Oyunun incelemesini, The Little Ones DLC'si ve War Child Charity ile birlikte 2 saat oynadıktan sonra yazıyorum. İncelememi satın aldığım DLC'ler ile birlikte değerlendirmeyi unutmayın. Oyunun esinlendiği konuyu Wikipedia'dan okuyabilirsiniz. Ben biraz oyunun hissettirdiklerinden bahsedeceğim. Hasta olduğunuz zaman sağlığınızın değerini anlarsınız ya? İşte tam o hisse sokuyor sizi. Savaşın ne kadar kötü bir durum olduğunu, savaş boyunca yaşanan psikolojik sıkıntıyı tamamen hissediyorsunuz.

Oyuna annesinden ayrı bir çocuk ve bir baba ile bulduğunuz evi toparlayarak başlıyorsunuz. Çocuğun vermek istediği duyguları tamamen veriyor oyun size. Her üzgün bir söz söylediğinde, gözümü doldurmayı başardı Iskra adındaki bu küçük kız çocuğu. Annesini özlemesi, arkadaşlarını özlemesi, savaşın neden yapıldığını anlamaya çalışması, depresifleştiğinde ölmek istemediğini söylemesi; babayı yöneten kişi olarak hissettiğiniz sorumluluk duygusu, yemeyip içmeyip küçük kızın sağlığını ve psikolojisini düşünmek zamanın nasıl hızlı geçtiğini unutturuyor insana -Evet sadece 2 saat oynadım ama bu 2 saat, bana 10 dakikaymış gibi geldi. Saate bakınca anladım 2 saat boyunca oynadığımı.- Oyunda bir kaç gün sonra kapımıza Arica adında bir kız çocuğu geldi (War Child Charity DLC'si sanırım) Bu kız, ailesini kaybettiğini ve beraber kalmak istediğini söylüyor. Kabul edip etmemek size kalmış. Ama Iskra arkadaş sahibi olur diye alıyorsunuz. Arica adındaki bu kız, Iskra kadar olmasa da insanı etkiliyor. Her insanın kendi bio bölümünün olduğunu ve günlere göre güncellendiğini belirtmek isterim. Arica'yı yanımıza aldıktan bir kaç gün sonra yönettiğim baba ile materyal ararken öldüm. Babası öldükten sonra Iskra tamamen defresifleşip her gün ağlamaya başladı. Arica da üzgün olduğundan dolayı Iskra'yı sakinleştirip, teselli edemedi. Ben bu durumda Iskra gibi hüngür hüngür ağlamaya başladığımdan oyunu kapattım.

Kısaca savaşın ne kadar kötü ve zor geçtiğini anlamak, hüzünlenmek, zaman geçirmek istiyor iseniz kesinlikle önereceğim bir oyun.