Kingdoms of Amalur: Reckoning, gra dwóch nieistniejących już deweloperów, Big Huge Games oraz 38 Studios. Gra została wydana przez EA Games w 2012 roku na większość stacjonarnych platform.

Amalur to świat wymyślony przez znanego pisarza Roberta Salvatore. Jest on głównie znany z szeregu nowel, których historie osadził w świecie Forgotten Realms. Salvatore udało się w stworzyć ciekawy i przede wszystkim rozbudowany świat na potrzeby gry. W krainie Amalur żyją cztery główne rasy: ludzie, elfy, gnomy i coś na wzór znanych nam wróżek. Gracz może jednak stworzyć postać wybierając jedynie dwie pierwsze rasy, które dodatkowo dzielą się na dwa typy. Sam wybór rasy tak naprawdę niewiele daje, ot każda z ras dostaje inne zdolności na start, które później i tak można zdobyć levelując. Oczywiście możemy także wybrać płeć naszego herosa.

Gra rozpoczyna się jak wiele innych RPG-ów od kompletnej amnezji bohatera, budzimy się w pomieszczeniu pełnym zwłok, po jego opuszczeniu trafiamy na gnoma, który wyjaśnia nam powód naszej niepamięci, zostaliśmy przywróceni do życia. Po chwili laboratorium gnoma atakują oddziały wrogich żołnierzy, gnom w akcie desperacji każe naszemu bohaterowi uciekać, a sam zostaje i za pomocą magii niszczy laboratorium, wrogich żołnierzy i najprawdopodobniej samego siebie. Jak możecie się domyśleć głównym celem gry jest poznanie przeszłości bohatera, a w szczególności poznanie co lub kto spowodował jego śmierć. Jakość samej historii jest, no cóż, „jako-taka”. Przede wszystkim gracz nie ma żadnego wpływu na kształtowanie fabuły, gra jest pod tym względem całkowicie liniowa. Także NPC, których spotkamy na swej drodze nie są zbyt interesujący, ja już nie pamiętam nawet ich imion, a w grze spędziłem ponad sto godzin. Niemniej jednak wydarzenia, których będziemy świadkami są dość ciekawe, a na pewno efektowne, nie chcę tutaj zdradzać zbytnio fabuły, ale widać, że Pan Salvatore inspirował się w swojej historii dziełami Tolkiena. Prócz wątku głównego możemy także pomóc frakcjom, których jest w grze aż pięć. Zadania dla frakcji są naprawdę niezłe, a dodatkowo przybliżają historię świata Amalur. Czerpać wiedzę o tym świecie możemy także ze znajdowanych w trakcie rozgrywki książek i zwojów, a także z „lorestones”, kamieni, które po aktywowaniu opowiedzą nam (dosłownie) jakąś historyjkę. Kamieni jest zazwyczaj pięć na każdy odwiedzany przez gracza region, ale są oczywiście wyjątki. Dodatkowo po zebraniu znalezieniu wszystkich kamieni z danego regionu otrzymamy perka, który wzmocni jedną z naszych zdolności. Oprócz tego jest w grze całe mnóstwo zadań pobocznych, sporo z nich to typowe questy w stylu „dotrzyj do punktu, oczyść obszar, wróć po nagrodę”, ale zdarzają się także prawdziwe perełki. Po wykonaniu wątku głównego naturalnie możemy wrócić do Amalur, aby ukończyć pozostałe zadania i odkryć wszystkie znajdźki.

Gameplay w ogóle nie przypomina standardowego RPG-a. System walki bardzo przypomina mi ten zastosowany w serii Darksiders, a przynajmniej feeling jest bardzo podobny. Jest on oczywiście całkowicie zręcznościowy i walka odbywa się w czasie rzeczywistym. Przyznam szczerze, że to najlepszy system walki bronią białą jaki kiedykolwiek spotkałem w grach RPG. Amalur daje tonę frajdy z każdej potyczki. W grze są dostępne trzy drzewka rozwoju postaci (siła, magia i zręczność), jednak nie musimy rozwijać swojego herosa stricte według jednej ścieżki, dzięki czemu możemy w grze stworzyć maga, który będzie mistrzem we władaniu wielkim mieczem. Oprócz tego możemy rozwijać w grze dziewięć umiejętności nie odnoszących się bezpośrednio do walki, takich jak kowalstwo, handel czy też alchemia. Krafting w Amalurze jest bardzo rozwinięty, możemy tworzyć magiczne klejnoty, eliksiry, a także zbroje oraz broń. Ich jakość zależy od poziomu naszych umiejętności, a także jakości półproduktów użytych do wytworzenia przedmiotu. Niestety twórcy skupili się tak mocno na warstwie gameplayowej, że pokpili sobie sprawę z dialogami. Generalnie dialogi miały bazować na systemie znanym z serii Mass Effect, czyli do wyboru mamy opcję złą, dobrą oraz perswazję o ile zainwestowaliśmy punkty doświadczenia w tą umiejętność. Niby wszystko gra, ale tak naprawdę czy wybierzemy opcję dobrą czy złą to nic to nie zmieni, jedynie za pomocą perswazji jesteśmy w stanie czasami uniknąć starcia lub otrzymać za darmo przedmiot ważny dla danego zadania. Dodam jeszcze, że nasz bohater nie potrafi mówić co jest jawną kpiną, bo przynajmniej ja nijak nie mogłem się zupełnie zidentyfikować z moją niemową.

Świat Amalura jest po prostu przeogromny, pełen miast, lochów i mrocznych lasów. Pełne odkrycie mapy zajmuje dobre kilka godzin. Oczywiście jak na tak rozbudowanego RPG-a w grze trzeba się dużo nachodzić, ale dzięki świetnie rozwiązanemu systemu szybkiej podróży aż tak to nie przeszkadza. Grafika jest estetyczna i bardzo przejrzysta, chociaż modele postaci jaki otoczenia są bardzo proste. Twórcy zdecydowali się zastosować kreskówkowy styl graficzny a’la World of Warcraft przez co świat gry prezentuje się bardzo bajkowo, ale też jest mocno cukierkowy. Muzyka w grze jest typowa dla gatunku, w tle przygrywają podniosłe, symfoniczne utwory, które brzmią i pasują do gry całkiem dobrze. Głosy postaci to pełna profeska, każdy NPC, z którym możemy porozmawiać ma podłożony dubbing. Jasne, aktorzy podkładający głos powtarzają się dla wielu postaci, ale przy takiej ilości NPC było to nieuniknione.

Kingdoms of Amalur: Reckoning to bardzo dobra gra. Mimo przeciętnego wątku głównego samo odkrywanie historii świata Amalur jest niezwykle przyjemne zwłaszcza, że system walki to czysty majstersztyk. Wielka szkoda, że gra nie zyskała większej popularności, bo chętnie bym wrócił do Amalur w sequelu.

Przejście gry zajęło mi 61 godzin i myślę, że doszedłem do mniej więcej 70% gry. Oczywiście główną fabułę zakończyłem, ale została jeszcze cała masa misji pobocznych - są ich dosłownie setki.
Odpalając tą grę nie myślałem, że wciągnie mnie na tak długie godziny. jednak ciekawa fabuła, sporo zadań i przede wszystkim świetna grafika zawsze przyciągała mnie z powrotem.
Grę zaczynamy od.. naszej śmierci. Powracamy do życia i zaczynamy rozwiązywać zagadkę własnej śmierci, wykonując także zadania dla grup społecznych, jak i osób z zewnątrz. Możemy wybrać jedną z czterech ras - każda ma swoje własne unikalne cechy - i zaczynamy podróż po fantastycznym świecie pełnym ludzi, istot i potworów. Ciągle powracam do questów pobocznych - w czasie tych 61 godzin gry, wykonałem 172 zadania poboczne, a i tak nie zrobiłem jeszcze wszystkich. Dzięki nim możemy osiągnąć naprawdę wysoki poziom postaci i odblokować potężne atrybuty.
Drzewko rozwoju postaci zostało podzielone na trzy części. Po osiągnięciu kolejnego poziomu możemy dodać punkt w jedną z dziewięciu profesji m.in. kowalstwo, alchemia, otwieranie skrzyń, zdejmowanie zaklęć czy skradanie. Po potwierdzeniu wyboru przechodzimy do umiejętności. tutaj możemy wybrać jeden z trzech kierunków - zaklęcia, atak na dystans/skrytobójstwo albo typowy rycerz. Fajne jest to, że nie musimy ograniczać się do wyboru jednej klasy - możemy jednocześnie być rycerzem, strzelać z łuku i rzucać zaklęcia. Oczywiście ładując punkty we wszystkie trzy profesje nie będziemy wybitnie dobrzy w jednej, tylko umiarkowani w każdej,. Ja rozwijałem zaklęcia i dzięki temu mogłem rzucać naprawdę potężne czary. po zaakceptowaniu umiejętności pozostało nam wybrać kartę, którą odblokowujemy dzięki rozwijaniu danej klasy postaci.
W grze dostępny jest otwarty świat i jest on naprawdę duży - ponad setka lokacji, bardzo zróżnicowane tereny. Na każdym terenie spotkamy różne potwory i ludzi, którzy mogą nam przydzielić dodatkowe zadania.
Muzyka jest bardzo klimatyczne, zawsze dobrze dopasowana do miejsca na mapie świata. Jest wiele podziemi, gór, miast i w każdym z nich muzyka pasuje idealnie.
Grafiką zachwyciłem się od samego początku, wszystko jest przejrzyste, szczegóły są dobrze widoczne.
Niestety, poważnym minusem gry jest kamera. Mamy tylko jedno, domyślne ustawienie kamery i nie można go w żaden sposób zmodyfikować. Często zdarza się, że kamera po prostu nie nadąża za szybka akcją. Podczas walki nasz bohater może się znaleźć dość daleko i ciężko będzie walczyć.
Jednym słowem, jest to jedna z lepszych gier w jakie grałem od czasu Skyrima. Myślę, że spędzę przy niej jeszcze niejedną godzinę. Oczywiście gra posiada osiągnięcia steam, które nie są specjalnie trudne, ale trzeba poświęcić im nieco czasu.

Moja ocena 10/10.

Kingdoms of Amalur: Reckoning™ jest grą RPG spod znaku hack'n'slash. Jest to chyba jedna z najbardziej niedocenionych RPGów o jakich słyszałem. Nie wiem dlaczego, ponieważ gra jest świetna. Posiada ogromny, tętniący życiem świat z własną historią, mitologią, gildiami, frakcjami itp... Scenariusz i świat stworzył sam R.A Salvatore, ale potrzeba sporo samozaparcia aby posmakowac pracy Salvatora, bowiem gra jest DŁGA. W dzisiejszych czasach, takich się już nie tworzy. Skończyłem ją już raz przed laty grając na PS3 (bez DLC) i zajęło mi to ponad 120 godzin...
Walki w grze są niezwykle widowiskowe i dynamiczne. Jest ich też sporo, jak na ten typ gier przystało, a co najważniejsze dają niesamowitą satysfakcję. System tworzenia bohatera wykazuje niezwykłą elastyczność, zwiększoną dodatkowo za pomocą "kart przeznaczenia".
Choć tytuł ten ma już swoje lata grafika wciąż jest bardzo ładna i potrafi przyciągnąć oko. Udźwiękowienie różnież znakomicie spełnia swoje zadanie.
Do niewielkich mankamentów można natomiast zaliczyć ekwipunek naszego bohatera, który nie jest najwygodniejszy...
Kingdoms of Amalur: Reckoning™ jest grą bardzo dobrą i godną polecenia.

===================================
➥ Obserwuj moją stronę kuratora
https://store.steampowered.com/curator/6858817-Perrin%2527s-Recomendations/

Wspaniała gra. Jeden z lepszych RPGów w które grałem. Polecam każdemu nawet tym, którzy nie są fanami takiego gatunku gier.

+Ogromny świat
+Masa zadań pobocznych
+Arena, gdzie możemy wykonywać coraz trudniejsze wyzwania
+Piękna oprawa wizualna
+Rozbudowany rozwój postaci
+Różnorodna mechanika walki
+Wiele jaskiń/twierdz i podziemi to zbadania
+Ciekawe walki z niektórymi bossami.

-Słaba oprawa muzyczna
-Mała ilość typów przeciwników
-Nierozbudowany system modyfikacji wyglądu postaci
-Skakanie zastąpione tak zwanymi "punktami/miejscami skoku", które są tylko we ważnych miejsach i to może denerwować, bo zdarzają się miejsce gdzie trzeba przejść kawał na około bo nasz bohater nie umie skakać ani ominąć małej przeszkody
-Może nudzić jeśli, komuś nie podoba się zbyt częste biegnie w tą i spowrotem z tym samym.

+/- Średnia fabuła, zakończenie jest proste i nie zadziwiające ale całość może przejść.

Podobno DLC do tej gry są bardzo ciekawe i wydłużają rozgrywkę dodając kolejne godziny i teren do zbadania, ale ja ich nie mam więc nie będę za bardzo wypowiadał się na ten temat. Możliwe, że je kupie w przyszłości na jakieś promocji. Ogólną ocenę jako dam to będzie gdzieś około 9 bo gra na to zasługuje.

Polecam ~ Pan V

Gra jest świetna.Daje długie godziny eksploracji otwartego świata i dobrej zabawy.Posiada przemyślany system levelowania i drzewka umijętności.Mnóstwo zróżnicowanych wrogów.Ogólnie mówiąc gra epicka

Kingdoms Of Amalur jest w mojej opinii bardzo dobrą grą, co prawda developerzy mogli by ją dopracować odrobinę bardziej jednakże radość i satysfakcja z gry jest duża i grając w można się na prawdę dobrze bawić. Co do wątku fabularnego to nie jest on jakoś wyraźnie zaznaczony, niestety ale misje czy to fabularne czy to poboczne nie są jakoś szczególnie wciągające jak to było np w serii Gothic ale nie są też jakoś uciążliwe i tak na prawdę przez większość gry nie irytowały mnie zbyt mocno. Grafika jak ta tamte lata jest dość mocną stroną tej gry i wcale nie zestarzała się tak strasznie, bajkowy świat potrafi wciągnąć a czasem nawet zauroczyć widokami.Sam świat jest spory, trzeba się czasem na prawdę nabiegać i choć jest możliwość szybkiego teleportu pomiędzy miastami to aż chciało by się aby w grze istniał jakiś system mountów, chodzi mi tutaj o to że nie przeteleportujemy się do miasta w którym jeszcze nie byliśmy a samo bieganie czasem zajmuje nam chwilę czasu ze względu na rozmiar mapy.To moim zdaniem można było by dopracować. Gigantycznym plusem i najmocniejszą moim zdaniem stroną tej gry jest system walki i ilość broni możliwych do wykorzystania. Różnorodność jest ogromna, od prostego miecza przez miecze dwuręczne, topory, młoty (moje ulubione) oraz inne ostrza dla cichy morderców aż po magię. Mimo wszystko sama ilość broni bez odpowiednich kombosów nie miała by sensu jednakże gra jest przygotowana i na to, system kombosów jest równie szeroki jak wachlarz broni co daje nam na prawdę szerokie pole do popisu. Najważniejszym w ty wszystkim jest to że nie musimy stać bezmyślnie i klikać jednego klawisza a zamiast tego możemy zrobić unik lub odskoczyć na bok aby zmienić broń i zaatakować wroga w inny sposób.Kolejną rzeczą są drzewka umiejętności które w zależności od klasy którą wybierzemy są na prawd
ę rozbudowane i wbicie wszystkiego na full zajmie nam dłuższą chwilę przez co mamy wrażenie że poziom trudności gry jest dobrze zbalansowany. Jest jeszcze wiele rzeczy o których można było by się rozpisać ale nie chce tego robić aby ta opinia nie była zbyt długa. Mam nadzieję że udało mi się przekazać moje odczucia z samej gry które są jak najbardziej pozytywne.
Podsumowując, Kingdoms Of Alamur jest grą posiadającą swój własny i wciągający klimat i pozwala się wciągnąć na długie godziny grania. Choć gra nie jest szczególnie wybitna na tle konkurentów i tak samo jak oni mogła by być poprawiona tu i ówdzie to uważam że jest to na prawdę udany tytuł wart swojej ceny. Zdecydowanie polecam.

9/10

Gra bardzo mi się podoba i z pewnością zagram w nią ponownie. Oprócz ciekawej rogrywki jest po prostu śliczna.
Jedyne minusy to
- zbyt pompatyczne dialogi, co nieco przeszkadza we wciągnięciu się w fabułę
- ograniczony poziom maksymalny, który osiąga się dość szybko i w dalszych częściach brakuje nieco tego dążenia do kolejnych "zdobyczy" w umiejętnościach, tym bardziej, że nawet dodatki nie oferują możliwości zdobycia wyższego poziomu
- MAŁO mi.... chciałabym jeszcze, dlc nawet, choć najlepiej zwykłego malutkiego: cd :)

Generalnie mocne 7,5/10, ale...
...na mnóstwo plusów przypada jakiś minus.

+ Grafika ogólna bardzo dobra, ale...
- ...zbyt świecąca.

+ Fabuła zapowiada coś ciekawego, ale...
- ...okazuje się niezwykle przewidywalna.

+ Niemal wszystkie rasy do wyboru przy tworzeniu postaci występują w świecie gry, ale...
- ...brakuje krasnoludów.

+ Duży, różnorodny świat, ale...
- ...jest podzielony na małe strefy połączone małymi korytarzami, a powoduje to zmniejszenie wiarygodności świata.

+ Krainy w grze są dobrze rozmieszczone, co sprawia, że świat oraz lokacje są na mapie gry czytelne, ale...
- ... nieczytelny dla zadań w grze.

+ Świetny i wciągający system walki, ale...
- ...na normalnym poziomie trudności jesteśmy po ok. 60% gry nie do powstrzymania, na trudnym przy ok. 80 %.

+ Masa zadań w grze, ale...
- ...są bardzo sztampowe i proste.

+ Duża ilość uzbrojenia, ale...
- ...zbudowane samodzielnie są z nami do końca gry.

+ Rozbudowany system umiejętności, ale...
- ...gra zmusza do ulepszania umiejętności, których nie chcemy używać, aby odblokować wyższy przedział.

+ Przemyślany system łączenia klas powodujący, że możemy tworzyć całkiem potężne hybrydy, ale...
- ...mag jest zbyt potężny w porównaniu do wojownika i łotrzyka.

+ Całkiem ciekawe atrybuty wzmacniające postać poza walką, ale...
- ...przykładowo kowalstwa najlepiej nie rozwijać, a przed kuciem zresetować statystyki, a po wykuciu znów zresetować.

+ Mnóstwo lokacji do odwiedzenia, ale...
- ...duża część to jaskinie, które opierają się na podobnym schemacie łączenia.

+ Gra posiada amatorskie spolszczenie w internecie, ale...
- ...jest niedokończone.

After spending way to much time on fallout series I've decided to switch from post apocalyptic sightseeing to something different. Who would have thought it would be this ( special thanks to @janedouglas ). KoAR world seems a little wow'ish, true, but it still can tell you some dark stories. The plot.. Hm I don't realy have an opinion there, because I'm a traveler guy ( pun intended ) who focuses on side quests and visiting all the places first. And I have the " Just finish this next quest before sleep" state most of the time. The combat is quite decent, the things to see, gather and more importantly kill are more then you can handle. A lot of quests give you a bunch of different ways to end them ( although it would be nice to have more impact on the game/characters cause for now I did not see it to much )...

Ok, enough with this just play this game and be wary it will steal a lots of your time.

Fabuła:
W świecie Amalur wyimaginowany przez nas protagonista, budzi się w podziemnym laboratorium przy stercie zwłok nic nie pamiętając. W pewnym momencie trafiamy na pewnego naukowca od którego dowiadujemy się iż nasz bohater umarł, jednak zostaliśmy przez niego wskrzeszeni i że jesteśmy jego pierwszym udanym eksperymentem. Nagle laboratorium zostaje zaatakowane przez tak zwaną organizację Tuatha, a ów naukowiec poświęca się abyśmy mogli uciec. Po ucieczce z laboratorium trafiamy na pewnego jasnowidza, która twierdzi iż widzi przeznaczenie innych, jednakże tylko naszego, nie potrafi dostrzec. Fabuła intryguje, jednakże jeśli zaczniemy robić zadania opcjonalne, to bardziej na nich się skupiamy, przez co zaczynamy zapominać o co tutaj tak naprawdę chodzi.

Postacie:
Postacie są ładnie wykonane jednak został tutaj użyty proces tak zwany copy and paste, jednakże przy tak ogromnym świecie nie ma się co dziwić. Dabbing jest przyzwoity jednak, niektóre postacie potocznie posiadają podobne opcje dialogowe, które udzielają nam tych samych zbędnych informacji.

Mechanika Walki:
Mechanika walki jest tutaj bardzo dobra i różnorodna, jest to jak najbardziej mocna strona tej gry. Walka jest szybka i dynamiczna musimy polegać na unikach lub blokach albo jedno i drugie, możemy również parować ciosy przeciwnika i wykonywać riposte. Możemy eksperymentować z różnymi buildami, np asasyn posługuje się sztyletami i łukiem ale może również używać tak zwanych Fea Blades (Takie zakrzywione ostrza), nic również nie stoi na przeszkodzie w posługiwaniu się magią jako asasyn. Ponadto rozwijamy inne umiejętności takie jak skradanie się, kowalstwo, alchemia itp. Szczególnie kowalstwo jest bardzo przydatne, a proces tworzenia nowego ekwipunku jest bardzo fajnie zaprojektowany.

Techniczny Aspekt:
Z kartą graficzną NVIDIA GeForce GTX 1660 Ti, nie miałem żadnych problemów grać na najwyższych ustawieniach graficznych w rozdzielczości 2560x1440 w 120Hz, gra była stabilna i bez problemu trzymała stałe 120 FPS. Niestety AI przeciwników jest tutaj wyraźnie na niskim poziomie z wyjątkiem kilku przeciwników. Postacie czasami się bugują np podczas walki stoją i nic nie robią, dopiero jak podejdziemy do nich bliżej to zaczną nas atakować, szkoda. Podobnie jest w przypadku skradania, jeśli zabijemy jednego przeciwnika to ten który stał dosłownie obok drugiego, nawet nas nie zauważy, pomimo że stał przodem do nas, a to wygląda bardzo prymitywnie.

Grafika:
Graficznie gra wygląda bardzo ładnie, taki styl trochę z World of Warcraft. Czasy średniowiecza z fantastyką, każda lokacja jest tutaj unikalna, mamy zielone lasy z ogromnymi drzewami, skalne pustynie czy mroczna kraina Alabastra, wszędzie są też podziemne jaskinie, wioski i 3 większe kluczowe miasta. 

Podsumowanie:
Ogólnie bardzo cenie sobie tutaj mechanikę wali, jak również system rozwoju postaci i fabuła jest całkiem ciekawa. Natomiast gra posiada mnóstwo opcjonalnych questów które są bardzo nudne i rutynowe, które odradza się robić, no ale nie ma się co dziwić w końcu ta gra miała być MMO RPG na którą wydano 100 mil dolarów. Polecam obejrzeć film na YT na kanale TVgry jeśli chcecie wiedzieć więcej. Podobnie jest z "Hidden Treasures" jest tego po prostu za dużo na mapach i zwykle nie ma nic ciekawego. Jak dla mnie gra jest dobra, jeśli będziesz robić tylko zadania główne jak również dla frakcji i będziesz zbierać  "Hidden Treasures" i rośliny tylko w dungeonach, to gra jest naprawdę przyjemna, jak dla mnie 7/10 polecam!