Budzisz się, nic nie rozumiejąc z tego wszystkiego. Dosłownie – twoją opiekunką jest tajemnicza dziewczyna, która trajkocze do ciebie w języku znaczkowym. Sytuacji nie pomagają ani jej nędzne talenta artystyczne, ani brak słownika na podorędziu, a twoja amnezja to już w ogóle. Nie pozostaje ci nic innego, jak podjąć próbę rozszyfrowania podstawowych zdań w oparciu o krótkie próby komunikacji i oglądanie wszystkich przedmiotów w cichym domu.

Co jest HOT:
+ oryginalny pomysł;
+ poczucie zagubienia ze scenami, które trudno byłoby podrobić przez inne medium niż gra;
+ wysoki, ale jak najbardziej uczciwy poziom trudności: jest naprawdę dość wskazówek i kontekstów, by samodzielnie uzupełnić przynajmniej większość słownika;
+ po żmudnym początku nagłe postępy stają się dochodową kopalnią bogatych złóż serotoniny, mózg robi „ka-ching!”;
+ w sumie prosta, ale (a może dlatego?) dobra historia o stracie.

Co NO WIESZ, TO ZALEŻY:
~ ta gra zdecydowała, że najlepszą metodą nauki wiosłowania jest porzucenie ucznia w kajaku na środku jeziora z „no, to jakoś tam sobie poradzisz”. Masz listę obcych wyrazów, przy których jest opcja wpisywania hipotetycznych znaczeń (które później wyświetlają się przy obcych wyrazach w świecie przedstawionym), i absolutną wolność w tym wpisywaniu. Nie ma żadnego wewnątrzgrowego systemu potwierdzania prawidłowych odpowiedzi, jedynym wyznacznikiem poprawności hipotez jest twój zdrowy rozsądek;
~ dużo tutaj metody prób i błędów z kręceniem się po małej lokacji i powtarzania tych samych czynności, i to przy dość wolnym początku. Jeżeli kogoś nie kręci samo wyzwanie z deszyfrowaniem, to nie będzie miał tu czego szukać;
~ gdyby ktoś chciał spróbować swoich sił, i potrzebował małej podpowiedzi na rozruszanie: to jest język izolujący, a gospodyni wczuwa się w rolę nauczycielki i wali do nas najprostszymi zdaniami.

A co NOT:
- grafika… jest jaka jest;
- minigierka z ogrodnictwem jest kołująca i w sumie niezbyt użyteczna.

„7 Days to End With You” to unikalny tytuł zarówno w gejmpleju, jak i klimacie. Pozornie nie daje wiele od siebie – nie ma wyraźnego zakończenia ani jasnych odpowiedzi, żadnego systemu potwierdzania rozwiązania zagadki, no zostajesz wystawiony przez mamę za drzwi z „idź się pobaw na trzepaku” i teraz jakość popołudniowej zabawy jest w twoich rękach. Ale właśnie te proste ramy dają nieoczekiwaną wolność, w której czerpie się sporo zabawy z kombinowania na własną rękę w atmosferze zaufania, że mimo wysokiego poziomu trudności jesteś w stanie zrobić użytek z neuronów. Gra absolutnie nie dla każdego z wielu powodów (próg wejścia, wolne tempo, oprawa graficzna…), ale fanom łamigłówek (być może zahartowanym przez starsze gry przygodowe) powinna przynieść mnóstwo satysfakcji.