje, o czym informują animacje pojawiające się przy opcjach dialogowych. Pełne serce oznacza pozytywny wpływ na znajomość, łamiące się serce podpowiada, że wypowiedź Swann nie została dobrze odebrana, natomiast ikona rośliny wyświetla się obok wyborów z konsekwencjami, które gracz pozna we właściwym czasie. Niektóre opcje dialogowe są ograniczone czasowo, inne należy odkryć samodzielnie, rozglądając się wokół.

Półmrok dusznego lata przynosi coś jeszcze: dziwnie zniekształcający się obraz w obiektywie kamery. Nienaturalnym wybrzuszeniom i wklęśnięciom towarzyszą fioletowo-różowa poświata oraz piszczący, przenikliwy dźwięk, którego zdają się nie słyszeć główne bohaterki.

Lost Records: Bloom & Rage to złożona opowieść. Z jednej strony jest to obyczaj o przyjaźni, z którą można się łatwo utożsamić, z drugiej strony jest to fantastyka tętniąca od nadnaturalnych zjawisk. Luźne letnie wieczory przecinają sceny związane z anomalią, która pojawia się w lesie i której dziewczęta ofiarują swoje życzenia, uczynniając z nich wspólny sekret. Pięknie zagrano też wszechobecną symboliką, posyłając mrugnięcia okiem w stronę fanów Life is Strange. Wszędzie są okręgi, nawet jeśli jest to tylko odcisk kubka z kawą na stole albo szkolny bazgraj. Wszędzie pojawiają się ćmy, jelenie i kruki na znak związku postaci z naturą.


DON'T NOD doskonale wykreowało świat należący wyłącznie do tych czterech bohaterek. W historii fizycznie nie pojawia się ani jeden rodzic bądź nauczyciel, nikt dorosły, kto mógłby "naruszyć" kokon przyjaźni z nałożonym nań filtrem kolorów, muzyki i beztroskiego poczucia wolności. One razem mają wszystko, co im potrzeba do szczęścia. Zakładają kapelę garażową, nagrywają teledysk, urządzają kryjówkę w starym domku i spędzają uroczy czas nad jeziorem.

Swann może osiągnąć różne poziomy relacji z dziewczętami. Jest ich kilka, zaczynając od koleżeńskości, a kończąc na pierwszej miłości w epizodzie drugim. Gra często wymaga podjęcia decyzji, za kim podążymy, do kogo zadzwonimy, czyj portret narysujemy w piasku? Możliwość zakochania się w Autumn, Norze lub Kat uważam za sprawiedliwą. Wyobraźcie sobie, że polubiliście postać, z którą akurat nie da się romansować, ponieważ twórcy odgórnie wybrali jedną opcję romantyczną. Do flirtu nie trzeba dążyć, ale gracz posiada wybór i może eksplorować tę ścieżkę.

Wpływ na stopień znajomości dotyczy też roku 2022, jako że Swann, po 27 latach, może odnowić więzi albo całkiem je zaprzepaścić. Podobnie wybory z przeszłości mają wpływ na to, co dzieje się w obecnych czasach. Ta sieć decyzji jest utkana niezwykle misternie i niejednokrotnie będziecie zaskoczeni liczbą różnic, jakie odkryjecie, przechodząc grę kilkukrotnie.


Kamera to jeden z najważniejszych obiektów i spełnia dwie istotne funkcje: służy tworzeniu wspomnień i długo pozostaje okiem na anomalie. Samo nagrywanie jest przyjemną mechaniką. Gdy kontrolujemy nastoletnią Swann, niemalże w każdym momencie możemy wyjąć sprzęt i uwiecznić jakiś obiekt, osobę lub krajobraz. Im większy zoom zastosujemy, tym bardziej zacznie drżeć obraz, co jest naturalne. Przesuwając kamerę, odbiorca dostrzeże znaczniki blokujące się na przedmiotach. To oznacza, że kilkusekundowe nagranie, zrealizowane w granicach owych znaczników, posłuży do wykonania wspomnienia.

Wspomnienia składają się z określonej liczby nagrań, ale nie muszą być na nich określone obiekty. Przykładowo na 30 istniejących w grze graffiti wystarczy nagrać 10 dowolnych. Ponadto możemy wykonać podstawowy montaż, przesuwając ujęcia lub wymieniając je. Automatycznie ukończone wspomnienia są uzupełniane o komentarze Swann, nagrane w swobodnym tonie i niekiedy przynoszące dodatkowe informacje o Velvet Cove. Dodam, że bohaterki często reagują, gdy widzą, że Swann je nagrywa. Mistrzynią pozowania i strojenia min jest Nora.

Nagrywanie nie nudzi się, ponieważ produkcja prezentuje się zjawiskowo, zwłaszcza w scenach leśnych. Gra kolorów i świateł przyprawia o dreszcze, a fani trybów fotograficznych nie zawiodą się mnogością filtrów, ustawień i tematycznych nakładek.


Za lwią część klimatu odpowiada muzyka, która w '95 tworzy senną, rozmarzoną atmosferę. Często jest głośna, a nie tylko cicho przygrywa w tle. Z kolei motyw przewodni, utwór napisany przez bohaterki, wpada w ucho i dobrze się go nuci pod nosem, choć nie jest to żaden rockowy szlagier. Mogłabym uwierzyć, iż jego autorem jest nastoletni band. Muzyka to silne spoiwo przyjaźni w grze. Choć Swann preferuje kino, w rzeczach pozostałych dziewcząt można znaleźć składanki z prawdziwymi artystami, głównie z pogranicza muzyki grunge i cięższych brzmień. A pisząc o warstwie audio, trudno nie docenić znakomitego dubbingu. W grze zastosowano blokowanie kwestii dialogowych, dopóki inna postać nie skończy mówić, ale zdarza się, że głosy nakładają się na siebie, odrobinę burząc immersyjność.

Lost Records: Bloom & Rage to produkcja, która przebija wcześniejsze gry DON'T NOD pod względem narracyjnym oraz autentyczności postaci, co dobrze świadczy o rozwoju studia. Pierwszy epizod jest bardzo slowburnerowy, przez co osoby czekające na akcję mogą poczuć zniecierpliwienie, z kolei w epizodzie drugim trochę się pośpieszono z pewnymi wydarzeniami. Jednak polecam wpaść w ten świat niczym w anomalię i dać się ponieść nostalgii, ożywiając własne przyjaźnie z młodzieńczych lat.

This game is what you’d get if Yellowjackets, I Saw the TV Glow, Paper Girls, It, Stranger Things and Life is Strange had a baby.

life is strange double exposure could never...

ending of tape 1 made me bawl my eyes out, i hope tape 2 won't do the same my heart cannot do this anymore, but yeah, amazing game
big edit:
i cried even more during tape 2, i love this game so much, the soundtrack, characters, everything is just perfect, just pure masterpiece <3

Anyone who likes Life is Strange must play this game. Great story building, music, interesting characters.

Super gra o dziewczynach-nastolatkach, super grafika, exxxxtra muzyka, Tajemnice itp. ciekawe. Polecam