Beyond Divinity, na Steam od paru godzin, a znajomość od 7 lat! Beyond Divinity to był mój pierwszy Hack&Slash. Gra jest kontynuacją znanego Divine Divinity. Tym razem wcielamy się w postać członka zakonu, który zajmuje się walką ze złem. Podczas walki z pewnym nekromantą, zostają pogromieni, a niejaki demon (Nie podam już imienia) zabiera nas do swojego lochu i nie oszczędza ani duszy ani ciała. Zostajemy połączeni duszą z Rycerzem Śmierci, co ozacza że: wspólne życie - jeden ginie, drugi też, możemy porozumiewać się telepatycznie itp. Moim zdaniem fabuła jest ok, i całkiem przyciąga. Zczynamy oczywiście od stworzenia postaci oraz wyboru klasy i skilli - złodziej, wojownik, mag, bądź możemy sobie przydzielić punkty początkowe wedle własnego uznania. Gra jest okropnie trudna dla początkujących. Często ginąłem i zatrzymywałem się w pewnych momentach. Zgadek jest mnóstwo i nieraz wymagają logicznego myślenia i sprytu. Jest tutaj tak jak w przypadku BL2, OGROMNA różnorodność przedmiotów. Już na samym początku wydropały mi pomarańczówki (dla nieograniętych, pomarancz to najwyższa możliwa jakość itemu). Przeciwnicy są również ciekawie zbudowani, po zabiciu każdego zgarniamy jego charakterystykę do dziennika i możemy wyczytać co jest jego słabośćią, czym walczy itp. Questów jest całkiem sporo i również są trudne. Gra jest podzielona na 4 akty. Każdy zawiera inną misję fabularną. Ogólnie itemy zależą tutaj od naszej skutecznośći, bądź nasz stopień umiejętności magicznych. Walki z bossami to koszmar. Wymagana najwyższa koncentracja, strategia, i mikstury życia. Soundtrack jest EPICKI. Gorąco go polecam. Każda lokacja zawiera inny, coraz lepszy od poprzedniego. A samych utworów muzyczynych jest około setki. Odgłosy np: cięcia, kapiąca woda, przeciag są przyzwoite. Nieco gorzej jest z dialogami, głosy są słabe. Minustem jest tutaj grafika, jest po prostu stara. W grze występują tzw. Battlefieldy które odłączają nas od fabuły i przekierowują na randomowy teren na którym możemy nieco się podlevelować zgarnąć nowy loot i pohandlować z kupcami. To bardzo przydatny bajer :) Ten sam silnik graficzny co pare lat temu w Divine Divinity świadczy o lenistwie twórców. Poziom trudności czasami jest aż przegięty. Optymalizacja jest też na przeciętnym poziomie. Gra nie działa na Vista i Windows 7, bez żadnych zmian przed instalacja gry. Gra potrafi się zaciąć, a nawet nie odpalić, lub zaoferować soczystego blue screena. Ostatnia rzeczą jest HUD, jest troszkę za mało przejrzysty, czasami podczas walki mogę nie dostrzec pasku życia i zwyczajnie zginąć. Gra jest mało popularna z tego co widzę, ale myślę że owa recenzja zachęci nieco osób do kupna gry, gdyż naprawde jest tego warta, szczególnie dla osób zaczynających przygodę z hack&slash. Na koniec dodam że gra was zaskoczy swoim zakończeniem. Ja aż otworzyłem kopare jak zobaczyłem epilog i pokonałem bossa :O Grę posiadam na płycie oryginałkę od magazynu Play, lecz ze względu na problemy z grą, zakupiłem wersję Steamową. Gorąco, polecam
Mi0da

Polecam, ale tylko wielkim fanom Divine Divinity.

Po pierwsze to nie jest druga część tylko podanie jeszcze raz tego samego dania - nazwałabym to samodzielnym dodatkiem. Zbyt mało tu zmian w stosunku do oryginału, a nieliczne trochę zepsuły dobre rozwiązania. Na tym samym silniku gry otrzymujemy nową historię trwającą 30 godzin.

Super, że wprowadzono drużynę, co urozmaica rozgrywkę. Wprowadzono wiele zagadek, co jest mocnym punktem gry i ciekawą odskocznią od walki. Nie mogę narzekać na questy czy fabułę, która utrzymuje równy poziom z oryginałem. Pretensjonalny, staroświecki dubbing jest akurat zabawny. Soundtrack też jest genialny, podniosły aż do przesady. Jeśli chodzi o grafikę, to jest dużo mroczniejsza i paskudniejsza niż w DD, co akurat u mnie liczy się na plus, ale wykorzystano mnóstwo elementów z oryginału i czasem denerwuje, że losowy NPC ma twarz głównej złej z jedynki, ale to są drobiazgi.

Jednak są duże minusy psujące rozgrywkę:
Zupełnie bezsensowne Pola Bitewne - w każdym momencie gry możemy przenieść się na nudną planszę z przeciwnikami i bezsensownymi questami typu zdobądź-przynieś, by sprzedać loot, zrobić zakupy i podbić levele. Psuje to cały dramat gry, w której przebijając się przez lochy, musisz rozsądnie gospodarować ekwipunkiem.
Ale po co podbijać levele, skoro po pierwsze system umiejętności jest tak nieczytelnie zaprojektowany, że przechodzimy grę ładując w jedną umiejętność, po drugie poziom przeciwników to żart. Nawet w wyższych aktach na porządku dziennym jest spotykanie co chwila przeciwników na poziomie pierwszym, których kładziemy na hita, stanowią oni tylko irytujące przeszkadzajki. Z drużyną wojownik+DK jako łucznik grę przechodzi się spacerkiem.
System losowo generowanego lootu to też jest jakaś paranoja. Jak widzę "złote białe łachmany", to aż mnie skręca.

No i najgorsza wada - na Win 7 gra sypie się co chwila. Save'y potrafią się zepsuć, a gra czasem zwalnia i serwuje nam pokaz klatek. Nieco pomaga wyłączenie dodatkowych rdzeni procesora, ale to dosyć irytujące, gdy używamy komputer do pracy i po małej przerwie na rundkę po lochach musimy go zrestartować.

Game fluctuates between hard as nails and incredibly easy with no in-between. Plot is okay, the two-man party where if one dies so does the other mechanic is frustrating. Overall an average game, a step down from Divine IMO. VERY buggy, the game loves to CTD.

But here's why I'm going to thumbs up this game...
I had a corrupted save. While looking for any fixes I found out that the devs were still supporting the game. I emailed one of them and sent them my save. Not only did he fix the save, he actually gave me some character build advice.

That kind of dedicated support, for a game that's almost 15 years old no less, deserves praise and has earned my support.

Buy full price.

Akcja gry podzielona jest na cztery Akty (części). Zapewne w zamierzeniu twórców każdy z aktów miał być podróżą do innego świata. W grze co prawda przenosimy się do geograficznie innych lokacji, ale ani postacie które spotykamy, ani wygląd krajobrazu nie różni ich w na tyle znaczący sposób, aby można to było uznać to za cechę pozytywną gry. Jako dygresję dodam, że motywem, który bardzo mi się spodobał, był wątek Nekromanty, który przywołuje naszych bohaterów jak duchy i wysyła nas do różnorodnych światów w poszukiwaniu fragmentów magicznego kryształu. Ale powracając do sedna sprawy, gdyby ktoś mnie wyrwał w środku nocy z pytaniem „co widziałeś na monitorze grając w BD?”, odpowiedź wydaje się prosta – był to długi, niekończący się korytarz wypełniony śmieciami i pustymi skrzynkami. To mój pierwszy istotny zarzut względem „Beyond Divinity”. Skoro umieszcza się fabułę gry w świecie, który z natury rzeczy jest światem różnorodnym, gdyż przenosimy się miedzy całkowicie różnymi wymiarami, to wypadało by przynajmniej postarać się zbudować inną otoczkę wizualną – ot, choćby zmienić paletę używanych kolorów.

Głównym wątkiem fabuły gry jest konieczność uwolnienia się głównego bohatera, Walecznego Rycerza Dobra i Porządku z potężnej klątwy, która łączy go na śmierć i życie ze Złym i Podstępnym Rycerzem Śmierci. I ten pomysł wydaje mi się dobry. W praktyce oznacza to, że gramy dwoma bohaterami jednocześnie. Jeden to postać wykreowana przez nas, drugi to ów Rycerz Śmierci, który w bliższym kontakcie okazuje się całkiem pomocnym towarzyszem podróży ku odnalezieniu „lekarstwa” na klątwę. Obydwie postacie możemy kreować w dowolny sposób, możemy zrobić z nich dwóch magów lub dwóch wojowników, lub jakąkolwiek inną kombinację. Możemy w dowolnym momencie gry przełączyć się na któregokolwiek z bohaterów, kontrolę nad drugim przejmuje wtedy komputer, lub możemy manualnie wydawać rozkazy obydwu postaciom. Resztę drużyny tworzymy za pomocą „lalek”, z których przywołujemy tymczasowo do czterech dodatkowych członków drużyny. Lalki znajdujemy w trakcie gry. I taka rozgrywka jest ciekawa i oryginalna.
W fabułę gry wplecione są losy wielu innych postaci, ras, ich dramaty i wojny, nie trudno się jednak domyślić, iż naszym głównym zadaniem jest walka ze złem. Możemy co prawda rękami Rycerza Śmierci, postępować zgodnie z zasadami tej ciemnej strony, lecz nie przynosi nam to w praktyce żadnych korzyści, a wręcz przeciwnie – pozbawia nas możliwości zdobycia większej ilości punktów doświadczenia i ukończenia niektórych zadań.
Ogólnie fabułę oceniam pozytywnie, opowieść jest ciekawa, czasami nawet intrygująca i jak przystało na dobrą historię jej zakończenie jest dosyć niespodziewane.

Gra nie jest do końca liniowa. W każdym Akcie musimy wykonać pewne główne zadanie, z którym powiązane są inne zadania i tu jest raczej liniowo, ale już kolejność zwiedzania lokacji i porządek wykonywania dodatkowych zadań jest dowolny. I o dziwo jakoś wszystko trzyma się kupy, tylko czasami NPC-ty odpowiadają, tak jakbyśmy pojawili się pierwszy raz, choć jesteśmy w tej lokacji po raz dziesiąty – ale jest to do wybaczenia.

Podczas wykonywania zadań związanych z fabułą gry, jak również po jej zakończeniu, mamy możliwość przeniesienia naszych postaci do „równoległego wymiaru” gdzie mamy okazję zwiedzać niezwiązane ze światem gry labirynty i wykonywać losowo generowane zadania, aby uzyskać dodatkowe punkty doświadczenia i ekskluzywne magiczne przedmioty. Mówiąc w skrócie, przenosimy się do świata gry „Diablo”. Właśnie ta gra jest trzecią pozycją na której wyraźnie wzorowali się autorzy „Beyond Divinity”. Niedowiarków zapewniam, że sporo rzeczy jest praktycznie identyczna. Nie ratuje to niestety nudy i powtarzalności, jaka towarzyszy zwiedzaniu Battlefieldów. Jeżeli chcielibyśmy być zgodni z zamierzeniami twórców „Beyond Divinity”, to musielibyśmy około 20 razy przejść ten sam szablon: bierzemy zadanie, przechodzimy kilka losowo generowanych poziomów labiryntu zapełnionych trzema rodzajami potworów, aby zabić bossa na najniższym poziomie labiryntu i zebrać po nim przedmioty. Każdy z takich cykli zajmuje nam między 30 a 60 minut. Całe szczęście, nie jest to konieczne do ukończenia gry. Przepraszam, ale dla mnie to jednak zbyt dalekie odejście od idei cRPG w kierunku zręcznościowych hack and slash. Co ciekawsze materiały promocyjne do gry zachwalały Battlefieldy jako niekończącą się przygodę we wspaniałych różnorodnych lokacjach – niekończąca się jest w tych lokacjach tylko nuda.

Zadania i zagadki w „Beyond Divinity” są unikalnie ekstremalnie trudne, bo tak nie jest. Są zadania łatwiejsze i trudniejsze, obydwie grupy są do rozwiązania przez średnio zaawansowanego, dociekliwego gracza cRPG, ale oceniając ich skalę trudności i stopień komplikacji przyznam, że dawno nie grałem w grę, która by pod tym względem sprawiła mi taką przyjemność jak „Beyond Divinity”. Większość obecnie produkowanych cRPG może tylko pomarzyć o tak rozbudowanej sferze zadań i zagadek. Aż prosi się, aby powiedzieć, że ta gra jest prawie taka jak w dawnych czasach bywało. Nad niektórymi zadaniami spędziłem po kilka godzin, serio :). I co ważniejsze questy nie są jednorodne, a są bardzo różne i jakby ewoluują razem z rozwojem fabuły, od zadań prostych wprowadzających gracza w świat Divinity, aż po zadania zaawansowane, gdy w ostatnim akcie zwiedzamy Akademię Magii, gdzie czeka nas cała seria rozbudowanych testów i prób. Zagadki często nie mają prostych rozwiązań, trzeba się nachodzić i naszukać. Zrobię sobie przy okazji małą autoreklamę – jak już opadną wam ręce nad jakimś zadaniem, zapraszam was do poradnika do „Beyond Divinity”, który znajdzie się na dniach na GOL-u. Zrobienie tego poradnika zajęło mi sześć tygodni, wyodrębniłem ponad 110 zadań (nie licząc zadań losowych na Battlefield) i był to chyba najtrudniejszy poradnik do gry, jaki zrobiłem w życiu, co samo w sobie jest doskonałą reklamą dla tej gry w oczach miłośników cRPG.

Graficznie tak samo jak w DD podciągnieta rozdzielczość do współczesnych komputerów. Zero pikselozy.


Grafika 6+/10
Dżwięk 10/10
Gameplay 10/10

✌Plusy :✌
• ✌ Świetna muzyka.
  
• ✌ Ciekawa fabuła.
  
• ✌ Bardzo fajnie zrobione zadania poboczne.
  
• ✌ Zabawny humor i dialogi.
  
• ✌ Świetne, ciekawe lokacje (Akt 2,3,4).
  
• ✌ Ciekawy system rozwoju postaci.
  
• ✌ Brak Respawnu i skalowania poziomów.
  
• ✌ Ładna grafika 2D.
  
• ✌ Długość rozgrywki.
  
  ⚡Minusy :⚡
  
• ⚡ Okropny Akt 1.
  
• ⚡ Okropny Voice Acting.
  
• ⚡ Zepsuty system skradania.
  
• ⚡ Cała masa problemów technicznych.
  
• ⚡ Kompletnie skopany balans.
  
• ⚡ Gorszy względem 1 części model walki.
  
• ⚡ Okropny i doklejony na siłę tryb pól bitewnych.
  
• ⚡ Irytujący Interfejs.
  
• ⚡ Żałosne menu z opcjami.

Po świetnym Divine Divinity moje oczekiwania względem kolejnej odsłony były wysokie, może nawet za wysokie, bo ta gra zdecydowanie ich nie spełniła a sam fakt, że pierwsze 10 GODZIN to kompletna porażka sprawiły, że byłem na krawędzi wywalenia tej gry z dysku. Na szczęście kolejne 15 godzin były na tyle dobre, że gra jest godna polecenia, ale pamiętaj, że musisz przebrnąć przez naprawdę rozgrzany węgiel na bosaka, zanim dostaniesz się do ziemi obiecanej.

Jeśli tak jak ja oczekujesz tu tego samego co w części pierwszej tylko lepiej, to od razu o tym zapomnij, bo ta gra to coś zupełnie innego. Cały koncept otwartego świata z dowolną progresją poszedł do piachu, jak również diablo podobny model walki. Zamiast tego gra teraz jest drużynowym RPG-iem z wolnym i nudnym modelem walki, a sam świat jest teraz podzielony na mniejsze bardziej linowe lokacje, które na szczęście oferują podobną swobodę co część pierwsza, lecz na o wiele mniejszą skalę. Również cały system rozwoju postaci jest teraz inny i o wiele ciekawszy no i sam interfejs jest teraz trochę lepszy niż w części pierwszej, lecz nadal okropny. Do pozytywnych zmian trzeba dodać fabułę, która tym razem jest dosyć ciekawa no i posiada fajne zakończenie. Muzyka i grafika prezentują ten sam wysokie poziom co część 1, lecz niestety gra cierpi na te same problemy techniczne co poprzedniczka + jakieś 5 razy więcej nowych.

Gra działa na okropnym, niezoptymalizowanym silniku, przez co działa jak kosiarka bez żyłki. Musisz grać tylko w 720p, bo inaczej cała gra się sypie, a nawet z tym przyszykuj się na ciągłe crashe, problemy z dźwiękiem, spadki do 10fps podczas handlu, bagujące się questy no i oczywiście kompletny brak, jakichkolwiek opcji graficznych no bo po co komu one i nawet NIE MYŚL o ALT-TAB'owaniu, bo to powoduje natychmiastowy crash i często zepsucie save'a, a to nie wszystko. Jak odpalisz tryb skradania, gra zaczyna wariować, nagle dźwięk się urywa i czasami połowa ekranu znika XD. A jeśli chodzi o balans, to wygląda on w taki sposób, że byle nietoperz zadaje ci większe obrażenia niż fabularny boss.

Plusy i minusy już znasz, więc słowem podsumowania napisze, że Beyond Divinity to był rolerkoster, jeśli chodzi o jakość i ciężko mi ten tytuł polecić, bo pierwsze 10 godzin to absolutny crap, lecz potem gra nagle jest bardzo dobra, więc jeśli tak jak ja lubisz się katować i masz cierpliwość, by przebrnąć przez słaby początek, to zdecydowanie mogę polecić ci tę grę, lecz jeśli jednak nie masz cierpliwości, a problemy techniczne powodują u ciebie permanentny ból głowy, to lepiej daruj sobie ten tytuł i sięgnij po część pierwszą.

Divine divinity mimo topornosci jak na te czasy i kiepską grafiką, czyms mnie uwiódł, niestety o beyond divinity nie moge tego samego powiedzieć, z jednej strony odgrzewewany kotlet, z drugiej strony gra jest niezbalansowana, jest zbyt prosta, czasem zwykly potworek w lochu jest 10- razy silniejszy od konkretneiejszego bosa fabularnego konczacego jakąs lokacje, do tego ukonczenie gry nie zależy od umiejętności gracza lub inteligencji w łamaniu zagadek, tylko na szczęściu, gra sie ostro buguje, głownie to npcty które potrafia ni z gruchy ni z pietruchy siedzieć w pokoju obok, pokój jest zamknięty a oni fabularnie posiadają klucz do otwarcia dzwi do tego pokoju, nie ruszysz dalej, zdarzyło mi sie to 3 razy, 2 razy musialem skipnąc poboczny quest, żadna strata, ale za trzecim razem w polowie ostatniego aktu stało mi sie to npc z którym rozmowa przesądzała pójscie dalej, gra nie ukończona, nie polecam

Gra warta uwagi, chociaż oceny zbierała niższe od poprzedniczki. Para bohaterów bardzo na plus - rycerz śmierci ma dobre wstawki i uwagi, paladynem dialogi wybieramy my, więc możemy się wczuwać w tą postać. Dalej można znaleść sekrety i przekładać przedmioty z miejsca na miejsca (nawet trzeba) co daje dużo radości podczas wykonywania zadań. Dla osób które grały w Divine Divinity pozycja warta uwagi, reszcie lepiej będzie zacząć od tamtej gry.

My beloved childhood game, full of Larian-esque humor and unique quests!

Stara ale nadal bawi :)

worse than divine divinity but okey :D