https://www.youtube.com/watch?v=KcxZ8q2TDBA .

Budzisz się na polanie w środku lasu, nie pamiętasz zupełnie nic...
Wiele było gier rozpoczynających się amnezją głównego bohatera, jednak na palcach jednej ręki mogę wyliczyć te, w których wspomniany motyw nie jest jedynie pójściem na łatwiznę. Z pełnym przekonaniem zaliczam Dust: an Elysian Tail do ich grona.
Fabuła potrafi głęboko wciągnąć człowieka. Choć momentami dość przewidywalna, potrafi też zaskoczyć, czego najważniejszym przykładem jest zwrot akcji powiązany (a jakże) z tożsamością Dusta.
Oprócz głównej linii, dostępne są oczywiście questy poboczne. Zazwyczaj oparte są one o klasyczny motyw przynieś/zanieś/zabij, jednak w przyjemnej otoczce fabularnej, nie zawsze kończąc się tak, jakbyśmy się spodziewali. Mistrzostwem jest zadanie z pudełkiem, zdecydowanie warto się z nim zapoznać.
Ponieważ gra jest przedstawicielem Metroidvanii ważnym jej elementem powinnien być system walki. Jest on z pewnością prosty do nauki, dostarcza wielu ciekawych ruchów, a wywoływany nader często kontrolowany chaos dostarcza czystej przyjemności.
Z drugiej strony, na zdecydowaną większość przeciwników wystarcza stosować jedno kombo, a nieliczne wyjątki sprowadzają się do parowania ciosu i wyprowadzania kontry (potrafiące blokować Trolki) lub ataku dystansowego (unikający konfrontacji Necromancerzy).
Mimo wszystko, po odrzuceniu chęci pójścia na łatwiznę, gdy zacząłem wykorzystywać wszystkie dostępne ataki, gra stała się zdecydowanie przyjemniejsza w odbiorze.
Żeby przeciwnicy nie starli nas w proch i w pył, dobrze byłoby podnosić swoje umiejętności. Z tego też powodu w grze znajduje się namiastka rozwoju postaci oraz prosty, chociaż jest to moim zdaniem najsłabiej wykonany element.
Do dyspozycji mamy cztery cechy (piątą, jaką jest szczęście, podnosimy jedynie dzięki przedmiotom). Niby wszystko w porządku... jednak poziom cech może różnić się maksymalnie o 4 punkty, co znacznie ogranicza wolność. Bardzo rzadko znajdziemy się w sytuacji wyboru, np. czy bardziej zależy nam na większej obronie, czy ataku.
Wrażenie to potęguje fakt, że większość przedmiotów wzmacnia statystyki liniowo - gdy znajdziemy nowy, będzie on albo lepszy, albo gorszy od dotychczasowego - znów brak jakichkolwiek dylmatów.
Pomimo wymienionych wad, gra jest dla mnie perełką. Jej oprawa wizualna jak i dźwiękowa wystarczyłyby do podniesienia oceny o całe dwa oczka, a dodając do tego wciągającą fabułę, postacie, których ciężko nie polubić oraz mimo wszystko przyjemny system walki, z czystym sumieniem wystawiam ocenę 8/10. A jeśli ktoś lubi klimat Piasków Czasu, Dwóch Tronów i Bastionu, niech doda jedno oczko do oceny.

Gra reprezentuje typowy gatunek hack&slash + RPG + troche platformowego zaciecia. Mysle ze idealna do steam big picture :) + gamepad x360. Granie klawiatura i myszka tez nie sprawia klopotu. Gre ukonczylem całą, zajęło mi to ok 15h - 15h przyjemności - mało jest teraz produkcji, które sprawiło by abym tyle przy nich przysiedział. Gre zakupilem w promocji za 6 zl i nie żałuje ani grosza. Jakby kosztowała 30 i była na x360 (w tej cenie) tez zapewne bym kupil.

POLECAM!

Dust to gra łącząca w sobie cechy platformówki i gier akcji, a w zasadzie nie tyle akcji co konkretnie hack and slash. Było to na tyle ciekawe połączenie z cukierkową grafiką, że musiałam spróbować i jestem ze swojej próby bardzo zadowolona, choć nie padłam na kolana sławiąc imię tej gry i prawdziwym jej fanem nigdy nie zostanę. No ale przejdźmy do rzeczy...

Jeśli chodzi o fabułę, zaczyna się intrygująco. Budzimy się pewnego dnia jako Dust, niczego nie pamiętając, dzierżąc w dłoniach gadający miecz i posiadając za towarzyszkę jeszcze bardziej gadającą Fidget, która była strażniczką naszego miecza, więc pójdzie wszedzie tam, gdzie my.

Idąc naprzód odkrywamy w sobie zdolności prawdziwego wojownika, ale jesteśmy też skłonni do pomocy innym, a w krainie, którą przemierzamy, źle się dzieje, więc zdecydowanie jest co robić. Wszędzie pełno potworów atakujących niewinnych ludzi, zniszczone wioski... Jak na grę tego typu nie jest źle, jest pierwszy moment zaciekawienia, a im dalej zajdziemy z fabułą, tym ciekawiej się robi. A w momentach przestoju Fidget robi wokół siebie nieco zamieszania, by nie było zbyt nudno. Fidget pełni w grze rolę takiej typowej "kobiety", dużo gada, jest głośna, obraża się, więc gra ma też motywy komediowe, a do tego ślicznie wygląda. Nic dziwnego, że zrzeszyła sporą liczbę fanów.

Sęk w tym, że gra jest tak dobrze przygotowana artystycznie, fabularnie, a nawet posiada bardzo ciekawe rozwiązanie z mapami i platformami, które nieraz stają się prawdziwym labiryntem, że chyba zabrakło czasu na dopracowaniu gameplaya, który jest po prostu nudny. Wyobraźcie sobie jakikolwiek hack and slash, który musicie przejsć z jedną tylko bronią, którą mordujecie hordy takich samych przeciwników (większość po prostu zmienia kształt, ale nie idzie to w parze z ich umiejętnościami). W dodatku bez żadnych ruchów specjalnych, bez wymyślnych kombinacji na kombosy. Ile jesteście w stanie machać po prostu mieczem? Nieważne,że śmieszne komentarze i dialogi z Fidget nieco urozmaicają grę, nie każdemu to po prostu wystarcza. Szczególnie, że zanim zrobi się naprawdę ciekawie, będziemy zabijać wielokrotnie dokładnie to samo, bowiem za każdym razem gdy opuszczamy jakąś platformę, choćby na parę sekund, bo szukamy przejścia - odradzają się na niej wszyscy ci, których zabiliśmy.

Osobiście miałam więc 2 podejścia do Dusta. Jedno skończyło się znużeniem zbyt łatwym poziomem i próbami robienia zadań, które mogłam bez problemu wziąć, ale nie mogłam ukończyć nim nie zrobiłam innych, które nauczyłyby Dusta wślizgu czy wspinaczki. (Niestety nie jest to dość dobrze przemyślane.) Drugim razem nie popełniłam już tego błędu, skupiłam się na głównej fabule, ta mnie zaciekawiła, więc parłam naprzód aż do końca i zachwycałam się pięknem krainy, którą zwiedzam. Więc gra ma naprawdę wiele zalet, ale jeśli sięgacie po nią, szukając jakiejś gry akcji - możecie być rozczarowani. Nie w tym bowiem tkwi jej atut.

Nie ważne czy lubisz Furry czy nie , zagraj , fabuła wgniecie cię w fotel tak mocno , że przez 2 tygonie będziesz planował jak z niego wyjść.

W grze wcielamy się w Dusta, który obudził się na środku lasu z amnezją. Brzmi sztampowo prawda? Ale ten motyw ma racjonalny sens w fabule, a nie tylko dostał w głowkę z gazrurki. Zaraz po tym poznajemy jego gadający miecz - Abrah i jego strażniczkę - nimbata Fidget. Dust w celu poznania swojej toższamości udaje się do pobliskiej wioski, a następnie ratuje świat. No dobra tak pompatycznie nie jest, bo cel Dusta jest znacznie skromniejszy - dotarcie i zabicie osoby, która odpowiada za prześladowanie pewnej rasy. Dostępne są również misje poboczne, w których m.in. zdobędziemy śnieg dla dziecka, odnalezienie sympatii ze zniszczonego miasta i wiele innych (jest ich około 20). Fabuła i postacie są bardzo ciekawe i stanowią tą mocniejszą stronę gry, oprócz pięknej grafiki i antropomorficznych postacii, jeśli ktoś nie jest futrzakiem. Zakończenie gry satysfakcjonuje i trzyma poziom.
Elizyjska przygoda, a właściwie ogon to nie tylko opowieść, lecz również rozgrywka, która stoi na wysokim poziomie, ale nie jest idealna. Zacznijmy od początku. Dust: An Elysian Tail to Beat'em Up, w konwencji Metroidvanii, z dodatkiem elementów RPG. Do dyspozycji mamy cios zwykły, specjalny, do kombosów, skok i moc Fidget, która z połączeniem naszego specjalnego ataku wprawie pociski w ruch i zwiększa obrażenia. Pomiędzy lokacjami możemy się dowolnie przemieszczać, poukrywanych jest sporo skarbów, a do niektórych dostęp odblokujemy uzyskując nową umiejętność. Zabijąc naszych oponentów dostajemy doświadczenie, za które ulepszamy jedną z naszych czterech umiejętności: życie, obrażenia, obrona i moc Fidgeta. Z przeciwników wypadają także przedmioty, z których możemy wykonać lepsza zbroje, ulepszenie do miecza, naszyjnik i pierścień, albo po prostu kupić, lub jeśli lubimy eksploracje znaleźć.
Muzyka jest bardzo dobra.
Wracając do wad: największa jest trudność rozgrywki. Raz jest trudno, potem robi się łatwo i tak dalej. Kolejnym minusem są też takie sobie elementy platformowe.
Gra otrzymuje ode mnie 8.5/10.

Dust an Elysian Tail bazuje na uproszczonych mechanikach metroidvani z domieszką action RPG oraz beat 'em upa. Jest to niewątpliwie piękna i bardzo wciągająca gra, jednak w mojej opinii zdecydowanie zbyt łatwa (grałem na normal) oraz niezbyt mnie obchodzi to, że wszystkie postaci w grze to antropomorficzne zwierzaczki (furries). Zapraszam do video recenzji!
https://www.youtube.com/watch?v=vjmLDX_5SfM&t=25s

Impossible beautiful graphic for 2d game, it's hard to tell that whole programing and graphic was made by one person, but it's true. Gameplay is smoosh and really enjoyable and music amazing. Story is pretty interesting and I just loved interactions and conversations of main characters. I'm looking forward the next game from this author..

5/5

Najlepszy platformer/slasher w jaki gralem w ostatnich latach. Dust wciagnal mnie niesamowicie mimo tego ze po pierwszych kilku lokacjach walka zaczela byc jak dla mnie zbyt powtarzalna, na szczescie wraz z nowymi mocami dla Fidgeta mozna troszke bardziej kombinowac. Dochodzi do tego sliczna grafika, nienajgorsze story i ogolnie przyjemny gameplay ktory zacheca do explorowania mapy jesli ktos chce zebrac wszystkie znajdzki.

☑ well polished .
☑ A story that keep you amerge with interesting characters .
☑ the side quest are good . they worth doing
☑ you get rewarded for exploring (even sometime you need to get some ability to enter some areas)
☑ the combo system are simple but need time to be mastered
☑ the atmosphere of this game are so gorgeous