Kolejny w tym roku bardzo dobry horror od polskiego studia. Gra wydaje się bardzo dopracowana. Powinna straszyć i robi to w znakomitym stylu. Ze słuchawkami na uszach, w nocy można rzeczywiście aż spocić się ze strachu. Dużo zagadek, które wymagają czegoś więcej niż tylko poklikania tu i tam. Niektóre są bardzo trudne i ich rozwiązanie zajmuje sporo czasu. Graficznie jest ok. Nie ma tutaj wododtrysków, ale jest naprawdę bardzo przyzwoicie. Miłośnikom horrorów szczerze polecam. Jeśli ktoś chce zobaczyć początek gry to zapraszam.
https://youtu.be/3pPdAH7dnEA

Nie miałem żadnych oczekiwań względem gierki, okazała się jednym z lepszych straszydeł ostatniego czasu.
No i pierwsza skończona gierka w 2020.

Lepsze niż Blair Witch.

The Beast Inside jest kolejnym przykładem tego, że polacy znają się na robieniu gier. Tym razem udowadniają to deweloperzy z Illusion Ray Studio, serwując nam pierwszoosobową grę eksploracyjno - przygodową, utrzymaną w detektywistycznych klimatach horroru.

W trakcie kilkunastu godzin rozgrywki, które zapewnia nam tytuł, odkrywamy wieloletnią historię pewnego domu i jego okolic. Wydarzenia, które mają miejsce na przestrzeni kilkudziesięciu lat oglądamy z perspektywy dwóch bohaterów, których losami kierujemy naprzemiennie.

Jest to dość rzadko spotykana konwencja, która dodaje sporo możliwości narracyjnych. I tym co The Beast Inside robi bardzo dobrze jest właśnie prowadzenie narracji.
Horrory bardzo często cierpią na przypadłość "szczątkowej fabuły".
Czymś codziennym w horrorach jest brak postaci niezależnych, dialogów czy przerywników filmowych. Zamiast z takich elementów, historię poznajemy ze strzępów kartek rozrzuconych po świecie gry albo z tekstów umieszczonych na ekranach ładowania, pomiędzy rozdziałami.

The Beast Inside jest tutaj stanowczo odmienne. Fabułę poznajemy nie tylko z poszarpanych tekstów i ekranów ładowania, ale przede wszystkim na skutek wydarzeń, które mają miejsce. Dodatkowo w trakcie przygód spotykamy postacie niezależne, a dwójka naszych bohaterów potrafi skomentować to czego właśnie są świadkiem. Fajne jest również to, że nasi bohaterowie sprytnie łączą fakty w całość, nie zostawiając wszystkiego naszym własnym domysłom. To pozwala nam, graczom, podążać odpowiednim torem historii, bez obaw o całkowite odpłynięcie w toku naszych teorii.

A The Beast Inside domysłów i snucia teorii wymaga. I to sporo.
Nie mogę rozpisać się w tym wątku zbyt szeroko, bo nie chcę zdradzić niczego na temat historii, ale ostrzegę by podczas rozgrywki być uważnym i starać się łączyć wszystkie fakty. To akurat ten rodzaj gry, gdzie fabuła nie zostanie podana na tacy.
Tym bardziej, że możliwych jest kilka zakończeń. Dlatego po skończeniu tytułu polecam przeczytać chronologiczne podsumowanie wydarzeń. Jest to taka wisienka na torcie.

Narracja to jedno, a fabuła to drugie.
O ile to pierwsze mogę stanowczo pochwalić, o tyle to drugie jest już kwestią indywidualnego odbioru. Niektórzy będą zachwyceni, inni zamotają się w odbiorze wydarzeń.

Początek jest jednak zrozumiały i dobrze buduje poczucie niepokoju i tajemnicy...
Adam, ten bardziej "główny" z dwójki bohaterów, opuszcza chaotyczny Boston i przyjeżdża do Blackstone. Jest to miejsce w sercu głuszy, która wyglądem przypomina lasy skandynawskie. Wszędzie na horyzoncie rozpościerają się linie iglastych drzew, gdzieniegdzie rozrywane przez wystrzeliwujące ku niebu skaliste góry.
Wszystko przecinane jest przez rzeki, a jaskinie to tutaj coś pospolitego.
Tak piękne widoki i ciekawy teren przyciągają turystów, więc w okolicy znajduje się sporej wielkości zajazd, który w trakcie rozgrywki odwiedzimy.
Dla przykładu zajrzymy również do kopalni pirytu czy zabudowań strażnika leśnego.

Adam zajmując się domem przy przeprowadzkowych porządkach wchodzi na strych... tam znajduje przedmiot, który łączy przeszłość z teraźniejszością, a jego odkrycia generują w nim dziesiątki pytań.
W ten sposób poznajemy Nicolasa, drugą z grywalnych postaci.
Kierujemy jego losami w tych samych miejscach, ale w innym, odległym w przeszłości czasie.
A jako, że przeszłość jest... mroczna... tak przychodzi do zmierzenia się z tą stroną produkcji, dzięki której postrzegana jest ona jako horror.

I o ile eksploracyjno-przygodowa część gry jest naprawdę gęsto odczuwalna, o tyle część związana z horrorem mogłaby... straszyć trochę bardziej.
Nie będę zaprzeczał, że oczywiście znalazły się momenty, w których twórcom udało się mnie zaskoczyć lub wystraszyć, lecz niestety było tego zbyt mało.
Pojawiały się etapy, w których musiałem unikać strasznego przeciwnika, było trochę efektownych jump scare'ów.
Gdy uzmysłowiłem sobie w jaki sposób mam pozyskać pewien klucz to jękłem w duchu. Kto zagra zrozumie o czym piszę...

Mimo dobrych, mocnych i emocjonuących scen - jak zejście do piwnicy - koniec końców czułem niedosyt tych strasznych fragmentów gry. Lecz w ostatecznym rozrachunku nie nazwałbym tego wadą, bo widać wyraźnie, że twórcy chcieli uciec od oklepanej już konwencji horroru w całkowitch ciemnościach i czerni.

Zapewne to właśnie przez tę odskocznię od ciemności twórcom udało się tak dobrze manipulować narracją i tak dobrze przedstawić dość rozbudowaną jak na gatunek horroru fabułę, o czym pisałem wyżej.

W końcu przez conajmniej połowę gry sprawujemy kontrolę nad Adamem, czyli amerykańskim kryptologiem, który stara się odczytać rosyjskie depesze i jednocześnie poznać tajemnicę przeszłości.
To właśnie ta część gry dodaje detektywistycznego i przygodowego klimatu. Nie chcąc zdradzić niczego z historii, napiszę tylko, że w całą przygodę wpleciono mnóstwo mini-gier i zagadek opartych o łamanie szyfrów. Jest to wykonane tak porządnie i z taką pieczołowitością, iż można sądzić, że twórcy byli prawdziwymi miłośnikami tematyki kryptologicznej. Zagadki, łamigłówki i szyfry stworzono kreatywnie i z głową, bardzo często opierając je na prawdziwych technikach łamania szyfrów. Dzięki temu możemy poczuć się jak prawdziwy kryptolog i odczuć satysfakcję z samodzielnego złamania szyfru.
Przywołać mogę moment z zagadką w spalonych ruinach... Blisko godzinę wpatrywałem się w ekran, poszukując zależności między liczbami. Dziewczyna odpuściła, zachęcając do sprawdzenia rozwiązania w sieci. Nie poddałem się, udało mi się odkryć rozwiązanie samodzielnie. W sieci znalazłem mnóstwo komentarzy do zagadki w stylu: "Ta zagadka to chyba niesmaczny żart."
Satysfakcja była ogromna!

Wizualnie gra prezentuje się naprawdę dobrze. Nie jest to zabójczy poziom, jaki znamy z najbardziej dofinansowanych produkcji, ale nikt nie powinien mówić, że The Beast Inside jest brzydkie.
Wnętrza pomieszczeń prezentują się świetnie i są pełne detali, na których można zawiesić oko.
Na zewnątrz otoczenie przechodzi już raczej ku standardowej oprawie graficznej, ale nie szpeci krajobrazów.

The Beast Inside polecam osobom, które chcą zagrać w horror, ale jednocześnie stonować trochę to uczucie strachu. Część eksporacyjno-przygodowa pozwala odpocząć od strachu i ciemności jak żaden inny horror.
Dobrze będzie się bawić również każdy koneser dobrych historii, bo fabuła jest intrygująca. The Beast Inside jest bardzo filmowe. Skupia się przede wszystkim na opowiedzeniu historii, więc nie musimy się martwić, że dłużej utkniemy w którymś momencie, a można wręcz powiedzieć, że przechodzi się samo. Gra przekazuje sporo refleksji, więc każdy miłośnik rozmyślania nad istotą człowieka także będzie zadowolony. I w ostateczności dobrze będą się bawić pasjonaci tematów kryptologicznych.

- Bunshiin.

Fascynująco dopracowana, bardzo klimatyczna oraz mega wciągająca Gra, dzięki której minimum ze 20 razy podskoczyłam na krześle, a ostatnimi czasy nie zdarzało mi się czynić tego zbyt często, choć ograło się już parę zacnych Horrorów i wiedziało się, co a także kiedy może się strasznego wydarzyć... Czekam na kontynuację tegoż tytułu (The Beast Inside) lub na jakiś inny, kolejny Horrorek, albo coś zgoła odmiennego, ale równie dobrze zrobionego... Dobra robota, oby tak dalej, Polacy!

Spokojna okolica, sielski domek, bajeczne życie z dala od wszystkiego. Brzmi obiecująco! Tylko, że życie szpiega nigdy nie jest sielskie i nie będzie bezstresowe, z dala od wszystkich, nawet jeśli dobrze zaciera swoje ślady.
The Beast Inside to ciężka fabularnie gra o życiu agenta z dopadającą go przeszłością.
Fabuła jest bardzo rozbudowana i wciągająca. Akcja rozwija się szybko, z sielanki do akcji. Cała opowieść jest psychologicznym horrorem, gdzie to my jako gracz dostajemy wybór, w którą wersję wydarzeń chcemy uwierzyć, jako że przeszłość jest jedna, jak i opowiedziana historia w teraźniejszości. Jednak zakończenie historii jest o wiele bardziej mroczne.
Zakończenia są aż 4 i to my jako gracz wybieramy swoje ścieżki, więc nie musimy przez całą grę pracować na konkretne zakończenie. Każde z nich dopowiada nowy element historii i otwiera graczowi oczy na pewne wątki, więc naprawdę warto zobaczyć wszystkie zakończenia.
Niestety gra nie posiada mechaniki wyboru rozdziału po zakończonej rozgrywce, więc jeśli się umiejętnie nie pogrzebie w plikach gry, to żeby zobaczyć każde zakończenie trzeba będzie przejść grę aż 4 razy, co jest jednak uciążliwe w momencie, kiedy gra i tak zawsze kończy się na te same 4 sposoby.
Osiągnięcia można zdobyć podczas jednej rozgrywki. Oczywiście oprócz tych związanych z zakończeniami. Trzeba się dobrze rozglądać, przeszukiwać schowki w ważnych lokacjach, eksplorować okolicę, zwracać uwagę na otaczający nas świat, a wszystkie osiągnięcia związane ze znajdźkami, dokumentami, czy innymi przedmiotami wpadną podczas pojedynczej rozgrywki. Oczywiście można skopiować zapisy gry i wklejać je od nowa, w ramach szybszej drogi do zakończenia i zdobycia osiągnięć, tylko trzeba robić to z głową, bo gra ma dziwny system zapisywania osiągnięć na dysku.
Oprawa audiowizualna. Może gra nie jest majstersztykiem graficznym, ale ma bardzo ładnie wykonane otoczenie i płynne animacje. Co nie zagrało w grafice to są takie szczegóły, jak brak nóg bohatera, czy brak odbić w lustrze. W teorii mamy nie wiedzieć, jak wygląda nasz bohater, ale dużo można się domyślić z toku rozgrywki i fabuły, a tworzenie luster w grach ponoć nie jest takie proste, ale jest to szczegół, który zakuł mnie w oczy.
Ekrany wczytywania mają bardzo ładnie zrobione tła, wręcz nadające się do tego, aby były tłami profilów na steam.
Muzyka i odźwiękowanie gry są jak najbardziej poprawne. Muzyka nie przykuła mojej uwagi jakoś szczególnie, ale zdecydowanie dodawała klimatu i nabierała tonu lub mroku, kiedy było to potrzebne. Dźwięki przesuwania mebli, zdobywania rzeczy, kroków, szeleszczącego papieru, to wszystko pojawiło się w grze i działało jak najbardziej dobrze.
Klimat był stworzony niesamowicie i naprawdę napawał gracza lękiem i niepokojem w wielu lokacjach i niektórych wydarzeniach. Jeśli chodzi o jump-scare, to oczywiście się tu znalazły. Jak ktoś nie jest na nie gotowy, to faktycznie się wystraszy, ale szczerze powiem, że są sztucznie i na siłę wstawione w rozgrywkę.
Rozgrywka i sterowanie. Postacią kieruje się bardzo wygodnie, cały potrzebny interfejs znajduje się blisko na klawiaturze. Możemy skakać, kucać, gra ma nawet elementy parkoura w niektórych rozdziałach!
Mamy ekwipunek, oddzielny dla każdego z bohaterów. Nie rozumiem, dlaczego w przeszłości możemy używać źródeł światła (To jest lampa naftowa i zapałki) zgodnie z naszym życzeniem, ale we współczesności latarki możemy użyć tylko wtedy, kiedy skrypt i gra na to pozwalają, gdzie sterowanie określa konkretny przycisk na źródło światła w całej grze. Bez sensu.
We współczesności posiadamy lokalizator kwantowy. Mam wrażenie, że zabawka wymyślona totalnie na potrzeby gry, ale mechanika działania tej zabawki mocno ją urozmaica. Wiadomo, używamy jej tylko na potrzeby fabuły, ale i tak kombinowanie z tym ustrojstwem było ciekawą formą rozgrywki. Czasami szukanie chmur kwantowych do zestrzelenia było ciężkie, ale nie było niewykonalne, a można było się trochę natrudzić i pomyśleć przy tym.
Gra w dużej mierze skupia się na zagadkach i szczerze powiem, że ich poziom jest dosyć wysoki. Przy większości zagadek trzeba usiąść z kartką, długopisem i robić sobie zewnętrzne notatki, żeby nie pogubić się w rozwiązywaniu. Oczywiście jest to na plus, bo nie jest to gra, która w tej kwestii prowadzi gracza za rączkę, jak większość współczesnych gier. Jedną z zagadek jest używanie koła szyfrowego, które mamy przy sobie i to też sprawia, że musimy przy nim ruszyć głową i robić notatki, co jest fajnym elementem rozgrywki.
W grze znajdziemy parę elementów typu 'Run for your life', gdzie ucieczka czasami bywa frustrująca. Nie mówię, że to są złe momenty, bo dodają całej grze potrzebnej jej akcji, ale są cholernie oskryptowane i wyliczone co do sekundy. Nie ma w nich czasu na myślenie i trzeba robić wszystko szybko, a nie zawsze zauważymy jakieś przejście. W związku z tym na tych elementach się umiera. Często i dużo.
W produkcji napotkamy na swojej drodze przeciwników i bossów! Jak walka z jednym z bossów była naprawdę fajnie zrobiona i mi się podobała, tak reszta jest kwestią sporną. Inteligencja przeciwników i ich animacje kuleją. Jeden przeciwnik w jednym z rozdziałów mnie nie widział przez otwarte szczeliny, bo jego skryptem było chodzenie tylko po wytyczonej ścieżce, w innych rozdziałach przeciwnicy mnie widzieli przez ściany. Troszeczkę niedopracowane, ale da się przeżyć. Po prostu oglądanie co chwilę ekranu wczytywania było męczące. Zauważyłem też, że pomimo dużego potencjału na eksplorację, ta gra jest bardzo oskryptowana i liniowa.
Jeśli chodzi o samą eksplorację, to gra jest bardzo liniowa. Można nawet powiedzieć, że tak naprawdę jest symulatorem chodzenia, ale jest w tym wszystkim coś, co dodaje przewagi i akcji nad innymi symulatorami. Pomimo dużych obszarów ciężko jest się tu zgubić, bo większość miejsc ma niewidzialne ściany lub zablokowane przejścia. Trzeba się natomiast dobrze rozglądać za ewentualnymi obiektami do wykorzystania akcji, czy notatkami, bo te akurat można pominąć. Jeśli się dobrze rozglądamy, to nie ma co się martwić brakiem oliwy, czy zapałek, bo akurat tego jest w tej grze naprawdę bardzo dużo do zebrania. Chociaż ścieżka jest zazwyczaj jedna i ustalona, to mimo wszystko jest dużo ciekawych elementów i dobrej rozgrywki. Nie podoba mi się to, że w domu bohatera jest tak dużo zamkniętych pomieszczeń. Do kuchni możemy wejść tylko raz na całą grę, jest dużo pomieszczeń pozamykanych, gdzie mogłyby być po prostu łazienki lub spiżarnie ze znajdźkami. Byłoby bardziej realistycznie bo nikt nie ma pozamykanych w domu wszystkich drzwi.
Rozdziały, bo do nich mam parę uwag!
- 6. rozdział jest rozbudowany i nastawiony na eksplorację, ma ślicznie zrobiony, klimatyczny zajazd i to był naprawdę dobry rozdział!
- Totalnie zbugowany 7. rozdział w domku szpiega. Jak grałem dwa razy, tak dwa razy zniknęły mi slajdy, których nie było nigdzie w domku, a do tego poznikały inne interaktywne obiekty, przez co z czystego lenistwa uznałem, że zajrzę po prostu do solucji, żeby nie musieć powtarzać całego rozdziału od nowa.
- Ciekawy 8. rozdział, nastawiony na większą eksplorację, niż inne liniowe rozdziały. Bywa jednak troszeczkę frustrujący w starciu z przeciwnikami i źle rozłożonymi punktami kontrolnymi.
- 10. rozdział ma klimatyczne bagno, z naprawdę fajną rozgrywką!
- 13. rozdział bardzo ciekawie skleił wątki obu bohaterów, robiąc przejścia między nimi w tej samej lokacji, ale różnym czasie!

Była to dla mnie gra na raz. Nie żałuję jednak wydanych pieniędzy, ale też nie myślę, że do niej kiedyś wrócę. Na pewno zapamiętam ten tytuł na dłużej, a to ze względu na fabułę i zagadki. Ta gra ma w sobie coś takiego, że jest naprawdę ciekawa i pomimo tego, jak potrafi być czasami frustrująca, czy trudna, to warto spędzić przy niej czas, pokombinować nad zagadkami i poznać losy bohaterów do końca, a nawet samemu wybrać ich zwieńczenie.

Jeden z najlepszych horrorów, numero uno razem z visage wśród horrorów. Czasami widać niedopracowane momenty, ale jako iż twórcy zbytnio nie są doświadczeni to przymykam na to oko, bo nawet to nie psuje przyjemnego horroru z wyśmienitą fabułą.

(niegroźne spojlery)

Ciekawa, klimatyczna i wciągająca gra. Polecam grać w nocy, np. o 3:00 czuć wtedy klimacik 😊
– Ja grałem z przyjemnością, tak się w czułem, że grając straciłem poczucie czasu🤗
Plusy✔:
+intrygująca i wciągająca fabuła
+oprawa graficzna – naprawdę można poczuć klimat otoczenia, natomiast nie satysfakcjonują mnie modele niektórych postaci, np Emmy🙄
+zagadki
+walki z bossami, chociaż nie zawsze
+interakcja z niemal wszystkimi przedmiotami – ♥♥♥♥♥♥♥♥♥ strzał w 10 z pomysłem!
Minusy❌:
-podczas walki z bossem – Sędzią Nortonem – animacja przeładowania rewolweru do d**y🤨
(nie żartuję, klimat lasu był wyśmienity, ale kiedy tylko zobaczyłem w jaki sposób nasz bohater – Nickolas Hyde przeładowuje ten rewolwer to cała atmosfera poszła się j***ć i wybuchłem śmiechem😂)
-latanie po mapie z katalizatorem, naprawdę mało intuicyjne i dziwne sterowanie, (pamiętam taki etap w grze kiedy byłem w wieży leśniczego, czy coś w tym rodzaju, i pomimo tego, że trafiałem w te pier***ne anomalie, to i tak ich nie likwidowało, a bez tego nie można przejść do dalszego etapu, na szczęście w końcu ogarnąłem, że trzeba wyjść z wieży i strzelać do tych skurwy***kich plam na zewnątrz – wtedy podziałało 🙃)
-ostatni etap tej gry, czyli bagna jakiejś wdowy, czy ch** wie czego, są zrobione wyjątkowo niedbale i w porównaniu do wcześniejszych rozdziałów, ten jest zrobiony po prostu na odpie***l, wygląda tak jakby twórcy nie mieli już pomysłu

Oczekiwałem na tą produkcję długo przed jej premierą, gra nie jest pozbawiona wad, ale pomimo wszystko nie rozczarowałem się specjalnie i oceniam tę grę jako porządny horror z dobrą fabułą – POLECAM WSZYSTKIM FANOM GIER TEGO RODZAJU. Osobiście, tak jak mówiłem, gra mnie wciągnęła i nie żałuję czasu i pieniędzy które na nią poświęciłem 👍
Mam na dzieję, że WY również nie będziecie żałować 🙃
Dziękuję za dotrwanie do końca i życzę Wszystkim przyjemnej rozgrywki 😱
Proszę również o zostawienie opinii mojej recenzji, czy była pomocna (z góry dzięki) 👇

Polski horror, który okazał się jedną z najlepszych gier 2019 roku i swoją pozycję wśród wyjątkowych gier grozy zaznacza stanowczo.

- Wciągająca fabuła, której akcja dzieje się na dwóch ciekawych płaszczyznach;
- Mnóstwo ciekawych urozmaiceń rozwiązań mechanicznych, które sprawiają, że ten rodzimy horror jest wyjątkowy: używanie wytrycha podczas włamywania się do niektórych drzwi, używanie miejscami broni palnej, zabawa fizyką podczas używania mechanizmów (ściągania drabin liną z hakiem, przenoszenia rzeczy), łamanie szyfrów z użyciem Enigmy i mnóstwo innych. To naprawdę sprawia, że ten horror, choć maleńki, wychodzi przed szereg jako tytuł wyjątkowy;
- Zróżnicowane lokacje, które sprawiają, że ani na chwilę nie możemy się nudzić;
- Bardzo dobry voice-acting (genialny w wykonaniu głównego bohatera, zwłaszcza pod koniec gry) i przyzwoite animacje postaci, którym jednak przydałoby się doszlifować animacje twarzy, zwłaszcza, że nie ma ich wiele, tym bardziej byłoby to stosowne;
- Fantastyczne zakończenie;
- Dobre udźwiękowienie, choć...

- ...miejscami chciałoby się od muzyki więcej, by na przykład w chwilach, gdy wchodzimy do wyjątkowej lokacji, która niekiedy zapiera dech w piersi - muzyka grała przysłowiowe pierwsze skrzypce i nadała magii danej sytuacji i scenie w grze;
- Chciałoby się więcej mniej znaczących, ale fajnych interakcji ze światem, choćby granie na pianinie, czy możliwość otworzenia kłódek strzałem z pistoletu. Urozmaiciłoby to ubaw z gry;
- Grafika, choć jest ładna, miejscami mogłaby mieć więcej do zaoferowania względem oświetlenia, choćby w elementach natury, jaskiń et cetera.

Zdecydowanie jeden z najlepszych horrorów, w jakie grałem. Byłem bardzo zdumiony tym, jak dobry się okazał, jak ciekawą i sprytnie zaprojektowaną fabułę posiada, jak wieloma mechanikami raczy nas rozgrywka, jak sprawnie podnosi ciśnienie, jak dobre zagadki musimy rozwiązywać, jak świetnie brzmi i skutecznie straszy. Spodziewałem się raczej średniaka, ale na szczęście zostałem przyjemnie zaskoczony.

Niektórzy twierdzą, że brak mu własnej tożsamości i do końca nie wie jaką grą chce być, zmieniając co chwilę styl rozgrywki, w czym jest trochę racji, bo ewidentnie zaczerpnięto wiele sprawdzonych rozwiązań z innych horrorów. Widać przede wszystkim wzorowanie się na Amnezji, Outlaście, czy Alienie Isolation. Czy to jednak źle? Według mnie ani trochę, bo są to jednak sprawdzone rozwiązania i mimo towarzyszącego nam poczucia, że gdzieś już to widzieliśmy, tak jednak one po prostu działają, a dodatkowo wprowadzają spore urozmaicenie. W wielu innych horrorach cała rozgrywka wygląda tak samo i w pewnym momencie już nic nas nie zaskakuje, wręcz może nużyć powtarzanie jednego schematu, czego nie można powiedzieć w tym przypadku.

W trakcie naszej przygody zaznamy zarówno klasycznego skradania, jak i podnoszących ciśnienie ucieczek, zagadek, walki, korzystania z wielu narzędzi (i to w dosyć naturalny sposób np. piłą musimy ruszać, a nie klikamy i przecięte), czy oddechu wrogów na karku. Dosłownie pełen wachlarz, a każdy rozdział jest ciut odmienny od reszty. Podzielenie całości na dwie linie czasowe dodatkowo urozmaica rozgrywkę, dawkując nam emocje. Jedna linia jest typowo horrorowa i nastawiona na mocne emocje, druga za to przypomina bardziej thriller z zagadkami i daje chwilę na wytchnienie. Niektórych te momenty wytchnienia nużą, acz dla mnie była to miła odskocznia.

Fabuła operuje tymi liniami czasowymi, opowiadając z pozoru dwie historie, które sprytnie się łączą i nawiązują do siebie. Podobała mi się ta narracja, sposób przedstawienia całej fabuły, zazębianie się stopniowe jej, oraz to, że nie była wcale taka oczywista. Przez całą grę rzucani jesteśmy w wiele różnych, przepastnych lokacji, zmyślnie zaprojektowanych i robiących wrażenie. Niektóre z nich były ciut męczące, ciut klaustrofobiczne, ciut za bardzo zagmatwane i stresujące, ale ogólnie doceniam ich projekt i wizualną stronę, grę światła i cieni, szczegółowość i dopracowanie, pełną grozy atmosferę w nich panującą.

Samą atmosferę potęguje świetne udźwiękowienie, bo zarówno dźwięki otoczenia, różne odgłosy, skrzypienia, trzaski, jak i muzyka stoją na wysokim poziomie. W horrorach akurat ma to ogromne znaczenie i zawsze przykładam uwagę do tego, jak one brzmią. Tutaj popisali się na poziomie gier Frictional i wszystko brzmi wyśmienicie. Muzyka sprawnie operuje naszym ciśnieniem, podnosi je w trakcie ucieczek i skradania, wprowadza należyte emocje, kiedy i jak trzeba.

Przyjemnie zaskoczyły mnie również zagadki, nawiązujące do szpiegowskiego motywu, które nie są może jakieś trudne, ale wymagają chwili zastanowienia, a rozwiązywanie ich daje satysfakcję. Niektóre z nich są czasem trochę na siłę wkomponowane w całość, aby nie było zbyt prosto i szybko, ale nie psuło mi to jakoś ogólnego wrażenia i chętnie je rozwiązywałem. Jedyny mankament to zbyt szybko podpowiadająca postać, bo zanim się człowiek na dobre zastanowi, to już mu podsuwa co zrobić.

Jakbym miał się do czegoś przyczepić, to głównie do dwóch poziomów, których projekt był lekko frustrujący i zmuszał do wielu powtórzeń, a wrogowie byli zbyt wszechwidzący, oraz do niektórych straszaków wyskakujących na twarz, za którymi zwyczajnie nie przepadam i wolę, zamiast stanu przedzawałowego, dreszczyk emocji budowany w inny sposób. Gra niestety raczy nas takimi straszakami w kilku momentach i myślę, że spokojnie mogłoby się bez nich obejść, bo atmosfera tych miejsc już sama w sobie była gęsta. Też nie do końca podobało mi się jedno z zakończeń, bo było dosyć nielogiczne. Inne są dużo lepsze, ale pech chciał, że moje wybory doprowadziły do tego najsłabszego.

Technicznie jest ogólnie nieźle, choć zdarzały się spadki klatek i chrupnięcia w niektórych miejscach, a jedna lokacja, pełna oświetlenia, zwłaszcza cierpiała na niski klatkarz. Stabilność jednak na wysokim poziomie i gra działała, jak trzeba.

Jestem pełen podziwu, jak dobrą grę nasze rodzime studio stworzyło. Jest to wprawdzie mieszanka podgatunków horroru, czerpie garściami od innych, można by wręcz rzec, że naśladuje, ale mimo tego nie zatraciła swojego unikatowego smaku, a historia i sposób jej opowiadania są na wysokim poziomie. Znalazłem w niej wszystko to, czego sobie od dobrego horroru życzyłem, bo zarówno trzymała mnie mocno w napięciu, jak i podnosiła skutecznie ciśnienie, a dodatkowo uraczyła ciekawą opowieścią, niebanalnymi zagadkami i niezłą oprawą audiowizualną. Rozgrywka jest płynna, urozmaicona, bogata w mechaniki i nie czułem ani nudy, ani zagubienia w jej trakcie, a frustracji przez projekt dwóch lokacji było na tyle mało, że nie popsuła ogólnego wrażenia.

Patrząc na to, że można ją na promocjach kupić za niecałe 9 zł, jest to wręcz pozycja obowiązkowa dla fanów horrorów, bo tak dobrych jest ich po prostu mało. Za mało.