Recent reviews by Kadaj

Na początek dygresja: dawno temu, w okolicach oryginalnej premiery Tiberian Sun, dość intensywnie katowałem demo. W pełną wersję w końcu nie zagrałem, ale pamiętam, że podobała mi się między innymi oprawa graficzna.

Dziś, jakieś ćwierćwiecze później, na ekranie dużego monitora gierka wygląda znacznie gorzej, niż na screenshotach (przydałaby wersja HD rozciągająca widok i dopasowująca do natywnej rozdzielczości), choć artystycznie nadal ma swój urok. Ma go też uniwersum jak i przedstawiające fabułę aktorskie przerywniki filmowe.

Co do rozgrywki, od lat nie trafiłem na RTSa, który potrafiłby mnie zainteresować na dłużej. Czasem zastanawiałem się, czy to ja się zmieniłem, czy może gatunek. W drugiej części C&C znalazłem odpowiedź i wsiąkłem na dziesiątki godzin. Właśnie takiej klasycznej i nieprzekombinowanej zabawy było mi trzeba.

Żadna gra nie wywali Cię tak chamsko z triala po osiągnięciu maksymalnego dostępnego poziomu. : >

A już bardziej na serio - gra się całkiem przyjemnie, choć nie na tyle, bym wydawał na Diaboła Czwartego tyle hajsu (nawet uwzględniając aktualną promocję). Kiedyś i za mniej na pewno kupię.

Po czym taka sierota manualna jak ja poznaje, że bijatyka jest fajna? Bo można się dobrze bawić wciskając losowe przyciski na padzie i bez większych problemów przejść tryb fabularny na najniższym poziomie trudności. : >

Samo lore ma potencjał, do tego jest płynnie, efektownie i całkiem ładnie (pomijając prerenderowane filmiki, które strasznie się zestarzały). Jedynie niektóre wyjątkowo brutalne ciosy podczas pojedynków nie do końca mi leżą. Ja rozumiem że mordobicia rządzą się swoimi prawami, ale i tak nie potrafię przyswoić tego, że postać jest w stanie nadal walczyć jakby nigdy nic po złamaniu kręgosłupa czy przebiciu czaszki na wylot. Widocznie taki urok. ; p

Jedyny poważny problem techniczny - gra łapie jakiegoś dziwnego freeza podczas robienia screenshotów, a przy kilku z rzędu potrafi się całkiem zaciąć. Nie wiem z czego to wynika, instalowałem na SSD.

Po wdziankach bardziej Summer'n'Girls, ale nie będę z tego powodu narzekał. : >

Kiedy w końcu ta wiosna?

-Hej przegrywie! Nie chciałbyś może zagrać w drugą część słabej visual novel o neko ninjach? - zapytał emanujący radością Diabełek.
-A dlaczego miałbym zagrać w drugą część słabej visual novel o neko ninjach? - odparłem.
-Bo jest tam jeszcze króliczek, pyon!

Ja rozumiem, że po tego typu vn nie należy się niczego spodziewać jeśli chodzi o samą historię (no ok, większe zainteresowanie wykazałem przez pół godziny, to już jakiś sukces), ale można zwykle liczyć na postacie i humor. Nie w tym przypadku – pierwsze to typowa sztampa bez odrobiny wdzięku, a lekko rozbawiony poczułem się chyba ze dwa razy. Jedyne co się wyróżnia na plus, to rysunki, ale tak ma każda japońska produkcja z wyższej półki budżetowej.

Ocena na vndb: 4/10.

Jedna z najprzyjemniejszych pod względem gameplayowym gierek tego typu, w jakie miałem przyjemność zagrać. Cała zabawa jest dość łatwa (no chyba że masz problem z kolorami ; p) i polega na ustawianiu obok siebie bliskich odcieniem barw. Jest na to jakiś limit czasowy, ale zawsze udawało mi się uporać znacznie szybciej. No i własnie stąd wynika największa wada - etapów niby sporo, ale szybko się wszystko kończy (choć za taką cenę, zwłaszcza w promocji, warto).

Jedna z najlepszych i najbardziej oryginalnych, ale jednocześnie chyba również niedocenianych strategii w historii gierek. W wersji HD dostosowana do rozdzielczości współczesnych monitorów, a dzięki rysowanemu 2D nadal może się wizualnie podobać.

Ciężko mi wystawić łapkę w dół produkcji o tak dużej jakości zarówno artystycznej (rysunki są śliczne, do tego widać, że ktoś się przyłożył i postacie mają wiele rożnych zestawów ubrań) jak i tekstowej (nawet do tłumaczenia nie można się przyczepić), ale jednak coś tu nie zagrało. A konkretnie trzy elementy.

Po pierwsze główny bohater – to po prostu nieciekawy, nie budzący żadnej sympatii debil. Nawet nieszczególnie zabawny. Po drugie system wyborów – zamiast klasycznego podejmowania decyzji w kluczowych momentach, jest do przeklinania zestaw około 20(!) mało zajmujących small talks z wybraną dziewczyną, gdzie w zależności od wybieranych tematów i odpowiedzi, można u niej zapunktować. Ciężko nie zasnąć przy przeklikiwaniu tego.

No i najważniejsze – historia. Jest to do bólu oklepany romans z elementami komediowymi, bez dodatkowych wątków w tle, bez motywu przewodniego. Cała główna ścieżka opiera się na niezwiązanych ze sobą przypadkowych szkolnych scenkach i biadoleniu w temacie poszukiwania dziewczyny, a po sparowaniu się z wybranką wchodzą głównie randki i seks przeplatane wspomniana szkołą. Żadnej dramy, żadnego wystawiania związku na próbę, po prostu urocza i czasem zabawna codzienność. Bohaterki też nieszczególnie ciekawe, do tego tylko jedna z nich przechodzi jakaś przemianę (na gorszą, mniej wyraźną i ekspresyjną wersję siebie).

Może komuś się taki rozgotowany slice of life makaron spodoba, ja natomiast kończyłem w bólach.

Ocena na vndb: 5,0.

Nietypowe dla gatunku osadzenie w czasie i spora promocja skusiły mnie na danie szansy kolejnej gierce z serii. Czy było źle i jak bardzo? No cóż.

Mimo że od premiery minęło już prawie 5 lat, oprawa wizualna nadal robi wrażenie, zachwycając wieloma urokliwymi miejscówkami i widokami. Do tego wszystko śmiga płynnie, bez najmniejszego przycięcia, choć ciężko spodziewać się czegoś innego po nie najmłodszym już tytule. Tak czy inaczej – jakość pierwsza klasa, ale tu zdecydowane zalety się kończą.

Kampania składa się z kilku mniejszych, przy czym każda opowiada historię innej postaci. Nie jest to szczególnie udany pomysł, bo w ciągu około godziny ciężko tak naprawdę poznać bohaterów i bardziej się do nich przywiązać, a nawet w takim kontekście, większe emocje wzbudziły we mnie jedynie dwie – opowieść o lotniku (ogólnie walki powietrzne wypadają całkiem nieźle, co jest miłą odmianą po udręce w Far Cry 5) i australijskim strzelcu. Reszta do zapomnienia, włącznie z tragiczną pustynną przygodą na Bliskim Wschodzie. A tak lubię grać dziewczynami.

Samej rozgrywce zaś wyraźnie czegoś brakuje. Niby strzelanie jest w porządku, idzie się płynnie przez lokacje, ale nie ma w tym wszystkim jakiejś radości z posyłania kolejnych przeciwników w glebę. Do tego zupełnie żenująco wypada odbijanie obiektów okraszone mechanikami i licznikami kojarzącymi się z durnymi multikami – 10/10 w kategorii psucia klimatu.

Koniec końców wyszła z tego gierka do zaliczenia w jakieś 6 godzin (licznik pokazuje więcej, bo wcześniej farmiłem karty) i zapomnienia. Od biedy można, ale skoro na Steamie nie ma takiej oceny...

Jedna z najlepszych gierek z serii od lat. Jazda sprawia sporo frajdy, dzięki systemowi upgrade'ów i odrobinie grindu można się przyzwyczaić do jednego autka z danej grupy i zaliczyć nim sporo wyścigów bez większych problemów (i pisze to ktoś, kto jest maualnie upośledzony - w zakręty wchodzi odbijając się od barierki, a przy wyższych prędkościach przestaje czasem reagować na cokolwiek). Sama fabuła zaś, choć prosta i sztampowa, dodaje klimatu filmów w stylu "Szybkich i wściekłych". No i wszystko okraszone całkiem ładnymi widoczkami.

Z najbardziej znaczących wad - gdyby ktoś chciał pogrindować więcej, to jednak jest to męczące, bo przy powtarzaniu wyścigów gra dostosowuje poziom autek przeciwników do posiadanego przez gracza, przez co wiele z nich robi się trudniejszych niż za pierwszym razem. No i ta irytująca muzyka - na szczęście radio można całkiem wyłączyć w opcjach.