Recenzii recente de Blurp

Ostatnimi czasy niezbyt często zdarza mi się żeby jakaś gra spodobała mi się lub nie tak bardzo bym uznał ją za wartą recenzji. W przypadku Portal: Revolution mam do czynienia z pierwszym przypadkiem. Co prawda nie jest to samodzielna gra tyko stworzony przez społeczność darmowy mod do Portal 2. Za darmo dostajemy około 4-8h godzin gry w zależności od tego czy lubisz się porozglądać czy to za opcjonalnymi osiągnięciami czy to za klimatycznymi kadrami do screenshotów. Do tego dochodzi przyjemny wątek fabularny wpisujący się chronologicznie pomiędzy obydwie części Portala. Jak na niekomercyjne dzieło trzeba pochwalić całkiem dobry voice acting, wysokiej jakości design poziomów i bardzo dobre efekty dźwiękowe. Łamigłówki są nieco bardziej wymagające niż w oryginalnej grze ale nie wymagają eksperckiej znajomości trików wynikających z mechaniki gry. Muzyka jest - może mnie nie zaintrygowała ale też nie przeszkadzała w grze. Jedyne co mnie rozczarowało to niestety sprawiające wrażenie urwanego z braku pomysłu zakończenie. Dla mnie jest bardzo niesatysfakcjonujące. Ale biorąc pod uwagę miło spędzony czas myślę, że każdy fan Portala powinien sięgnąć po Portal: Revolution.

Niezbyt zajmująca siekanka z mechaniką przeniesioną wprost z urządzeń mobilnych. Sterowanie ewidentnie zaprojektowane pod ekrany dotykowe. Sterowanie myszką jest potwornie wkurzające. Wolne i niedokładne co psuje resztki zabawy z grą. Zdecydowanie odradzam zakup. Nie warto tego brać nawet za darmo.

DISTRAINT to króciutka ale całkiem przyjemna gra przygodowa. Wcielamy się w młodego adepta sztuki komorniczej, któremu na drodze do wymarzonego bogactwa i kariery stoją własne wyrzuty sumienia. Fabuła nie jest skomplikowana ale dosyć interesująca. Twórca gry postawił na klimat: gęsty i soczysty. Udało mu się to osiągnąć mimo nieskomplikowanej rozpikselowanej grafiki i raczej oszczędnej oprawie dźwiękowej. Zagadki w grze nie są trudne do rozwiązania a co najważniejsze ich rozwiązania są logiczne. Żeby ukończyć grę naprawdę nie potrzeba psuć zabawy solucją. Drobny minus za sterowanie. Kwestią otwartą pozostaje czy gra na 2 godziny jest warta swojej ceny o ile nie została kupiona w jakimś bundlu. Jeśli jednak już masz ją na koncie zdecydowanie warto zagrać.

Gomo to klasyczna gra przygodowa typu point'n'click. Gracz wciela się w sympatycznego pluszakostwora, który musi uratować swojego ukochanego pieska porwanego przez szantażystę z kosmosu. Rozgrywka polega na rozwiązywaniu prostych łamigłówek typu "znajdź jakiś przedmiot i użyj go na innym przedmiocie a czasem ułóż/rozwiąż jakieś puzzle". Zagadki są logiczne a tam gdzie trzeba np. wpisać kod zawsze w pobliżu ukryte są mniej lub bardziej oczywiste wskazówki.

Wielką zaletą gry jest klimat zbudowany przez bardzo dobrą oprawę graficzną i muzyczną. Trudno nie oprzeć się wrażeniu, że autorzy czerpali inspiracje z przygodówek ze stajni Amanita Design - zwłaszcza z klasycznego Samorost czy Machinarium. Tu też mamy fajną, ręcznie rysowaną grafikę i zabawną, klimatyczną oprawę muzyczną (aczkolwiek uczciwie trzeba przynać, że skala i jakość jednak są po stronie twórców z Amanity).

Mankamentami gry są zbyt proste zagadki i rozmiar. Grę można bez wysiłku przejść w ciągu godziny. Szkoda. Na szczęście przy obecnych promocjach na Steam gra kosztuje już poniżej 2zł. Za tyle zdecydowanie warto ją kupić i zrelaksować się przez godzinkę.

Gra ćwicząca spostrzegawczość i czas reakcji. Należy zaregować odpowiednio w zależności od tego czy kolor liter zgadza się z nazwą koloru jaką tworzy napis. Plus oczopląs. Miłośnicy zielska powinni być ukontentowani.

Ten symulator oczekiwania na załadowanie gry/programu/strony to nie gra - to wytwór kupopodobny. Nazwać go po prostu kupą to obraza szlachetnych ekskrementów. Dziełko sfrustrowanego krytyką innego swojego szajsu programisty, który wysilił się na żart ale mu nie wyszło.

orbt xl to mega grywalna gra zręcznościowa bazująca na ultra prostym pomyśle wykorzystującym elementarne zasady fizyki rządzące ruchem po orbicie. Celem gracza jest utrzymać jak najdłużej planetę/księżyc/kostkę Borga/psią mordę/Słońce/czarną dziurę/Gwiazdę Śmierci na orbicie czarnej dziury. Przytrzymując przycisk klawiatury/myszy/kontrolera gracz przyspiesza ruch planety. Tym samym zwiększa się siła odśrodkowa, która wypycha planetę na bardziej odległą orbitę. Puszczasz przycisk - planeta zwalnia i zaczyna spadać na powierzchnię gwiazdy. Dodatkowo trzeba unikać kolizji z kosmicznym śmieciem ściąganym przez grawitację czarnej dziury. Punkty przyznawane są za każde okrążenie centralnej dziury oraz za ryzykanckie przeloty przez ogon gazów pozostawiany przez spadające ciała niebieskie. Chociaż brzmi prosto wcale niełatwo długo przeżyć. I bardzo dobrze. Bo kolejne partie są szybkie i krótkie. Świetna gra akurat na przerwę.

Za
+ Proste zasady.
+ Grywalna.
+ Cena.

Przeciw
- Bardzo monotonna oprawa muzyczna.

Pain Train to kolejny zombie shooter. Akcja rozgrywa się na stacji metra i tylko tam. Fala za falą najpierw musimy porozwalać coraz to liczniejsze spawnery aby móc zmierzyć się z ciągle tym samym bossem. Aby zabić bossa trzeba wpierw zniszczyć generatory osłon, które z resztą wyglądają jak spawnery (które przed chwilą rozwalaliśmy). I tyle! Gra wygląda nienajgorzej ale jest biedna pod każdym względem. Jest tak źle że aż prawie zabawnie. Ale tylko przez pierwsze 20 minut. Potem jest tylko nuda. Dobrze, że chociaż jest tanio, bo jedynymi atrakcjami tej gry są karty kolekcjonerskie i prawie 600 trywialnych do zdobycia osiągnięć. Strzał - osiągnięcie. Zabity zombiak - osiągnięcie. Zabrakło tylko osiągnięć za osiągnięcia. Dwa kilo mułu i litr szamba na dodatek.

Pac-Man to klasyka klasyki. Kwintesencja grywalności przy maksymalnej prostocie rozgrywki. Od czasów oryginalnego praszczura powstała niezliczona ilość mutacji Pac-Mana. Niemniej jednak z grywalnością bywało różnie - na ogół słabo. PAC-MAN 256 jest tutaj wyjątkiem. Autorzy twórczo podeszli do tematu. Mamy tu nieskończoną planszę i chmary duszków usiłujących nas zeżreć. W dodatku graczowi depcze po piętach glitch, który niczym Langoliery Stephena Kinga pożera odwiedzoną już przez Pac-Mana przestrzeń zmuszając do ciągłego parcia do góry. Gra zawiera też element strategiczny: duszki różnego koloru zachowują się w różny sposób. Poznawszy ich zachowanie gracz może zawczasu zaplanować trasę którą się porusza. No i jak w klasyku, po skonsumowaniu power-upa można wziąć srogi rewanż na upierliwych duchach. A że asortyment powerupów jest całkiem spory i urozmaicony można duchy zżerać na surowo, podsmażyć, spalić, detonować itd. Słowem - dzieje się. Naprawdę udana i przyjemna gra, w którą warto zagrać.

Czasem osiągnięcie sukcesu wymaga poświęcenia - tytuł gry stanowi jej kwintesencję. Gracz steruje ludzikiem eksplorującym po omacku świat pogrążony w całkowitych ciemnościach w poszukiwaniu portalu do następnego poziomu. Z czasem pojawiają się przeszkadzajki: ruchome i stacjonarne piły tarczowe oraz dżin morderca podążający za graczem tyleż niestrudzenie co całkowicie przewidywalnie dzięki czemu można z łatwością go unikać. Każde poświęcenie życia, czy to celowe harakiri spacją czy też nieintencjonalne pozostawia w miejscu spoczynku lśniącą duszyczkę rozświetlającą mrok istnienia kolejnemu pokoleniu błądzących po omacku ludzików. A po ludzku: im więcej giniesz tym masz więcej światła i tym jest łatwiej. Acha, zapomniałem dodać że w trakcie eksploracji możesz znaleźć cztery nic nie wnoszące do gry artefakty.
Można grać w kilka trybów: klasyczne błądzenie po omacku szczura po labiryncie; bezsensowny endless polegający na zebraniu medali z niewielkiego, zapętlonego na krawędziach obszaru porośniętego smętnymi drzewkami; swobodny spadek polegający na unikaniu pojawiających się tu i ówdzie pił; no i prymitywna wariacja Pac-Mana gdzie trzeba zeżreć wszystkie gwiazdki unikając przy tym kontaktu z flegmatycznymi kostkami żelu. Już na grzybobraniu można liczyć na więcej emocji.
Gra jest prosta pod każdym względem. Nie stanowi żadnego wyzwania. Nie nagradza ani nie karze. Co tu dużo gadać - po po prostu pomysł na grę jest słaby.