Gra nie spełniła moich oczekiwań. Od czego zacząć, bo trochę tego jest...

Spodziewałem się, że będzie możliwość grania bez "korupcji" i innych działań "niezgodnych z prawem" (a po pewnej recenzji dla innej gry która pokazywała "This Is the Police" w jak najlepszym świetle miałem "prawo" się tego spodziewać). No, może i taka opcja była, ale gra zdawała się przekonywać, że nie jest to możliwe.

Moim zdaniem główny protagonista był z góry ustalony i ja nie miałem nic do gadania - czułem się, jakbym miał grać tak, jak chce tego gra, a nie ja.

Ktoś także wspominał o losowości zdarzeń... Ja natomiast zauważyłem, że losowości nie ma wcale. Wczytanie gry skutkowało takimi samymi wydarzeniami i zadaniami. A nawet jeśli jakaś losowość występowała, to ani sama gra, ani jej twórcy nie zadbali o to, by zostało to zauważone.

Przestępcy w tej grze są doskonale uzbrojeni, wnioskuję po tym, że policjanci nigdy nie zostają ranni. Albo zginą na miejscu, albo włos im z głowy nie spadnie. Nie wydaje mi się żeby to miało większy sens, ale co ja tam wiem...

Współpraca policji z przestępcami - nie miałem wyboru, głównie przez to, że bohater tej gry jest taki, jaki jest.

Na pewnym etapie gry policjanci boją się poruszać sami (no, chyba że to jest zdarzenie losowe, ale już o tej "losowości" wspominałem) - i ja to doskonale rozumiem, ale przydziel takiemu oddział SWAT, a on wciąż d... Pośladków nie ruszy. Na to już żadnego wytłumaczenia znaleźć nie mogę.

Zostały jeszcze śledztwa, do których wysyła się detektywów. Moim zdaniem zostało to zrobione pomysłowo, ale źle. Łatwiej taką sprawę było rozwiązać poprzez losowe przekładanie obrazków. Czasem finałowe ułożenie nie miało absolutnie żadnego sensu i nie pokrywało się z zeznaniami świadków.

Jest jeszcze odtwarzanie muzyki, ale nie znalazłem dla niego żadnego sensownego zastosowania.

Zachowanie "bohatera" było często niewytłumaczalne i nie mające najmniejszego sensu... A gracz nie ma na to najmniejszego wpływu. Bardziej jak film niż gra, a ja kupuję grę żeby mieć wpływ na wydarzenia, a nie jak w filmie gdzie jesteś tylko widzem. Co nie znaczy, że nie lubię filmów, ale film na podstawie tej gry nie spodobałby mi się z całą pewnością.

Grafiki czepić się nie mogę, wręcz powiedziałbym, że jest to plus tej gry. Poza dźwiękiem oczywiście.

I jeszcze ponoć jest tryb "piaskownicy" (sandbox - jakby ktoś nie rozumiał polskiego), ale on jest odblokowany po skończeniu fabularnego trybu rozgrywki, a tego nie udało mi się dokonać pomimo najgorętszych chęci. Które gra bardzo starannie wygasiła.

Z całą pewnością są ludzie którym ta gra mogłaby się spodobać... Ale mnie nie pozostawia żadnego wyboru (po raz kolejny zresztą) niż wystawić ocenę negatywną. Żałuję wydanych pieniędzy, drugi raz nie dałbym nawet złamanego grosza. Proszę pamiętać, że to jest tylko moja opinia, i nie mam zamiaru dyskutować o tej grze czy do niej wracać.

Edytowano - dodano ekstra enter, by umilić/ułatwić czytanie.

Dlugo zastanawialem sie, jak ocenic ten tytul. This Is the Police jest gra ciekawa, ale tez i strasznie nierowna. Moze po kolei:

Fabula gry jest calkiem interesujaca. Wcielamy sie w role miejskiego komendanta policji, ktory za trzy miesiace ma odejsc na emeryture. Pozostaly mu na stanowisku czas chce spedzic w spokoju wykonujac swoje obowiazki i jednoczesnie starajac sie odlozyc na boku pol miliona dolarow na "fundusz emerytalny". Szybko okazuje sie jednak, ze jesli na powaznie mysli o uzbieraniu tych pieniedzy czy chocby o dozyciu do emerytury, to bedzie musial ubrudzic sobie rece i po cichu wykonywac przyslugi dla kontaktujacych sie z nim roznych grup interesow.

Jest naprawde ciekawie, a dodatkowo miedzy kolejnymi mijajacymi dniami okazjonalnie pojawiaja sie przerywniki fabularne, ktore rozwijaja historie o nowe watki oraz stanowia tlo dla sytuacji w miescie i stawianych przed nami zadan. Podoba mi sie tez styl graficzny tej produkcji, ktory dobrze pasuje do jej klimatu. Oprawa dzwiekowa jest dosc skapa, ale za to we wspomnianych przerywnikach fabularnych nasz protagonista mowi glosem Jona St. Johna, czyli slynnego Duke Nukema i slucha sie ich bardzo dobrze, za co grze nalezy sie duzy plus.

Co do samej mechaniki rozgrywki, to jest ona dosc prosta i opiera sie w zasadzie na odebraniu zgloszenia, wyslaniu na miejsce funkcjonariuszy zanim uplynie czas na liczniku i chwile pozniej odczytaniu ich raportu. Splukac i powtorzyc. Zdarzaja sie lekkie roznice - czasem wyslani policjanci potrzebuja wsparcia i trzeba wyslac kolejnych, czasem gra dodatkowo opisuje nam sytuacje na miejscu i kaze wybrac, jak maja postapic funkcjonariusze. Sporadycznie pojawiaja sie tez sledztwa, w ktorych nasi detektywi staraja sie wytypowac podejrzanego, a gracz opierajac sie na zeznaniach swiadkow oraz obrazkach dostarczonych mu przez sledczych ma zrekonstruowac kolejnosc wydarzen. Do tego dochodzi zarzadzanie personelem, zwracanie uwagi na ich poziom profesjonalizmu, dawanie zgody na dzien wolny, pilnowanie, czy czegos nie knuja za naszymi plecami, spelnianie roznych zachcianek ratusza i proszenie w zamian o wiecej personelu czy ulepszenie jednostki SWAT.

Niestety spora wada jest to, ze dosc szybko zaczyna robic sie nudno. Brakuje wiekszej interakcji, wiekszego wplywu na to, co sie dzieje w ciagu dnia, zamiast tego w kolko wysylamy na miejsce patrole, a pozniej sprawdzamy, jak poszlo naszym policjantom. Z tym bywa roznie i zdarzaja sie dziwne sytuacje, w ktorych np. dwom bezdomnym podczas proby aresztowania udalo sie zabic czterech z moich szesciu wyslanych na miejsce dobrze wyszkolonych policjantow, przy calej zmianie liczacej dziewieciu oficerow. Otrzymywane od burmistrza polecenia-wyzwania tez zdarzaja sie byc niezbyt uczciwe. Raz kazal mi, abym za trzy dni mial na jednej zmianie przynajmniej piec osob azjatyckiego pochodzenia. Trzy mialem juz na sluzbie, udalo mi sie zatrudnic jednego dodatkowego policjanta, ale na tym sie skonczylo. Czas minal, a ja nie mialem skad wziac piatej spelniajacej kryteria osoby i wyzwanie zawalilem. Dwa dni pozniej, kiedy siedmiu moich policjantow dopiero wracalo z interwencji do bazy, a dwoch bylo gotowych na wyslanie, burmistrz kazal mi przyslac do ratusza trzech policjantow do ochrony jakiegos VIP-a. Dwoch bylo dostepnych od reki, trzeci bylby dostepny w ciagu kilku sekund, ale gra nie dawala ani mozliwosci poczekania na niego, ani wyslania tylko dwoch oficerow. Zamiast tego moglem kliknac tylko na opcji odmowy, co sprawilo, ze nastepnego dnia zobaczylem napis GAME OVER za niespelnianie polecen burmistrza.

Ostatnia wada gry jest jej wyglad. Wczesniej chwalilem styl wizualny, bo naprawde trzyma klimat. Jednak caly interfejs w This Is the Police zostal tak sterylnie zaprojektowany, ze grajac w ten tytul caly czas mialem wrazenie, ze to port z gry na komorke, a nie tytul wydany wylacznie na PC.

Biorac pod uwage nie do konca uczciwy, a przez to momentami mocno psujacy zabawe system zlecen oraz duza powtarzalnosc i nieinteraktywnosc wykonywanych w grze czynnosci, ktore szybko staja sie nudne, nie moge polecic This Is the Police. Tworcy duzo wysilku wlozyli w fabularna strone gry, ale niestety zabraklo im czasu lub pomyslow na stworzenie i dopracowanie bardziej atrakcyjnej mechaniki rozgrywki. Szkoda, bo zmarnowano potencjal dobrze zapowiadajacego sie i oryginalnego w zalozeniach tytulu...

Dobra fabuła, której jest zdecydowanie za mało. Są też wybory moralne, ale ich też jest mało. Gameplay daje radę, ale potem zaczyna męczyć. Za długa.

This game comes loaded with promise. You play Chief of Police Jack Boyd, a hard-boiled old-school cop trying to get enough money to retire and survive a city full of gangs, political corruption, and apathetic citizens. It's very atmospheric, and I was drawn in almost immediately. The voice acting for Jack really helps set the scene, and there are lots of little touches that make the game's world feel real.

At first. *MINOR SPOILERS FOLLOW*



You see, this game gives you 180 days to get Jack to his goal of $500,000. I had met this goal by day 80, and even with some story-related time skips, the game drags and the story gets sparser and sparser until I felt like the developers hadn't had any idea how to wrap things up. Main plot threads are tied up in increasingly contrived manners and the game railroads the player in its final act into a forced binary choice about which corrupt, sleazy individual to support for head of the city. Sure, it lends to the game's dark atmosphere, but by this point the player feels no sense of agency. I was playing like a hustler and a supercop- City Hall loved me, my staff adored me, I made tons of money off the mob only to betray them and break up their operation to the tune of almost half my monetary goal- and then the game says "No, you suck again. Which one of these two characters who cannot succeed without you would you like to have win rather than you?" I badly, desperately wanted an option to tell them both that I didn't care and wouldn't help either, which would have perfectly fit Jack's character. Heck, even an option to run for mayor myself would have varied things up, maybe given me a chance to call in all the friends and connections I had built in gameplay... but nope, pick your flat Pepsi or sour Coke and watch a final disappointing cutscene.

I'm fine with stories where the protagonist doesn't win, but this is diabolus ex machina of the worst kind. Everything in gameplay was going my way, but the story went its own way and decided that heads I won, tails I lost. If this struggle had been reflected in gameplay and tied in with the overall narrative better, fine. As-is, I got a little bit of foreshadowing and then had the game metaphorically beat me up and take my lunch money.

The ending of a game is important. And this one has a complete lack of respect for the player, its world, and the game as a whole. While I had fun in the first half of the game, the latter half of the campaign is a slog and the story unravels and careens in wild directions. Not worth your money.

Fabuła 9/10. Powtarzalny i irytujący gameplay 3/10. Gdyby gra była o połowę krótsza i nie epatowała idiotyczną losowością to bym polecił. Przeszedłem tylko ze względu na historię. Sama rozgrywka znudziła się po kilku godzinach.

I experienced a lot of mixed emotions in my time of playing This is the Police. Through story telling and haunting choices, the game handles immersion well and gives the actions of you and the character you represent, retiring police chief Jack Boyd, a ton of weight. The game's plot oozes severe situations, resulting in an overall bittersweet experience.

Notice carefully that this isn't a "choose your own adventure" game, but a management game. You don't have the options to be a completely good or bad cop; your task in this game is to balance your play style as perfectly as possible. With that said, without spoiling anything, I'll tell you here what I wish I knew before buying this game: you have power, but you do not have control. What that means is that, when playing this game, you're never making an overall good decision, just a decision that is either bad or less bad.

Basically, your character is going to have a bad time in this game and no way of playing can change that. If you want to be a good cop that holds the city together, outplays and dismantles the mafia, makes all of your employees happy, and finishes with a strong retirement and happy family, this game isn't for you. This isn't a game where you finish as a winner - you're either a surviving loser or a dead loser. You'll never feel that things are going well or that you're doing a great job progressing and there really is no happy ending, no matter how you play.

To have this premise, I respect the game, since it smacks you with reality. If that's your kind of style, you might appreciate this game a bit better than I did, but this game saddens me. People play video games to get away from the real world, to feel accomplished in something or to experience something wonderous. I didn't experience any of that. I understand that it's my own fault for running in with a different expectation, but you should know what you want from the games you play as well. This didn't have to be a happy game by any means, but every hour I played this game I had to ask myself if anything I was getting back was worth it.

If you've read this far into the review and are still thinking about playing the game, please do so. The parts of this game that really shine are only for those who can withstand the game's faults. TITP will be known most for its intensive settings, but the management aspects are pretty solid. You start off with a set team of cops with different skill levels and behaviors and from there, your choices of management unfold.

Each police call made to your station is unique, they will have different levels of risk and many of them give you multiple choices that determine the outcome of the assignment. Even small tasks can result in cops quitting, being killed, becoming more skilled, less skilled, make you a profit, and having their feelings towards you change. You choose when to allow the mafia to do as they please, making you a little money but causing the city to come down on you or stopping the mafia in their tracks and risking being killed for protecting the life of a citizen to restore the trust of the city. Do you listen to your corrupt mayor and violate the rights of the people to please him or do you choose to stand up for your city to result in the mayor forcing you to fire one of your cops that are crucial to your success? These are just a few of the tough decisions you have to make in this game and you'll quickly find yourself making many, many more.

Many say that the management parts of the game are mundane, and while I see where they're coming from, this IS a mangement game and plenty is done to spice up situations. Each in-game day offers different feats and experiences that will shape the remainder of the game depending on how you play through them. If you're a filthy cheater like me, you'll find yourself reloading your save file when you realized that you screwed up that last police call and four of your best cops are now dead. Calls lack consistency, which I feel is crucial for this kind of game where curveballs make situations interesting. Rather than being a game of trial and error, the biggest turning points in the game and its story mean that you have to choose between trusting your head and trusting your gut. That's the kind of game TITP is.

Overall, despite having to choose not to recommend this game, I'm really 50/50 on it, hence the flat 5/10 rating. Now that you know what to expect, if this seems like your kind of game, I urge you to try it - you won't be disappointed. Otherwise, if you don't want to play a game where you can't win, you can play a sandbox game where you're always a winner. TITP is not for everyone, but the right people will find that this game does everything right for them.

Symulator komendanta policji.

Naszym zadaniem w tej grze jest koordynowanie działań policji, to jest, wysyłanie policjantów w odpowiedzi na wezwania. Czasami, gdy zastana przez naszych podwładnych sytuacja okaże się zbyt skomplikowana, musimy podjąć decyzję, co mają zrobić. Od naszego wyboru może zależeć to, czy przestępcy uda się uciec i czy któryś z naszych podwładnych zginie. Ponadto, musimy zarządzać zasobami ludzkimi, to jest, zatrudniać nowych policjantów, wysyłać ich na odpoczynek aby nie byli przemęczeni (przepracowany policjant może popełnić fatalny w skutkach błąd) bądź reagować na ich prośby o zwolnienie (czasami trzeba wyczuć, czy któryś z naszych podwładnych nie kłamie byle tylko urwać się z pracy). Aby mieć pieniądze na prowadzenie komendy policji musimy efektywnie odpowiadać na wezwania i spełniać dyrektywy rządzących (którzy mogą sobie zażyczyć, na przykład, aby zwolnić wszystkich policjantów o określonej karnacji).

Niestety, rozgrywka szybko staje się nużąca. Brakuje tu jakiejś głębi. Jedyną statystyką rozróżniającą naszych policjantów jest współczynnik profesjonalizmu, od którego zależy powodzenie akcji. Gra jednak nie tłumaczy, jak dokładnie on działa.

Nadmienić należy, że gra ma bardzo dobrą warstwę fabularną i świetnie napisane dialogi. Główny bohater jest zgorzkniałym policjantem z problemami rodzinnymi, próbującym utrzymać porządek w skorumpowanym mieście. Grę rozpoczynamy w sytuacji, kiedy w wyniku skandalu pozostaje mu sto dni do przymusowej emerytury. Musi sprawić, aby obywatele miasta godnie zapamiętali ostatnie dni jego służby. Niedługo później jest szantażowany przez mafię, która pragnie wykorzystać jego pozycję do własnych celów, musi więc lawirować pomiędzy różnymi obowiązkami, aby tylko dotrwać do emerytury. Bardzo dobrze wypadają tu cyniczne monologi głównego bohatera, które świetnie pasują do klimatu skorumpowanego do szpiku kości miasta.

Fanowskie spolszczenie do gry można znaleźć tutaj: https://grajpopolsku.pl/forum/viewtopic.php?t=3075

There is a lot to like about This Is The Police. Some solid art. Some great music (I love how you can purchase your own records in-game via a music catalogue). And the concept itself is really good. A police chief on the take who has to make daily management choices with narrative implications? The comparisons with Papers Please are obvious enough. And to the extent that it is similar to that game, it works. Unfortunately it falls down in a crucial respect - player choice. Papers Please does not rail-road you into certain decisions. It gives you some requirements (feeding your family!), and sets up the pressure that encourages you to make some choices rather than others. However in the end you are shaping the experience. You are chosing who to let through, and who not too. Monetary pressures may influence your choice, but it is still your choice.

In This Is the Police, however, you have no choice. Early on the game presents you with the "choice" of working for the mob or not. Aha! So I thought what I had here was the option of being full-on corrupt (OK, some people might like this), or just a guy who is gaming the system, but had some kind of 80-20 gray morality (you do what you gotta do to get by, some nudging and wiking within limits, but fundamentally, i.e. 80% of the time, you believe in some semblance of law and order). However if you choose not to work with the mob, you are forced to anyway. Making your choice meaningless, and raising the question - why even give you one at all?

As you play your mob overlords will give you commands. You can refuse to do a specific job, but refuse more than a few and your game is over (you get arrested by the feds, or what have you). You are, in other words, - forced - to be at the beck and call of the mob. You are a puppet. Basically. Do what we tell you. Or else game over, buddy. You do at some point get to choose if you work for the old mob, or the new guy in crime, but that is as far as it goes.

This is when the game lost me. Playing an old police chief who is trying to build up a little retirement fund? Great idea. But the developers needed to place the emphasis on letting the player enjoy that simple experience. Narrative should help as an elaboration, but the purity of the experience (what Papers Please really is about), should be the driving force. Otherwise you are taking a back-seat to your own game, in a sense, and may as well be watching a movie.

If it comes up on sale, you might want to grab it. Because this game does do a lot of cool things. It's just that as a -game- it doesn't really respect the player.

Mamy do wyboru trzy opcje - albo rozpatrywać grę jako symulator Jacka Boyda, albo jako symulator zarządzania policją, or both. Spoiler - wszędzie przegrywa.

Jako symulator Jacka Boyda gra nie ogarnia już na samym początku, czyli na fabule. Błagam, milczcie o tym że jest to opowieść noir, realistyczna i polegająca na tym że życie wykorzysta nas wszystkich bla-bla-bla mhroczny mhrok. To jest dziurawa, niepoukładana historia, która co jakiś czas prezentuje nam ciekawe momenty (kryzys wieku średniego - miodzio), ale nie wystarczająco dużo by siedzieć i wyczekiwać następnego. Kolejne wątki które się pojawiają nie doczekują się swojego rozwiązania, zazwyczaj nawet nie ma wzmianki o tym by COKOLWIEK w kwestii konkretnych wątków się zadziało. I nie, fakt że wątki uzyskują swoje rozwiązanie w poszczególnych zakończeniach nic nie znaczy. Ja mam zakończenie A, chcę, aby w tym zakończeniu (albo przed nim) dziargany szalik nie miał wystających nitek.

Najgorsze jest to że jak zaczniemy grę rozpatrywać jako symulator zarządzania policją to fabuła jeszcze bardziej działa na niekorzyść projektu. "Masz tylko 180 (bullkhshhhht) dni, musisz się śpieszyć i zbierać kasę!" Ale po cholerę, odgrywając dobrego policjanta miałem całość już w połowie, i wszyscy mnie całkiem lubili. W dodatku, wait - czemu zarządzając policją nie zarządzamy funduszami policji, tylko i jedynie swoimi? Czemu z własnych pieniędzy opłacamy choćby akademię policyjną naszym podopiecznym? Albo czemu musiałbym wydawać własne środki na BBQ dla nich, kiedy fajnie by było zrobić jakąś imprezę na pieniądze departamentu? Okej, dobra, ogarniam, możliwe że gra stara się pokazać, że policja jest niedofinansowana i że Jacek Bojdas, taki cudowny szef policji, z własnej kieszeni musi tę policję ogarniać. Okej.

ALE CZEMU INNE DRAMATIS PERSONAE NIE WSPÓŁPRACUJĄ CHOĆBY Z PODSTAWAMI LOGIKI!? Mamy kurde mafię, poważną mafię, od pokoleń ogarniającą miasto. W pewnym momencie mamy szansę tę mafię zniszczyć, po kolei idąc od najniższego do najwyższego szczebla. I teraz mi wyjaśnijcie, czemu tak poważna mafia, co najmniej od dziadka działająca w mieście, mająca wtyki wszędzie łącznie z ratuszem, nie zauważa że jej członkowie nagle zostają aresztowani, jeden po drugim, w oczywisty sposób ze sobą związani? Do innych band nie mam takich pretensji, bo albo narkomani, albo fanatycy, albo dzieciaki. Ale mafia rodziny Sandów, których przychylność jest dla nas śmiertelnie ważna!? JAK.

Okej, może zbyt dużo uwagi zwracam na fabułę, a jest to gra nie o fabule (wątpię, inaczej nie było by tyle dyskusji + nazwy achievmentów były by mniej pretensjonalne). Pogadajmy o mechanice.

Pogadajmy o tym, jak mamy już na około 40 dzień dosyć wykonywania tych samych czynności. Jak dwa razy na grę nagle się pojawiają minigierki które nudzą jeszcze szybciej. Jak dwa razy na grę dokonujemy wyborów moralnych które dla bohatera kończą się tak samo (i są do przewidzenia), dla gracza zaś nie mają żadnego znaczenia. Jak jedyne momenty, w których mamy jakiekolwiek wyzwanie, to te dwa razy kiedy naszym departamentem zarządza ktoś inny. Pogadajmy też obowiązkowo o śledztwach, które ostatecznie w części polegają na randomowym układaniu niektórych zdjęć, bo kolejność wydarzeń jest albo sprzeczna, albo niepoprawnie opisana (mój ulubiony wątek kiedy broń w opisie i broń na obrazku są diametralnie różne, i to nie ma żadnego wyjaśnienia).

Pogadajmy o tym jak bardzo ta gra miała potencjał, ale za cholerę go nie wykorzystała. I o tym, jak bardzo nie jesteśmy pewni, czy chcemy sięgać po This is the Police 2 mimo obiecującego trailera.

Nie rozumiem fenumenu tego czegoś. Zakupiłem na fali "hype".

Jakaś prosta historia, z całkowicie oskryptowaną fabułą. Gra jest na raz, bo misje są powtarzalne, ciągle te same. Musisz trafić w skrypt, czyli to, co zaprojektowo.

Dla mnie dno dna, pomomo tego, że ma "to cos".

3/10