2013-2014 yıllarında sınıf arkadaşlarımla birlikte oynamaya çalışıp eninde sonunda korkup bitiremediğimiz, ama 2023 yılında cesaretimi kazanıp bitirince hayatımda oynadığım en iyi oyun olmuştur kendisi. Depresyon ve anksiyetenin bu kadar işlendiği başka bir oyun ben ömrümde oynamadım. Kendimi bildim bileli bu siktiri boktan psikolojik sorunlar ile mücadele ettim, ve bu sorunların tavan yaptığı 2023 yılında belki de oynamam gereken son oyundu Cry Of Fear. Bu oyun benim depresyonumu belki daha kötü yönde etkilemiş olabilir, ama bir o kadar da iyi etkiledi. Kendim gibi sorunlar yaşayan bir ana karakteri görmek benim için rahatsız edici ve üzücü bir deneyimdi, ama aynı şekilde bu sorunları yaşayan tek kişinin ben olmadığını fark etmeme neden olduğu için mutluyum da. Biraz da oyunun kendisinden bahsedeyim, oyun Half-Life motoruyla yapılmış FPS bir korku oyunu. Oyuna önyargı ile yaklaşırdım zamanında ama önyargılarım yıkıldı açıkçası, bu kadar küçük bir ekip tarafından böylesine büyük bir oyun yapmak harbiden takdire şayan. Oyunun gameplayi biraz düz gelebilir ne de olsa Goldsrc motorunu kullanıyor, ama bu denli eski bir oyun motorunu kullanmasına rağmen çok yenilikçi bir oynanışa sahip. Oyun ne zaman monotonlaşacak olsa oyun önünüze yeni bir içerik koyuyor. Tamam bazı platform sekansları vs. kanser ama en azından çok kısalar. Enemy placementlar güzel, bir kapıdan geçtikten sonra aklınızdan geçen ilk şey etrafa bakmak oluyor çünkü düşmanların nereden geleceğini asla kestiremiyorsunuz. Ses efektlerinin bu kadar efektif kullanıldığı gerçekten çok az oyun gördüm. Spoiler vermek istemiyorum ama motorlu testere kullanan bir boss ile savaştıktan hemen sonra bir binaya giriyorsunuz ve bu bina çıkmaz sonlarla dolu. İçeride hiç bir düşman yok, ama motorlu testere sesleri gelip duruyor etraftan. İnanın bana o bina gerçekten çok korkutucuydu, aslında kendi kendinize panik yapıp çıkışı arıyorsunuz ama sakinleşseniz sorun çözülecek. Hele hele Sawrunner yok mu o Sawrunner. Silent Hill için Pyramid Head ne ise, Resident Evil için Nemesis ne ise bu oyun için de Sawrunner o. Sawrunner oyundaki hem en sevdiğim hem en nefret ettiğim düşman. Sizi tek vuruşta öldürüyor, ayrıca kendisini öldürmek imkansız denecek kadar zor öldürmeye de değmez. Ayrıca inanılmaz seviyede rahatsız edici, korkutucu ve paniklettirici bir çığlık sesi var. Dış görünüşü zaten yeterince açıklayıcı. Ancak bu yazdıklarımı bir kenara bırakın, kendisinden kaçmak gerçekten inanılmaz seviyede basit. Sawrunner'dan kaçmanın taktiği.... yürümek. Baya baya yürümek, arkanıza bakmadan o sizi kovalarken yürümek. Koşarsanız boşuna enerjiniz tükenecek, üstelik zaten çok hızlı olmasından size çok rahat yetişebiliyor. Ama size saldırırken yerinde durup testereyi savuruyor, yani dümdüz yürüyerek ondan kaçabilirsiniz. Önemli olan panik yapmamanız, aslında bu oyunu iyi oynamanın taktiği kendi kendinize strese veya paniğe kapılmamanız. Bunları yapmazsanız oyun sizin için daha kolay ve rahat olacaktır. Envanter sistemi de muhteşem, yeterince kısıtlı bir envantere sahipsiniz ama oyun size hayatta kalmanız için gerekli eşyaları da koymayı ihmal etmiyor. Mesela elinizde bıçak, tabanca vs var ve yerde pompalı tüfek buldunuz ve bir baktınız çantanız dolu. Üzgünüm, ya tüfekten vazgeçeceksiniz ya da çantanızdaki bir eşyadan. Oyun bunu o kadar güzel işliyor ki anlatamam size. Level dizaynları da oldukça başarılı, dediğim bazı platform sekansları dışında. Grafikleri Goldsrc motoru için fazlasıyla başarılı, tabi çoğu oyunun yanında çamur gibi kalabilir. Belki de eski korku oyunlarını korkunç yapan etmen de çamur gibi grafiklere sahip olmasıdır. Seslendirmeler vs. amatör ve doğal, ama işte ben özellikle bunu seviyorum. Aynı Silent Hill 2 gibi, karakterler ve onların diyalogları ve seslendirmeleri o kadar doğal ve amatör ki. Bazen bir oyunun ana karakteri kas yığını bir adam veya seksi bir kadın karakterden ziyade sokakta görseniz ciddiye almayacağınız kadar basit insanların hikayeleri de olabiliyor. Cry Of Fear'ın ana karakteri Simon da aynen bu kriterlere uyuyor işte. Ana karakterimiz Simon depresif, yalnız, intihara meyilli, öfkeli ve nefret dolu 19 yaşında İsveç Stokholm'da ikamet eden bir genç. Onun başından geçenleri izliyoruz oyunda. Oyundaki düşmanların dizaynları muazzam yemin ediyorum, hepsinin ayrı bir sembolizmi var. Yatağa bağlı olan Flygare'lar olsun, kafaları patlayan Bebekler olsun, elinde silah ile üzerinize pervasızca koşan ve yakınıza geldiğinde kafasına sıkan Suiciderlar olsun, Sawrunner'ın 2 tane gülen surat maskesi takıp arkasında üzgün maske bulundurması, sizi görünce kan ter içinde son sürat üzerinize koşup öldürmeye çalışan Citalopram'lar olsun, sizi görünce elinizdeki tabancayı kafanıza dayayıp sizi intihara zorlayan Drownedlar olsun falan filan. Hepsi birbirinden güzel, hepsi birbirinden akıllıca dizayn edilmiş düşmanlar. Oyunun müzikleri de bal gibi, soundtrackini dinlemenizi tavsiye ederim. Hikayesiyle, karakterleriyle, sembolizmleriyle, grafikleri ve atmosferiyle, müziğiyle ve ses efektleriyle, düşmanlarıyla ve oynanışıyla Cry Of Fear beni resmen büyüledi, kendine düpedüz aşık etti. Bu oyunu oynamadan ölmeyin, hem de oyun ücretsiz. Arkadaşlarınızla Co-Op dahi oynayabilirsiniz ama Hamachi falan lazım işte ona da. Uzun lafın kısası Cry Of Fear muhteşem bir oyun, gerçekten korku oyunlarının nirvanası. Küçücük bir grup tarafından yapılmış bir oyun, ama aynı şekilde çok büyük sevgi ve tutkuyla yapılmış bir oyun. Deneyin, pişman olmazsınız. Keşke Simon ile gerçek hayatta arkadaş olabilseydim...

Hayatımda bir sürü kötü oyun oynadım, berbatın ötesinde oyunlar oynadım, bir de bu oyunu oynadım. Hayatımda oynadığım EN EN EN EN kötü oyun amk. Bırakın 900 lirayı bedavaya versinler kütüphaneme eklemem. Oyunun grafikleri bokum gibi, açık dünyası bok gibi, levelları berbat, gameplayi berrrrbat, düşmanları berbat, hikayesi berbat, finali berbat, atmosferi berbat, optimizasyonu berbat. Ulan her şeyi geçtim de bir Sonic oyunu ne kadar kötü olursa olsun en azından müziği güzel olur, bu oyunun soundtracki bile bok gibi amk. Kesinlikle uzak durun bu oyundan, umarım Sonic Team kısa süre içerisinde batar.