Powiem szczerze Styx Master of Shadows mnie zaskoczył. Spodziwałem się mocno średniej gry , po wcześniejszym Of Orc and Man. Jednak mimo to zagrałem i mogę śmiało powiedzieć ,że jest jedna z lepszych gier , w które ostatnio grałem.
Zacznijmy od fabuły. Może się wydawać prosta, ot złodziej chce ukrać coś bardzo cennego i tyle. Ale to tylko pierwsze wrażenie. Gra ma kilka niezłych zwrotów akcji a jeden z nich może nawet nieźle zszokować. Ogólnie fabuła nie jest jakaś niesamowicie wybitna ,ale interesowałem się nią przez większość gry. A co z rozgrywką? Mechanika skradania jest tu zrobiona również bardzo dobrze. chowamy się w cieniu ,ale nie jesteśmy w nim kompletnie niewidzialni, zabijamy po cichu przenosimy ciała ,itd. Bardzo rzadko się przy tym nudziłem. Narzedzi mamy kilka,umijętności wiele, co daje nam sporo metod odebrania życia przeciwnikowi, Cieszą mnie równiaż zadania poboczne ,z których każde ma jakąś cząstkę fabularną. Szkoda tylko ,że po zakończeniu ich nie ma ani trochę mowy co się dalej z nimi stało. A bohater jest również jednym z ciekawszych. Ma fajne odzywki, jest po prostu zły i łatwo się do niego przyzwyczaić. Czas ponarzekać. Największą wadą Styxa w moim mniemaniu są absurdalne skoki poziomu trudości. Raz bez pproblemu przedzieramy się przez lokację a innym razem trafiamy na moment ,z którym męczymy się jakieś 30 min. Podczas finałowej batalii miałem ochotę rzucić klawiaturą w monitor. Grafika może nie jest jakaś specjalnie zła ,ale niestety gra zmusza nas wielekrotnie do odwiedzania tych samych lokacji. Dodatkowo animacje innych postaci są drewniane a mimika praktycznie nie istnieje.
A szkoda, bo postacie są całkiem ciekawe. To wszystko jeśli chodzi o moje wrażenia ze Styxa.
Podsumowanie:
+Niezła fabuła
+bardzo dobra mechanika skradania i zabijania
+okraszone fabułą zadania poboczne
+interesujący bohater
-absurdalne skoki poziomu trudności
-konieczność odwiedzania tych samych lokacji
-drewnianie animacje i zerowa mimika
W mojej ocenie 7+/10

Fajna gra 7.5/10 :)

Plusy:
+ Styx i jego teksty
+ Przyjemna fabuła
+ Długość rozgrywki
+ System rozwoju postaci
+ Wysoki poziom trudności
+ Podobieństwo do znanych tytułów
+ Znakomite projekty lokacji (które z czasem stają się powtarzalne...)

Styx Master of Shadows jest prequelem gry Of Orcs And Men, wcielamy się w Styxa, goblina skrytobójcę, mającego zamiar uwolnić z lochów zamku Akenasch swojego przyjaciela oraz dostać się do Drzewa Życia w celu zdobycia bursztynu.

Gra składa się z prologu i 7 misji, ukończenie wszystkiego powinno zająć około 14 h, natomiast mi zajęło około 20 godzin na średnim poziomie trudności, ponieważ trochę eksplorowałem i często eksperymentowałem w celu ominięcia, bądź zabicia strażników.
Każda misja oprócz celu głównego posiada też zadania poboczne (kradzież relikwii, czy też morderstwo). Misje polegają na dotarciu z punktu A do B. Po ukończeniu każdej misji otrzymujemy punkty doświadczenia, dzięki którym odblokowujemy nowe umiejętności (przykładowo zabójstwo z powietrza czy stajemy się niewidzialni, tak długo, póki istnieć będzie nasz klon) oraz przeróżne usprawnienia (zwiększenie maksymalnej liczby noży posiadanych przez nas, czy też dłuższe trwanie żywicznego wzroku). Ponadto osoby lubiące wyzwanie mogą spróbować ukończyć misje nie zabijając nikogo, bądź kończąc misję w x czasie lub nie zostając wykrytym.

Wracając do naszego bohatera, nasz goblin posiada 3 zdolności:
-Niewidzialność, nie muszę tłumaczyć
-Klonowanie, czyli tworzenie własnego Rakasha, który może dostać się do niedostępnych dla styxa miejsc, zwrócić na siebie uwagę strażników albo po odpowiednim ulepszeniu, gdy jest schowany w skrzyni, a strażnik przy miejscu ukrycia się klona, on (klon) wciąga go i tam się nim zajmuje.
-Żywiczny wzrok, dostrzec można dzięki niemu przeciwników w ciemnościach oraz znajdować trudno widoczne znaki, oznaczające skrytkę z zaopatrzeniem.

Gierka nie wprowadza absolutnie nic nowego do swojego gatunku, otrzymujemy zwyczajną, typową skradankę która, pomimo braku innowacji oferuje bardzo dobry gameplay.
http://steamcommunity.com/sharedfiles/filedetails/?id=471912863

Jedną z wad, która mi jednak specjalnie nie przeszkadzała jest to że po 3 misji, przemierzamy ponownie te same lokacje. Czasami bywało irytujące, to że strażnicy zamku, cechują się średnią AI. Dziwne było, to że strażnik wcale nie zainteresował się tym, że jego kolega nagle zniknął, chociaż przed chwilą smacznie sobie drzemał na warcie i tym podobne wpadki naszych przeciwników. Przeciwnik potrafił nie zauważyć kupki ciał swoich towarzyszy, bądź po morderstwie lub śmierci w wyniku wypadku, wraca do swoich rutynowych czynności dość wcześnie.

Kolejną wadą, która patrząc na to że jest to skradanka, nie musowo się czepiać jest walka wręcz. Polega ona tylko na parowaniu ciosów przeciwnika (zwykły strażnik=3 parowania, robotnik=1 parowanie, rycerz=0, chodzi o natychmiastową śmierć), bądź robienia uników. Po odparowaniu kilka razy ciosów możemy w końcu zabić wroga.
http://steamcommunity.com/sharedfiles/filedetails/?id=471913215

Ostatnią wadą są przeróżne błędy, które na szczęście nie nieumożliwiana ukończenie gry.
Skoro już przy nich jesteśmy, nie raz postacie oraz przedmioty przenikały przez ściany, występował częsty problem z synchronizacją ruchów ust z tekstem wypowiadanym przez postacie (bądź brak ruchów), czasami Styx nie chwycił się krawędzi, co kończyło się śmiercią, a także strażnicy blokowali się wzajemnie.

Jeżeli chodzi o strażników, to można wymienić zwykłych żołnierzy, kuszników, robotników, czarodziejów, ale z czasem w grze spotkamy też rycerzy, których w odróżnieniu od reszty nie jesteśmy w stanie pokonać w walce, w celu ich zabicia musimy szukać okazji, np. zatruwając żywność, którą regularnie spożywają, bądź zrzucając żyrandole na nich, czyli powodujemy wypadki. Oprócz nich mamy do czynienia z orkami, uwiązanymi na łańcuchach, niczym psy, jak to powiedział główny bohater, a pod koniec elfy, które wyczuwają naszą obecność i tak samo jak z rycerzami też nie możemy walczyć no i parają się także magią.
Zapomniałbym jeszcze o owadach, które posiadają bardzo dobry słuch, na szczęście nie widzą. Gdy zauważą nas, jedyne co możemy zrobić to schować się w skrzyni lub beczce (oczywiście jeśli wcześniej tam nie schowaliśmy martwego strażnika).
http://steamcommunity.com/sharedfiles/filedetails/?id=471913464

Graficznie, gra wygląda przyzwoicie, korzysta z Unreal Engine 3 i powinna ruszyć nawet na słabszych komputerach. Jednak błędy graficzne, o których wcześniej wspomniałem, typu wchodzących w siebie tekstur itp., potrafią irytować. Wielkim plusem są bardzo dobrze wykonane lokacje, duże, dające dosyć szeroką swobodę działania.

Plusy
-Dobry gameplay
-Przyzwoita oprawa graficzna
-Ciekawa fabuła
-Długość gry
-Wysoki poziom trudności
-Satysfakcja z grania
-Projekty lokacji

Minusy
-Błędy
-Odwiedzanie tych samych lokacji
-Taka sobie inteligencja wrogów
-Walka wręcz (dla niektórych)

Po 10 godz. gry nadal gra się bardzo przyjemnie, a jestem dopiero w drugiej misji - jest to dosyć rozbudowanan gra. Niezła grafika. Fabuła w takich grach nie jest celem samym w sobie, ale tu dosyć intrygująco wpleciono historię głównego bohatera, którą nawet z zainteresowaniem można śledzić. Jest to typowa skradanka z elementami zręczneściowymi. Generalnie cały czas wykonujemy misje w olbrzymiej twierdzy (tu akurat wolałbym zróżnicowane lokacje) starając się dotrzeć do skarbu - bursztynu. Jest nawet sensowne drzewko rozwoju, które można tylko odblokować (ulepszać) po wykonaniu misji - im więcej uzbierasz punktów (lepiej przejdziesz misje) tym więcej możesz dołożyć - czyli przechodzenie misji "na pałę" nie ma sensu. Walczymy sztyletem, ale starcie bezpośrednie nie jest celem gry - raczej chodzi o to by przejść misje niezauważenie. Ciekawostką jest możliwość "wyczarowania" ducha, który wprowadza przeciwników w błąd, odblokowuje drzwi, itp. Trzeba trochę pokombinować by znaleźć drogę - czasami nie jest to takie proste. Można się chować, skradać, gwizdać itp. by zwabić przeciwników. Podobno grę można przejść nie zabijając nikogo, ale wg. mnie to raczej bardzo trudne. Polecam fanom Assasin i Thief. Myślę, że gra warta jest wydanych pieniędzy.

Plusy:
- nawet fajna grafika
- rozbudowane misje
- dość ciekawa fabuła
- elementy humoru
- drzewko rozwoju postaci
- wiele wyborów wykonania misji (zabić czy nie zabić)
- misje wcale nie są łątwe do wykonania - czasami trzeba troszkę pokombinować

Minusy:
- raczej jednostajna lokacja - twierdza
- boję się schematyczności w późniejszym etapie gry, ale tego jeszcze nie wiem
- przeciwnicy mogliby mieć większe IQ i zakres widzenia, ale i tak nie jest źle

Moja ocena: 8/10

https://www.youtube.com/watch?v=9xiYpNolhT4
Styx: Master of Shadows przenosi nas do fikcyjnego świata, czerpiącego garściami z nurtów fantasy oraz steampunku i opowiada historię Styxa, wiekowego i niezbyt sympatycznego goblina, specjalizującego się w sztuce skradania, kradzieży oraz skrytobójstw. Zielonoskóry antybohater stoi przez zadaniem przeniknięcia do Twierdzy Akenash, skąd zamierza wykraść serce Drzewa Świata będącego źródłem potężnej żywicy. Opowieść jest na tyle ciekawa i dobrze opowiedziana, że mimo swojej prostej konstrukcji potrafi zainteresować gracza. Posiada parę zaskakujących zwrotów akcji, które sprawiają, że sam aż chce on popchnąć historię do przodu, by poznać dalszy rozwój wydarzeń. Charakteru dodatkowo nadaje jej wyrazisty protagonista oraz jego zabawne, choć równie często wulgarne, teksty.

Styx to trzecioosobowa skradanka z elementami platformowymi i RPG. I to taka prawdziwa, oldskulowa skradanka, w której niezwykle ważne jest działanie po cichu, a wykrycie bardzo często kończy się porażką. Znajdziemy tu wszelkie charakterystyczne dla tego typu gier mechaniki. Możemy przenosić oraz chować ciała, spoglądać przez dziurki od klucza, gasić pochodnie, by było nas trudniej zobaczyć. Miękkie podłogi tłumią odgłosy naszego poruszania się, a mniejsze przedmioty przewracają się i hałasują, gdy je potrącimy. W razie wykrycia możemy ratować się opartą o kontrataki walką, ale ona akurat nie daje graczowi zbyt wiele możliwości, zwłaszcza w starciu z kilkoma przeciwnikami. Dlatego podczas infiltrowania twierdzy będziemy głównie trzymać się cienia i korzystać z licznych dostępnych kryjówek oraz osłon. Chociaż... może zamiast tego posłużymy się wspinaczkowymi umiejętnościami protagonisty i przemkniemy do celu po gzymsach i wystających belkach, ponad wzrokiem strażników? To akurat zależy głównie od nas, bo poziomy dają nam dużo swobody działania. W tym aspekcie twórcy naprawdę spisali się na medal. Plansze są rozbudowane, i mimo iż prowadzi nas po nich znacznik, to sprawiają wrażenie otwartych. Obfitują w korytarze oraz pomieszczenia, które łączą się w mnogie ścieżki do celu i do których eksploracji zachęcają dodatkowo lekko fabularyzowane, wplecione w misje zadania poboczne oraz znajdźki. Do zebrania są m. in. medale. Raczej łatwe do odszukania, ale zazwyczaj kręcą się przy nich strażnicy i samo ich zdobycie wymaga odrobinę zachodu. Jednak o wiele ciekawiej prezentują się relikwie. Przypadają po jednej na poziom i są stosunkowo dobrze ukryte, przy czym do odnalezienia każdej mamy wskazówkę w postaci symbolicznego rysunku. Jedynym poważnym problemem związanym z level-designem jest backtracking. Praktycznie wszystkie lokacje odwiedzamy więcej niż raz, co powoduje pewien niesmak. Chociaż o dziwo, ze względu na ich otwartość, nie jest on tak duży jak można by się spodziewać. Przy kolejnej wizycie w danym miejscu zmienia się rozmieszczenie strażników, a gra stara się prowadzić nas nieco innymi ścieżkami i raz czy dwa nawet nie zorientowałem się od razu, że wróciłem do wcześniejszej lokacji.

Za przechodzenie misji, wykonywanie zadań pobocznych oraz zbieractwo otrzymujemy punkty, którymi rozwijamy drzewko zdolności Styxa. A jest tu co rozwijać. Warsztatu umiejętności goblina nie powstydziłoby się nawet Bractwo Asasynów. Otwarte walki może i kończą się przeważnie śmiercią antybohatera, przy czym nie oznacza to wcale, iż jest on zupełnie bezsilny wobec wrogów. Techniki zabójstw z powietrza, zza osłon czy z gzymsów ma w małym palcu i nie waha się też odwoływać do mniej czystych zagrań, takich jak zatruwanie jedzenia strażników lub zrzucanie żyrandoli na ich głowy. Aczkolwiek trzeba pamiętać, iż gra promuje bardziej pokojowe działanie i przyznaje dodatkowe punkty umiejętności za bezkrwawe oraz ciche przechodzenie poziomów. Styx potrafi jeszcze korzystać z mocy żywicy, pozwalającej mu wyostrzyć zmysły, stać się chwilowo niewidzialnym oraz tworzyć i kontrolować swoje klony. Szczególnie ciekawie prezentuje się ta ostatnia zdolność, będąca czymś świeżym na tle innych gier tego typu. Klony nie są doskonałymi kopiami goblina. Bezpośrednio nie stanowią żadnego zagrożenia dla jego wrogów, lecz świetnie nadają się odwracania ich uwagi i tworzenia dywersji. Co więcej za punkty umiejętności można je nauczyć dodatkowych sztuczek, takich jak eliminowanie z kryjówki przechodzących obok nieprzyjaciół.

Gra reprezentuje dość staroszkolne podejście do rozgrywki. Nie ma tu automatycznego odnawiania życia ani żywicznej many. Zamiast tego używamy mikstur, których protagonista w swoim ekwipunku zbyt wiele nie mieści. Okazje do ich uzupełnienia także nie zdarzają się aż tak często, a jak już się przytrafią, to podobnie jak znajdźki wymagają od gracza dodatkowych działań. Tyczy się to nie tylko mikstur, ale i wszelkich innych zasobów, jak chociażby noży do rzucania, czy kul piasku służących do gaszenia z daleka pochodni. Dlatego trzeba z nich korzystać rozważnie, tym bardziej, że samo skradanie potrafi być wymagające. Bywa, iż trasy patrolu wartowników są tak wytyczone, iż prześlizgnięcie się między nimi wymaga niemalże doskonałego wyczucia lub nawet jest niemożliwe bez korzystania z niewidzialności lub wcześniejszego przygotowania dywersji. Rozgrywka wymaga cierpliwości. Częste zapisywanie gry i podchodzenie do jej fragmentów po kilka razy to norma. Naturalnie poziom trudności zależy w dużej mierze od ambicji gracza. Osoby nie zrażające się przy każdym wykryciu i nie bojące się ubrudzić rąk krwią wroga będą miały łatwiej niż ci, którzy usiłują nie zostawić po swoim działaniu żadnego śladu. Ja wybrałem ten drugi styl gry i dojście do napisów końcowych na normalnym poziomie trudności zajęło mi około dwudziestu godzin. I jestem przekonany, że przy innym podejściu zmieścił bym się w poniżej piętnastu.

Wróćmy jeszcze na chwilę do modelu walki. Otwarte starcia z wrogami są trudne, co w przypadku skradanki ma sens. Bezsensowne jest za to to, iż na dobrą sprawę nie możemy z nich uciec, bo kamera przykleja się do najbliższego oponenta i uparcie się go trzyma. Mnie to akurat nie przeszkadzało, bo przy wykryciu i tak wczytywałem wcześniejszy zapis, ale dla casualowych graczy może to być problem.

Omawiany tytuł jest produkcją niewysokobudżetową, co objawia się w różnych niedoróbkach. Model wspinaczki sprawia wrażenie nie do końca oskryptowanego, Styx nie potrafi m. in. skręcać, poruszając się po krawędziach i nie zawsze skacze tam, gdzie byśmy chcieli. Braki widać też w sztucznej inteligencji. Postacie różnych gatunków w ogóle na siebie nie reagują, a ponadto miewają problemy ze znajdywaniem drogi. Zdarzają się też błędy. Raz gra nie zaliczyła mi wykonania jednego z dodatkowych zadań, a innym razem automatycznie zapisała się w momencie śmierci Styxa. Fakt, były to pojedyncze przypadki, ale były.

Ograniczony budżet przejawia się również w oprawie wizualnej. Lokacje i postacie mają nawet ładny lekko baśniowy styl, ale wyglądają, jakby zostały wykonane wiele lat przed premierą gry. Najlepiej widać to podczas cutscenek. Te nie dość, że atakują nas drętwymi animacjami postaci, to jeszcze ukazują niedoskonałości ich modeli. W oczy rzuca się także słaby anty aliasing, oparty jedynie o efekty postprocesowe. Super sampling nie został zaimplementowany w ogóle i co najwyżej można go wymusić przez zewnętrzne aplikacje. Lepiej wypada za to ścieżka dźwiękowa, która całkiem skutecznie buduje nastrój podczas skradania.

Podsumowując, Styx: Master of Shadows to prawdopodobnie jedna z lepszych skradanek, jakie ukazały się w ciągu ostatnich lat. Zawdzięcza to głównie rozbudowanej mechanice rozgrywki oraz świetnym projektom poziomów, choć swoje dokładają też nie najgorsza fabuła i charakterystyczny protagonista. Zdecydowanie jest to pozycja niedoceniona, aczkolwiek daleka od ideału i nie dla każdego. Niedoróbki w połączeniu z dość wysokim poziomem trudności potrafią odstraszyć, jednak gracze lubiący staroszkolne podejście do rozgrywki i szukający w grach wyzwania z pewnością znajdą tu coś dla siebie.

Plusy:
- gówny bohater
- fabuła
- klimat
- duże, otwarte poziomy
- oldskulowa rozgrywka
- wysoki poiom trudności (jeśli chcemy zebrać wszystkie monety na mapie nie zostając zauważonym)

Minusy:
- odwiedzanie tych samych lokacji
- bugi
- walka wręcz

Ocena 8/10

Wcielamy się w Goblina gdzie naszym celem jest Akenash,zniszczenie za wszelką cenę Drzewa Życia,której żródłem jest żywica.

Umiejętnosciami jakie dysponuję Styx,nie straszne mu zadania,wyszkolony został jako zabójca i złodziej gdzie przyda się wszystko z czasem kiedy dotrzemy do końca celu.

Do dyspozycji możemy klonować swoje gobliny możemy nimi sterować,pomogą nam otworzyć bramę,zrobić pułapkę a także przytrzymać przeciwnika.
W ekwipunku mamy fiolkę żywicy,życia,sztylety a także piasek możemy gasić pochodnie.

Dużym plusem gry jest system skradania,kiedy jesteśmy w cieniu blizny Goblina zaczynają świecić,gdzie nikt nas nie wykryję,pomaga w tym że strażnicy nas nie widzą.
W Kryjówce możemy rozbudowywać drzewko umiejętności,odblowywać i ulepszać system skradania.

Rozwój przejścia misji zależy od gracza możemy iść róznymi drogami a dojdziemy do tego samego punktu.
Pomoże nam w tym tryb niewidzialności uciec z tarapat i wzrok żywicy spojrzeć na sekretne przejścia.

Grafika stoi na wysokim poziomie,cały czas mamy cienie,świetne lokacje i duże poziomy.
Optymalizacja również udana szybkie loadingi,możemy gdziekolwiek zapisać.

Czy Styx dorównuję samemu Garettowi z Thiefa.?
Absolutnie tak,poza jednym szczegółem,wyglądem. ;-)


Według Mnie 9/10
+
Fabuła.
Grafika.
Umiejętności
Skradanka.
Misje.

-
Tryb Walki.

Styx - Master of Shadows jest kolejnym bardzo trafnym pomysłem franucskiej ekipy Cyanide Studios. W tych czasach trudno o dobrą skradankę, poniewaź główny prym wiodą strzelanki niekiedy tak proste i robione pod jedno kopytko, aczkolwiek posiadające wielu zwolenników. Styx-a mogę nazwać pełnowymiarową skradanką, z ciekawym pomysłem jest ulokowanie w niej niewielkiej postury, 200 letniego Goblina, tytułowego Styx-a. Ta postać moim zdaniem doskonale komponuje się ze skradanką. Głownym celem gry jest wykradzenie Bursztynu, z Drzewa Świata, które daje niesamowite zdolności oraz bajeczne bogactwa. Niestety Styksowi przyjdzie przebrnąć przez silnie strzeźoną przy pomocy; Ludzi, Elfów, Orków, a nawet dziwnych kreatur hodowanych w kokonach Drzewa Świata wieże Akenash. Ponadto poprzez rozgrywkę poznajemy prawdę o tajemniczym Goblinie, jego przeszłość, oraz to co nim kieruje. Moim zdaniem gra posiada dobre wyważenie. Postać nigdy nie będzie zakutą w zbroję puchą z mieczem dwuręcznym. Bedzię kruchym, ale za to sprytnym, pomysłowym,zaradnym Goblinem z magicznymi mocami. Gra doczekała się nawet polskich napisów(dubbing raczej zbędny). Rozgrywka prezentuje się bardzo dobrze system skradania, robienia przeciwników w konia stoi na wysokim poziomie, a możliwość zmiany poziomu trudności daje dodatkową satysfakcję z przejścia danego etapu. Nie będę opisywał grafiki, gdyż jest najzwyczajniej mówiąc bardzo dobra, płynna pozbawiona glitchów i innych badziewiaków. Moja ocena gry to 8+/10

Sekwencje porażek, okrzyki, kiedy zaplanowana droga przybliżyła mnie do sukcesu, emocje siedzenia w cieniu, Styx mnie zaskoczył. Spodziewałem się niskobudżetowej szmiry i brylującego chałą niezmierną produktu, na który były pomysły, a zabrakło hajsiwa. Poniekąd stało się to co zawsze, hajsu gdzieś brakło, bo choć kręgosłup jest solidny, niektóre jego fragmenty są mocno sfatygowane i odstają do fajnie zrealizowanej całości. Nie umniejsza to faktu, iż Masterowanie Cieni przez te kilkanaście godzin zrobi Wam bardzo dobrze w tym roku na poletku skradanek, a fakt, że wydają grę 21 listopada po polsku, w pudełku, za 39.90zł podpowie Mikołajowi co tak bardzo chcecie tego roku w pakiecie z zimnymi.


http://www.gikz.pl/artykuly/recenzje/skatowalem-f5-styx-master-of-shadows/

Wiele peanów się naczytałem na temat tej gry. Miłe zaskoczenie i mnie dopadło na początku, aż myślałem, że Wielka Trójca w moim prywatnym rankingu powiększy się do Wspaniałej Czwórki. Jednak im bardziej było w las...
Zabugowane toto zbyt mocno (choćby przenikanie ciał przez drewniane podłoże); niekonsekwentne, zwłaszcza po loadach (raz strażnicy stoją, raz chodzą albo się zablokują; można cię zobaczyć w niektórych misjach z odległości stadionu, innym razem przejdziesz dwa metry od kolesia, a ten nawet nie mrugnie); podliczanie misji szwankuje (dwa razy mi zaliczyło jedno zabicie i całe misje do ♥♥♥♥) i parę innych denerwujących rzeczy. A nerwy można sobie nadwerężyć dość mocno przez całą grę.
Misje podzielono na obszary. OK. Tylko dlaczego nie podlicza się statów po zakończeniu każdego z nich, tylko całą misję? Wkurzające i tyle. :/
Prawie wszystki achievementy można spokojnie zdobyć podczas pierwszego podejścia. Oprócz jednego związanego z umiejętnościami! Uważałem to za zwykłe chamskie podejście kogoś tam, żeby na siłę przedłużyć obcowanie z grą. Jednakże w praniu wyszło to w sumie na dobre. :) Choć dalej uważam takie podejście za chamstwo. :D
Muza spoko. Fabuła jeszcze bardziej, choć czytałem opinie, że jest miałka, malo istotna i w ogóle nie zwracać na nią uwagi, bo to nie jest silna strona gierki, ale pewnie takim osobnikom i Planescape: Torment wydałby się płytki. :P
Mnie w każdym razie ujęła w pewnym stopniu. :]
Poza tym nasz protagonista to urocze stworzonko i umieszczenie własnie jego, jako alter ego gracza, to absolutnie świetne zagranie! :D Świetne teksty i swoisty humor czynią z niego dobrego partnera na te parę wieczorków. :)
Podsumowując - jesli jesteście w stanie wybaczyć do szału doprawdzające (mnie) bugi i błędy, to spokojnie łupcie, będzie dużo więcej pozytywnych wrażeń, niż w powyższych wypocinach.
Gdybym kupił za pełną cenę, żałowałbym, ale te parę euro ulokowane bez żalu zostało. ;)