Ta gra ma wszystko, co fanom RPG/Hack'n'Slah trzeba do szczęścia. Masa ekwipunku, smoki, masa zadań, smoki, piekielnie irytujący (z początku) system walki, no i nie zapominajmy o smokach.

- Ej ty! Tak ty. Do ciebie mówię. Słyszeliście kiedy no boską historię o złowrogim Damianie i jego pogromcy? Nie? To siadnijcie se i posłuchajcie! Ino uważnie, bo nie będę się powtarzał! A więc...

Dawno, dawno temu za morzami, za górami, za lasami i pełnymi tawernami, było miejsce, gdzie mieszkali pewni ludzie. Ale nie tacy zwyczajni jak ty i ja. O nie! To byli prawdziwi magowie! Potrafili tworzyć niesamowite dzieła o jakich będzie się pamiętało na wieki! No co prawda mieli też kilka małych zgrzytów przy pracy... chodzą legendy, że to przez chochliki. Widziałeś kiedyś chochlika? Nie?! Ja też nie. Ale nieważne. I ci magowie, zwani Larian Studios (Co za głupia nazwa... jak z szyldu balwierza...), stworzyli pewne dzieło - człowieka.

Był to człowiek o wielkiej mocy, tak dobre, cieszyło się taką popularnością, że został na tą cześć nazwany Boskim, a wszystko co uczynił dla tej odległej krainy zwanej Rivellonem, nazwano Boskością. Jednak jego czas się skończył. Przez nieudany eksperyment zwany skąd inąd Damianem, Boski zginął. Magowie próbowali stworzyć nowe dzieło, jednak nie udało mu się dorównać Boskiemu (Ciekawe dlaczego?). Wtedy Larian zamknęło się w sobie i nie stworzyło nic boskiego. Jednak eksperyment szerzył coraz większe zniszczenie i jego ofiarą padali zwykli ludzie. Magowie więc z dobroci serca (I pewnie też pustoszejącej sakiewki) postanowili stworzyć kolejne dzieło które miało przywrócić Boskości i Boskiemu swój blask.

Gdy skończyli świat rozpromienił się, stał się piękny (A zarazem niebezpieczny jak to z pięknością bywa) Dookoła biegały zwierzęta i (bardziej lub mniej) niewinne potworki. Szumiały strumyki. Był wyrazisty i żywy. A pośrodku niego pojawił się następca Boskiego! Jak obdartus, któremu nawykli rozkazywać nasz (jeszcze) "nie-wielki" pogromca smoków ( Takie duże gadowate. I plwa ogniem.). Gdyby ktoś się mnie spytał: nie wiem jak wyglądał. Podobno na zawołanie potrafił swoje lico, ba, nawet płeć zmienić! Takie dziwy.

Początki jego były trudne. W akompaniamencie rozkazów i pomiatania (Zresztą aż do końca żywota. Taki los tych bohatierów.), a także przepięknej i (Jakim cudem. Nie pytajcie) pasującej do nastroju taki i otoczenia jak i czynności (No na przykład walki) muzyki, wypływającej nie wiadomo skąd i umilającej mu ucho w jego dążeniu do uzyskania boskości ( Co mu się oczywiście udało!). Pech tak chciał, że przyszła kryska na matyska i nasz łowca stał się zwierzyną i wskoczył w skórę smoczka. A ile zabawy przy tym było! Tu skręty tu uniki. Bum! Kula ognia. Nawet "wywerny" se hodował. Zresztą czegóż on później nie miał! Wieżę jak dąb i pomoce na każde skinienie. Okręty mieczy i zbrój. Jak boga kocham. Dzierlatki też. O ile sobie wybrał. Ino ponoć tylko do rozmowy i miecza trenowaniu. Mimo to: skubany.

I tak pruł przed siebie, niezatrzymany! Dokonywał tak heroicznych czynów, że ci się to w tej łepetynie nie zmieści! A cel miał jeden. Znaleźć pewną jaskinię i skopać demoniczny tyłek Damianowi, że hoho! Lecz nie było łatwo. Co to to nie!

- I co zachęcony? No ba, wiadomo! Toż to historia przednia! No to będzie pięć sztuk złota. Żeś chyba nie myślał, że najlepsze opowiem bez napiwku! Lećta po tą sakiewki i wracaj migusiem bo sprezentuję ci tu coś o czym jeszcze swoim dzieciom opowiadać będziesz!

W skrócie:
Divinity 2: Ego Draconis to jedna z najlepszych gier w jakie grałem. Historia jest niesamowita, wszędzie pełno gagów i żartów z popkultury i nie tylko. Bardzo dobra grafika, świetna, ba doskonała (!) oprawa muzyczna, rozbudowanie gry, wysoki poziom trudności, mnogość przedmiotów do zebrania i umiejętności, ciekawe postacie, niezłe questy i oczywiście większe i mniejsze bugi składają się na grę " Boską" oczywiście nie pozbawioną wad, bo przecież, wady zawsze się znajda :). Kilka głupotek i drętwych animacji w sumie jest, ale raczej nieprzeszkadzających w grze w dużym stopniu. Mnie się udało wyrwać tą grę za małą cenę (chyba 6 € na Humble Bundle kiedyś). Więc jeżeli jesteś fanem RPG-ów i niestraszne Ci siedzenie nad niektórymi etapami z gry dłuższego czasu, wtedy:

Polecam, Ponczeks!

Warto zaznaczyć na wstępie, że tytuł ten jest kontynuacją BEYOND DIVINITY, to zaś było sequelem DIVINE DIVINITY. Jest to więc trzecia już wizyta w świecie Rivellon, jednak pierwsza w pełni trójwymiarowa. Rozpoczynamy ją dość efektownie, a zarazem dość niezrozumiale – widzimy jakieś latające fortece i łysego osobnika na jednej z nich, który spogląda na krainy przesuwające się w dole i intensywnie o czymś rozmyśla. Potem oglądamy smoka, który na polanie zajada jakąś padlinę, a w zaroślach skrada się ku niemu mężczyzna w zbroi. Co prawda nie ma on żadnej broni w dłoniach, lecz wielki smok ucieka na sam jego widok. Ciekawe, prawda? Jak dowiemy się z późniejszej fabuły, łysy osobnik to Damian, zaś człowiek, który postraszył gada to jeden z Pogromców Smoków – zakonu magów-wojowników, których celem życia jest tępienie tych przedwiecznych istot.

Zresztą Pogromców poznamy od podszewki, bowiem zaczynamy jako adept/adeptka tego zakonu właśnie. Jako że jest to instytucja koedukacyjna, możemy wybrać zarówno postać męską, jak i żeńską, a następnie dokonać jej customizacji. Potem klasycznie - tutorial pod postacią wstępnego szkolenia, a następnie ruszamy wraz z zakonem w świat. I przyznać trzeba, ze fabuła DIVINITY II przypomina całkiem sprawnie napisaną powieść fantasy – mamy tu niespodziewane zwroty akcji i wydarzenia, których byśmy się nie spodziewali, mnóstwo wątków i postaci niezależnych, które zapadają w pamięć, a także niezwykłych miejsc. Zdradzę jeszcze dla podsycenia Waszej ciekawości, że będzie nam dane wcielić się – dosłownie – w smoka i sterować nim!

Jednak od momentu rozpoczęcia zabawy długa do tego droga, zaś by ją pokonać robimy to, co w grze fabularnej robić powinniśmy, czyli wykonujemy misje. Mamy tu główne, dzięki którym popychamy fabułę do przodu oraz poboczne, służące poznawaniu kolejnych postaci i cennych zdobywaniu punktów doświadczenia. Podczas wielu questów dość istotne znaczenie ma wybór opcji dialogowej – czasem ktoś może się na nas obrazić, czasem też musimy zadecydować, jak zachowamy się wobec danego człowieka. Dobrym przykładem może być quest z łowcą królików, który prosi o zmuszenie jednego ze strażników do zapłaty za dostarczone mięso. Gdy znajdziemy strażnika, ten zaklina się, że żadnego mięsa nie wziął. I tu wybór – wymuszamy na strażniku zapłatę, czy wierzymy mu i idziemy powiedzieć do słuchu myśliwemu? Trzeciej drogi nie ma.

Misje w DIVINITY II są dość zróżnicowane, jednak moim zdaniem nie zachowano tu wystarczającej równowagi między rpg a hack’n’slashem i otrzymujemy nierówny miks obu tych gatunków. Czasem misja wymaga przebijania się przez hordy wrogów, czasem zaś wykonujemy zadanie bez zaciśnięcia pięści. Niestety, zdecydowanie więcej jest tych akcji, w których musimy siec bronią na lewo i prawo. Przykład – wieża zamieszkana przez pewnego bardzo ważnego ducha. Aby się tam dostać, musimy skorzystać z mostu. Przed mostem włóczą się stada szkieletów, na samym moście również, a wewnątrz wieży po prostu się od nich roi. Takie rozwiązania sprawiają, że fragmenty zabawy stają się po prostu nudną rąbaniną, przerywaną na odskok w bezpieczne miejsce celem odpoczęcia i podleczenia ran. Ja rozumiem takie coś od czasu do czasu, ale tu przesadzono.

Mamy do wyboru pięć profesji, jednak jest to wybór naprawdę dość umowny, Obojętnie, czy zdecydujemy się na zabawę rangerem, wojownikiem, magiem, kapłanem czy pogromcą smoków, mamy możliwość nauczenia się każdej umiejętności z każdej profesji –
i to w dowolnym momencie po awansie, czyli w leśnej głuszy możemy nagle opanować umiejętność otwierania zamków. Ot, paradoks. Z jednej strony wypada pochwalić danie wolnej ręki graczowi, z drugiej jednak rodzi się pytanie - po co więc te podziały? Przy okazji odradzę Wam bronie dystansowe – nie ma z nich zbyt dużego pożytku podczas zabawy. Co innego z czarami, które są doprawdy świetne i co ciekawe, nie musimy mieć żadnych pergaminów i tym podobnych rzeczy do nauki. Uczymy się zaklęć przy awansowaniu na kolejny poziom, bowiem są one traktowane jako umiejętności. I tak na przykład rozwijamy naszemu awatarowi cały czas siłę mięsni i witalność, równocześnie szkoląc go w rzucaniu coraz silniejszych magicznych kul ognia bądź innych trikach.

Przy umiejętnościach i czarach będąc - chciałbym bardzo pochwalić ich okienko. Mamy tu pokazane wszystkie od razu i wystarczy najechać na dowolną, abyśmy zobaczyli animowany filmik przedstawiający daną sprawność czy też czar w akcji. Dzięki temu można naprawdę dobrze zastanowić się, w co zainwestujemy punkty rozwoju. A wybór mamy spory i są tu takie perełki jak przyzywanie ducha, który wspiera nas podczas walki, czy zmienienie przeciwnika w pszczołę lub też stanie się niewidzialnym. Jeśli ktoś grał w dwie poprzednie części serii, z pewnością przyzna mi rację, że świetne czary zawsze stanowiły jej mocny punkt. I brawa za to ponownie. W dodatku animacje zaklęć wykonane są po prostu świetne i aż miło je oglądać. A skoro przy animacjach jestem, to warto od razu powiedzieć parę słów o grafice DIVINITY II. Tu nasuwa mi się jedno jedyne słowo: „porządna”. Nie ma jakiś rewelacji, jednak od czasu do czasu można przystanąć, aby podziwiać co większe, majestatyczne budowle czy też roztaczające się z wysokości krajobrazy. Cut-scenki wykonane są w cieszący oko sposób, zaś cała gra zalicza kolejny plus za epicką ścieżkę dźwiękową. A dodam jeszcze przy okazji, że przy customizacji postaci możemy wybrać barwę jej głosu, co pozwala bardziej zidentyfikować się z tą osobą.

No dobra, pochwaliłem, a teraz czas nieco zganić. Przede wszystkim zastanawia mnie, dlaczego moja postać może zeskoczyć z wysokości czterdziestu metrów i przeżyć? Tak, tak, w DIVINITY II nie giniemy po upadku z dużych wysokości, ba, powiem więcej – upadek taki kompletnie nie ma wpływu na postać! Dalej – zdarzają się czasem potknięcia programu. Na przykład walczymy z jakimś przeciwnikiem, a ponieważ przegrywamy, zaczynamy uciekać. Każdy potwór ma zaprogramowany algorytm, do jakiego miejsca może nas gonić. Jeśli jednak wycofamy się do takiego punktu podczas wymiany ciosów, przeciwnik niespodziewanie stanie, schowa broń i… będzie stał przez dłuższą chwilę, odporny na nasze wszystkie ciosy, zaklęcia i inne akcje, a potem biegiem wróci na swoje pierwotne miejsce.

Jednak są to jedyne wpadki, jakie zauważyłem podczas zabawy, więc plusy produkcji są zdecydowanie większe niż minusy. DIVINITY II to świetna gra, która spodobała mi się bardziej niż RISEN, jednak nieco mniej niż DRAGON AGE. Aby nie było zamieszania podliczę wszystkie za i przeciw DIVINITY II EGO DRACONIS

Podsumowując: polecam każdemu miłośnikowi zarówno gier fabularnych, jak i hack’n’slashów. Oczywiście jest to pozycja obowiązkowa dla tych, którzy ukończyli dwie poprzednie części. DIVINITY II EGO DRACONIS to bardzo dobrze wykonany, przykuwający na długie godziny tytuł.

Grafika 5/10 za zerowa optymalizację
Dźwięk 10/10
Gameplay 9/10

Fenomenalna gra. Nie będę się zbytnio rozpisywał, dlatego zrecenzuję ją posługując się sprawdzoną metodą plusów (+) i minusów (-).
+ Wielki i otwarty (choć nie do końca) świat.
+ Fabuła tak klasyczna, tak typowa, tak sztampowa, że aż chce się ją poznawać.
+ Gra jest kolorowa. Nie ma tutaj wielu szarości (jak w Skyrimie), ani zbytniego przytłumienia kolorów (jak w Gothicu). Ale pomimo barwności gra nie jest przekolorowana (jak Wiedźmin 2).
+ Urozmaicenia w postaci jelonków, sarenek, króliczków i śpiewu ptaków. Dzięki temu świat żyje.
+ Wysoki poziom trudności. Zdarzały się chwile, że miałem ochotę walnąć w laptopa.
+ Mnogość przedmiotów: broń, pancerze, zioła, rozmaite rudy, klejnoty, biżuteria, przepisy, zaklęcia, księgi do poczytania, no i oczywiście przedmioty fabularne.
+ Prosty i przejrzysty system rozwoju postaci.
+ Możliwość odzyskania źle zainwestowanych punktów umiejętności.
+ Rzadkie bo rzadkie, ale jednak pojawiające się zaskakujące zwroty akcji.
+ System teleportowania się (z kapliczki do kapliczki).
+ Znakomita muzyka, choć chwilami wołająca o pomstę do ♥♥♥♥♥. W większości są to miękkie i piękne melodie, ale chwilami pojawia się jakaś perkusja, jakiś zbędny beat, itp.
+ Skrzynie, beczki, pojemniki i wazy, w których można znaleźć ciekawe przedmioty (skrzynie można otworzyć przy pomocy umiejętności otwierania zamków, lub kluczy, a resztę można albo otworzyć bez angażowania umiejętności otwierania zamków, albo po prostu rozpirzyć mieczem).
+ Chowaniec - jeśli jest dobrej jakości potrafi być nieocenioną pomocą.
+ Pojawiająca się w późniejszym etapie rozgrywki możliwość przemiany w smoka.
+ Umiejętności czytania w umyśle (fajna rzecz).
+ Gra potrafi wciągnąć. Chce się w nią grać.
- Biedne dialogi. Fajnie się je czyta, ale nie ma w nich spontaniczności.
- Chwilami żałosna muzyka.
- Momentami zbyt natarczywa hack'n'slashowatość. Tylko czasami jest to wada, no ale jest.
Tak to moim zdaniem wygląda. Ogólnie Divinity II: Ego Draconis to cudowna, pochłaniająca bez reszty, gra. Zdecydowanie warto ją polecić fanom różnego rodzaju Gothiców, Risenów, Skyrimów i Drakensangów.

Byłem nie zbyt pozytywnie nastawiony, bo opinie o grze mieszane. Jednak mile się zaskoczyłem i nie wiem, skąd takie opinie. Dobre, proste RPG, które wciaga i nie nudzi. Do tego jest jeszcze dobry humor przez całą grę.

Super gra, coś jak połączenie serii Gothic'a z Dragon Age ;)
POLECAM!!!

Z góry proszę by nie sugerować się czasem jaki według Steam spędziłem w tej grze - w praktyce grałem znacznie dłużej, ale po prostu w wersję pudełkową, a nie na Steam.

Tak więc... Podstawową wersję gry, przed wyjściem dodatku, dane było mi przejść kilka razy i po każdym z nich z chęcią wracałem do rozgrywki.

Mimo że grafika, niektóre modele i inne elementy gry już wtedy wydawały mi się trochę kiczowate, nigdy nie miało to żadnego liczącego się wpływu na przyjemność jaką czerpałem z rozgrywki. Nawet interesująca fabuła, liczne zadania poboczne, dawka humoru, sporo umiejek do wyboru i rzesze wrogów do przerzedzenia...

Oczywiście do tego dochodzą wady takie jak zaledwie 5 statystyk postaci, z czego 2 pierwsze odpowiadają za ilość hp i mp, a 3 kolejne są podporządkowane odpowiednim rodzajom ataków (siła, inteligencja, zręczność - chyba nie trzeba wyjaśniać?), oraz ograniczone możliwości customizacji postaci. Wprawdzie nic nie stoi na przeszkodzie by skupić się na zdolnościach tylko jednej klasy bądź też na kilku klasach, gdyż w żaden sposób nie uniemożliwi to swobodnego przejścia gry, ale ciężko tak naprawdę poczuć wyjątkowość swojej postaci. Do tego dochodzą jeszcze bardzo ograniczone typy uzbrojenia - można je po prostu podzielić na broń jednoręczną, dwuręczną, łuki i ewentualnie tarcze. Pomijając oczywiste kwestie, nie istnieje między nimi zbyt wiele różnic.

Potem pojawił się dodatek Flames of Vengeance i zawierająca zarówno jego jak i podstawkę wersja DKS (Dragon Knight Saga). Wady pozostały właściwie niezmienione, pomijając może fakt poprawienia balansu między umiejętnościami postaci. Dostaliśmy za to wiele kolejnych godzin zabawy, przyjemniutką fabułę i możliwość stania się jeszcze bardziej niezniszczalnym. Oddzielnie od podstawowej części przeszedłem go chyba tylko raz, gdyż mimo że można ją totalnie pominąć, to jednak taki start jest po prostu biedny - posiadamy jakąś tam ilość pieniążków i punktów umiejętności, ale z łatwością możemy zebrać ich więcej jeśli zaczniemy zupełnie od początku.


Jeśli jest coś czego brakuje mi od tej gry, to chyba tylko bezpośredniej kontynuacji... Ostateczne zniszczenie zła i takie tam, wiadomo.


Podsumowując: gra może niektórym sprawiać wrażenie kiczowatej, zaś pod względem umiejętności i ekwipunku z czasem zapewne wyda się bardzo ograniczona. Ma jednak dobrą fabułę i nienajgorsze poczucie humoru, a przede wszystkim JEST NIESAMOWICIE GRYWALNA I WCIĄGAJĄCA. Zupełnie nic nie stoi na przeszkodzie by powtarzać rozgrywkę po raz 10. i po raz 10. cieszyć się cudownym sarkazmem głównego bohatera <3

good game

Holy smokes what have I been missing?! A whole lot...

I've played Skyrim, Divine Divinity Original Sin 1 and 2, Eldar Scrolls Oblivion, Morrowind, Witcher 3, Kingdoms of Amaular, Divine Divinity.... but this gem here... it's the perfect mixture of nolstagia and modern open world Rpgs. It's where Vampire Masquarade Redemption and Skryim kiss even though Skyrim was later in time.

I must say the reward system (i.e. after you complete a quest) is genius. You get to choose what you want. I've never expereinced that before and it's what intrigues me and allows so much personal customization for your adventure and character.

Graphics are a lil bit dated, but if you grew up playing rpgs you know how to appreciate graphics and gameplay over just eye candy.

The only gripe about this game is I have a high end computer and had load screen issues where screen would just get stuck. This is a known issue and all I did as others have mentioned was run the 4GB patch and issue was gone!!

This game is awesome!

Najlepsza bądź jedna lepszych gier dzieciństwa.Fabuła wydaje się być ciekawa dodatkowo zwiedzanie okolicy, zbieranie przedmiotów, wszelakie misje poboczne, pojedynki z różnymi wrogami powoduje ,że nie chce się przestać grać. A co do oprawy graficznej to trzeba przyznać ,że wygląda świetnie wszystko ma swój klimat.Ogólnie bardzo polecam.